ตอนที่ 1342

ปฐพีแตกกระจาย

หลงหลินจื่อลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลังพร้อมกับเสียงระเบิดดังกึกก้อง โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปาก แต่สีหน้าก็ยังคงดุร้าย เริ่มขยับมือร่ายเวทอีกครั้ง แต่ในขณะที่ทำเช่นนั้น เมิ่งฮ่าวก็แค่นเสียงเย็นชาและกลายร่างเป็นวิหคยักษ์สีฟ้า

ขณะที่วิหคยักษ์เข้ามาใกล้ กรงเล็บก็พุ่งฝ่าอากาศตรงไปยังหลงหลินจื่อ

แม้ในขณะที่กรงเล็บใกล้เข้ามา เสียงกระหึ่มก็ดังก้องออกมาจากร่างหลงหลินจื่อ เมื่อมันสลัดร่างมนุษย์ทิ้งไปกลายเป็นกิ้งก่าสีดำ ส่งเสียงแผดร้องคำราม สะบัดหางขึ้นไปในอากาศเพื่อฟาดลงไปยังวิหคยักษ์

วิหคยักษ์แตกกระจายออกไป โลหิตไหลซึมออกมาจากมุมปากเมิ่งฮ่าว แต่ก็ไม่ได้ช้าลงแม้แต่น้อย กำมือขวาเป็นหมัดต่อยตรงไปยังหน้าอกหลงหลินจื่อในทันที!

นี่คือหมัดสังหารเทพ!!

หมัดนี้ประกอบด้วยเจตจำนงของเมิ่งฮ่าวและสวรรค์ กลายเป็นพลังหมัดที่สามารถจะทำลายล้างได้ทุกสรรพสิ่ง!

เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องออกมา ขณะที่หมัดนั้นดูดซับพลังชีวิตของสวรรค์ชั้นแรกไปเกือบครึ่ง ต่อยออกไปทั้งวิญญาณปีศาจและเจตจำนงแห่งการสังหารเทพ หลงหลินจื่อแผดร้องเป็นเสียงโหยหวน ขณะที่ลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลัง เลือดเนื้อแหลกเหลว เกล็ดแตกกระจายไป ร่างมันกระแทกลงไปบนพื้นดิน จนสั่นสะเทือนไปทั่วเกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่ขึ้น!

ขณะที่หลุมนั้นปรากฏขึ้น ร่างเมิ่งฮ่าวก็เริ่มมีขนาดใหญ่ขึ้นจนกระทั่งสูงถึงหนึ่งพันจ้าง จากนั้นก็เดินตรงไปหนึ่งก้าว กระโดดลงไปในหลุมและต่อยหมัดตรงไปยังหลงหลินจื่ออีกครั้ง

แต่ขณะที่หมัดนี้ถูกต่อยออกไป เมิ่งฮ่าวก็ขมวดคิ้ว ร่างหลงหลินจื่อดูเลือนรางไป และยังได้แค่นเสียงเย็นชาอีกด้วย

“ไม่ใช่ร่างจริง?” เมิ่งฮ่าวพึมพำด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แต่มือขวาก็ไม่ได้ช้าลง กลับเร่งความเร็วพุ่งตรงไปยังเงาร่างภาพลวงตานั้น พลังของกายเนื้อและพื้นฐานฝึกตนทั้งหมดพุ่งออกไปพร้อมกับหมัดนี้ ขณะที่พุ่งผ่านภาพลวงตาและกระแทกเข้าไปในพื้นดินที่อยู่ด้านล่าง

เกิดเป็นเสียงระเบิดที่ทำให้ดินแดนอันกว้างใหญ่นี้ต้องสั่นสะเทือนไปมา เกิดเป็นหลุมลึกขึ้นจนทะลุผ่านลงไปยังอีกด้านของพื้นดิน ทำให้เศษซากปรักหักพังจำนวนมาล่วงหล่นลงไปยังอาณาจักรขุนเขาทะเลที่ด้านล่าง

สำหรับตัวเมิ่งฮ่าวเอง เขาพุ่งลงไปในหลุมลึกที่พังทลายนั้น หลบเลี่ยงจากหางที่ฟาดมาอย่างดุร้ายของหลงหลินจื่อ

เมื่อหางนั้นส่งเสียงหวีดหวิวพุ่งผ่านศีรษะเมิ่งฮ่าวไป หลงหลินจื่อก็แผดร้องคำรามอย่างชั่วร้ายออกมา จากนั้นก็เปลี่ยนรูปแบบการโจมตี ยื่นมือออกมาเพื่อจะคว้าจับไปยังเมิ่งฮ่าว

“ไม่ต้องไล่ตามจับข้าก็ได้” เมิ่งฮ่าวกล่าวเสียงราบเรียบ จู่ๆ กระถางสายฟ้าก็ปรากฏขึ้นบนศีรษะ สายฟ้าเต้นไปมา และเมิ่งฮ่าวก็หมุนตัวตรงไปยังหลงหลินจื่อ ทันใดนั้นก็สลับสับเปลี่ยนกับมันด้วยรูปแบบการย้ายร่างเปลี่ยนตำแหน่ง

ในตอนที่คนทั้งสองเปลี่ยนที่กัน เมิ่งฮ่าวก็ปลดปล่อยสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ที่เทียบเท่าแปดในสิบส่วนของผู้ยิ่งใหญ่ออกไป

เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องขึ้น เมื่อสัมผัสศักดิ์สิทธิ์นั้นกระแทกลงไปบนร่างหลงหลินจื่อ ผลักให้มันตกลงไป สัมผัสศักดิ์สิทธิ์นี้แข็งแกร่งเพียงพอที่จะทำร้ายมันจนบาดเจ็บอย่างสาหัส แต่จู่ๆ รูปปั้นขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหลัง ปกคลุมไปรอบๆ ร่างหลงหลินจื่อ เพื่อช่วยมันต่อต้านสัมผัสศักดิ์สิทธิ์นั้น

ขณะที่มันต่อสู้กลับไป และเมิ่งฮ่าวกำลังจะตอบโต้กลับมา ทันใดนั้นพลังแห่งการสังเวยก็พุ่งขึ้นมาจากภายในขุนเขาทะเลที่สี่

พลังสังเวยนั้นทำให้หลงหลินจื่อมีขนาดใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว และช่วยเพิ่มระดับพื้นฐานฝึกตนของมันด้วยเช่นกัน จากนั้นก็แหงนหน้าขึ้นและกู่ร้องออกมา พุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าวด้วยความรวดเร็วสูงสุด

เมิ่งฮ่าวขมวดคิ้ว สามารถจะบอกได้ว่าราชันจักรพรรดินอกคอกที่กำลังต่อสู้กับตี้จ้างในขุนเขาทะเลที่สี่ ถึงแม้ว่าไม่อาจจะหลุดพ้นเป็นอิสระจากการต่อสู้นั้น แต่ก็ปลดปล่อยเวทลับนี้ออกมา ส่งมอบพื้นฐานฝึกตนบางส่วนของมันให้กับหลงหลินจื่อ

เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น ขณะที่เปลวไฟปะทุขึ้นมาอยู่รอบๆ ตัวหลงหลินจื่อที่ใกล้เข้ามา มันขยับมือร่ายเวท และดวงตาของรูปปั้นขนาดใหญ่ก็ลืมขึ้นมา จ้องมองไปยังเมิ่งฮ่าวราวกับว่าเขาเป็นคนตาย ตรึงพื้นที่รอบๆ บริเวณนั้นไว้โดยสิ้นเชิง

“ตาย!” หลงหลินจื่อร้องตวาดขึ้น พุ่งตรงมากระแทกศีรษะไปยังร่างเมิ่งฮ่าว

มือขวาเมิ่งฮ่าวตวัดฟาดขึ้นไป และผีโต้งก็ปรากฏขึ้น มันรู้ว่าเมิ่งฮ่าวต้องการอะไร จึงได้แต่ถอนหายใจและกลายร่างเป็นแผ่นยางขนาดใหญ่

เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น ขณะที่หลงหลินจื่อกระแทกตรงไปยังผีโต้ง และจากนั้นก็กระเด็นไปทางด้านหลัง พลังโจมตีของมันกระจายหายไป หลงหลินจื่อสั่นสะท้านไปทั้งร่างแผดร้องคำรามออกมา แต่ก็ไม่สามารถจะกลบเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ที่ดังก้องออกมาจากปากของผีโต้งได้

“โอยเจ็บ! ซานเหยียเจ็บแทบตาย! ซานเหยียทนไม่ไหวแล้ว! พอกันที!”

ร่างผีโต้งหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว กลายเป็นลำแสงพุ่งกลับเข้าไปในถุงสมบัติเมิ่งฮ่าว

สำหรับหลงหลินจื่อ พลังสะท้อนกลับทำให้มันรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกแทงไปทั่วร่าง ปราณและโลหิตพลุ่งพล่านปั่นป่วน ส่งผลให้พื้นฐานฝึกตนของมันถูกแช่แข็งไปชั่วคราว

ดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบประกายขึ้น เมื่อหลงหลินจื่อถอยไปทางด้านหลัง เขาก็ยกมือขวาขึ้นมาและชี้นิ้วออกไปเพื่อปลดปล่อยเวทผนึกอสูรรุ่นแปด

หลงหลินจื่อหยุดชะงักนิ่งไปในทันที ตอนนี้คนทั้งสองไม่ได้อยู่บนสวรรค์ชั้นแรกอีกต่อไป แต่อยู่ที่ด้านล่าง ดังนั้นหลงหลินจื่อจึงไม่อาจจะได้เปรียบจากการประทานของเจตจำนงแห่งสวรรค์ชั้นแรก ด้วยเช่นนั้นจึงทำให้เวทผนึกอสูรได้ผลขึ้นอย่างฉับพลัน

แทบจะในทันทีที่หลงหลินจื่อหยุดชะงักนิ่ง อาวุธสงครามก็ปรากฏขึ้นอยู่ในมือเมิ่งฮ่าว และกรีดเฉือนมันออกไปอย่างฉับพลัน

“มาดูกันว่าเจ้าจะหลบหนีไปได้อย่างไรในครั้งนี้!” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้น พร้อมกับรังสีสังหารที่แวบขึ้นมาในแววตา

คมมีดที่กรีดเฉือนลงไปนี้ เคลื่อนที่ไปด้วยความรวดเร็วจนหลงหลินจื่อไม่อาจจะต่อต้านได้ ไม่อาจจะใช้เวทหลบหนีได้ทัน ถูกตรึงแน่นอยู่กับที่ด้วยเวทผนึกของเมิ่งฮ่าว

อย่างไรก็ตามในตอนนี้เอง ตรงอีกส่วนหนึ่งของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ผู้ยิ่งใหญ่นอกคอกที่กำลังต่อสู้กับไห่เมิ่งจื้อจุน จู่ๆ ก็ส่งเสียงแผดร้องคำรามอันทรงพลังออกมา ทำให้แสงสีโลหิตพุ่งกระจายออกมาจากร่างมัน

ทันใดนั้นแสงสีโลหิตเช่นเดียวกันนี้ก็เริ่มสาดประกายออกมาจากร่างหลงหลินจื่อ เห็นได้ชัดว่าการเชื่อมต่อกันอย่างแปลกๆ ระหว่างคนทั้งสองกำลังมีปฏิกิริยาขึ้นมา!

“สายโลหิตร่วม? อี้กู่ เจ้ากล้าปลดปล่อยเวทนี้ออกมาในขณะที่ต่อสู้กับข้า?”

ไห่เมิ่งกล่าวเสียงเย็นชา โจมตีไปยังผู้ยิ่งใหญ่ในทันที แต่เนื่องจากแสงสีโลหิตนั้น ทำให้การโจมตีไปของเมิ่งฮ่าวต้องล้มเหลว หลงหลินจื่อหายตัวไป ปรากฏขึ้นอีกครั้งในที่ห่างไกลชั่วขณะต่อมา เวลาเดียวกันนั้นอาวุธสงครามของเมิ่งฮ่าวที่กรีดเฉือนลงไป ก็ทำให้เกิดเป็นรอยแตกขนาดใหญ่ขึ้นในความว่างเปล่า

ที่ห่างไกลออกไป หลงหลินจื่อจ้องมองไปยังเมิ่งฮ่าว ริมฝีปากบิดขึ้นเป็นรอยยิ้ม แต่แทนที่มันจะมุ่งหน้าตรงไปยังเมิ่งฮ่าวอีกครั้ง กลับหมุนตัวพุ่งตรงไปยังอาณาจักรขุนเขาทะเลแทน เมิ่งฮ่าวแค่มองไปด้วยสายตาที่เย็นชา

“เมิ่งฮ่าว เมื่อเจ้ากล้ากวาดล้างสวรรค์ชั้นแรก ข้าก็จะเริ่มกำจัดผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเล! มาดูกันว่า…เจ้าจะยอมช่วยพวกมันหรือไม่!” หลงหลินจื่อกระอักโลหิตออกมา ร่างกายมอมแมมไปโดยสิ้นเชิง แผดร้องคำรามพุ่งตรงไปยังอาณาจักรขุนเขาทะเล ด้วยความหวังว่าจะบีบบังคับให้เมิ่งฮ่าวหยุดการโจมตีสวรรค์ชั้นแรก!

เจ้าต้องการกวาดล้างสวรรค์ชั้นแรก? ข้าก็จะสังหารผู้ฝึกตนขุนเขาทะเลของเจ้า! มาดูกันว่าระหว่างพวกเรา ใครจะโหดเหี้ยมดุร้ายมากกว่ากัน และใครจะยอมแพ้ก่อน!

หลงหลินจื่อเร่งความเร็วพุ่งลงไปด้วยความบ้าคลั่ง

“ระหว่างดินแดนอันกว้างใหญ่ที่ตายไปแล้ว กับชีวิตของผู้ฝึกตนขุนเขาทะเล เจ้าจะเลือกอะไร? เมิ่งฮ่าว!”

ม่านตาเมิ่งฮ่าวหรี่เล็กลง พลังการฝึกตนของตนเองเกินกว่าระดับห้าแก่นแท้ไปแล้ว และอยู่ในระดับหกแก่นแท้โดยสมบูรณ์ แต่หลงหลินจื่อก็อยู่ในระดับเดียวกัน ถึงแม้ว่าจะมีความแตกต่างอยู่บ้างระหว่างคนทั้งสอง แต่ก็ไม่ได้มากมายนัก ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่แข็งแกร่งมากที่สุดของเมิ่งฮ่าว ซึ่งก็คือสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ ก็เป็นสิ่งที่ฝ่ายตรงข้ามสามารถจะต่อต้านได้

ที่สำคัญมากที่สุดก็คือว่า มันได้รับการประทานพลังจากราชันจักรพรรดิและผู้ยิ่งใหญ่ เนื่องจากการเพิ่มขึ้นมาของพลังที่น่ากลัวเหล่านั้น ทำให้มันมีวิธีอันหลากหลายที่จะหลีกเลี่ยงจากความตายไปได้ ถ้าไม่ใช่เช่นนั้น มันก็คงจะตายไปแล้ว ถูกอาวุธสงครามของเมิ่งฮ่าวกำจัดไปนานแล้ว

ใบหน้าเมิ่งฮ่าวบิดเบี้ยวขึ้นจนดูน่าเกลียด ทันใดนั้น ก็ส่งข้อความออกไป

“โฉ่วเหมินไถ ท่านเปลี่ยนให้ผู้ยิ่งใหญ่นอกคอกอี้กู่ กลายเป็นหุ่นเชิดได้หรือไม่?”

เสียงเก่าแก่โบราณของโฉ่วเหมินไถดังก้องขึ้น ตอบกลับมาในทันที

“เพื่อให้มั่นใจว่าจะทำได้สำเร็จ ต้องกระทำตอนที่มันโจมตีเจ้าด้วยตนเอง ข้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียวเท่านั้น และในสถานการณ์เช่นนี้ ความเป็นไปได้ที่จะสำเร็จก็มีน้อยกว่าสามในสิบส่วน”

ในความคิดของเมิ่งฮ่าว เขาไม่เคยคาดว่าหลงหลินจื่อจะหลบหนีออกไปจากการต่อสู้ที่อยู่ในช่วงวิกฤตเช่นนั้นได้ ตอนนี้เมื่อคิดไปแล้ว สาเหตุหลักก็มาจากผู้ยิ่งใหญ่นอกคอกนั้น

มีแต่ผู้ยิ่งใหญ่เท่านั้นถึงจะสามารถช่วยหลงหลินจื่อได้ และจากนั้นก็ใช้มันให้ตรึงเมิ่งฮ่าวไว้

เมิ่งฮ่าวไร้ทางเลือก ตามหลักการแล้ว เขาน่าจะโจมตีสวรรค์ชั้นแรกต่อไป แต่จิตใจตนเองก็ไม่ยอมให้ทำเช่นนั้น

เมิ่งฮ่าวถอนหายใจแผ่วเบา กำลังจะตัดสินใจแต่ทันใดนั้นเองที่ดวงตาต้องเบิกกว้างขึ้น มองลงไปยังอาณาจักรขุนเขาทะเล มองเห็นลำแสงอันเจิดจ้ากำลังพุ่งขึ้นมาด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ…ตรงมายังหลงหลินจื่อ!

“ปรมาจารย์เอกะเทวะ…” เมิ่งฮ่าวคิดด้วยจิตใจที่สั่นสะท้าน

มันคือปรมาจารย์เอกะเทวะ กำลังแผดร้องออกมา ขณะที่บินขึ้นมาด้วยความรวดเร็วสูงสุด

“เจ้าลูกหลานกิ้งก่า ปู่เหลาจู่มาแล้ว จงยอมแพ้แต่โดยดี!”

ปรมาจารย์เอกะเทวะร้องตะโกนขึ้น เริ่มมีขนาดใหญ่โตมโหฬารมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่พุ่งตรงไปยังหลงหลินจื่อ

เวลาเดียวกันนั้น แรงสั่นสะเทือนก็วิ่งผ่านไปทั่วร่างปรมาจารย์เอกะเทวะ และเสียงกระหึ่มก็ดังก้องขึ้น เมื่อสัญลักษณ์เวทนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นอยู่บนร่างมัน ตอนที่ปรมาจารย์เอกะเทวะไม่ได้โจมตีเมิ่งฮ่าว สัญลักษณ์เวทเหล่านั้นจะช่วยเกื้อหนุนพื้นฐานฝึกตนของมัน ยิ่งไปกว่านั้นความผันผวนของเครื่องหมายผนึกที่กำลังถูกปลดปล่อยออกมา จู่ๆ ก็กระจายออกไป

นี่คือความลับอันยิ่งใหญ่ของปรมาจารย์เอกะเทวะ ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่มีใครรับรู้ได้นอกจากเมิ่งฮ่าวเท่านั้น มันมีชีวิตอยู่มาตั้งแต่ยุคสมัยของสำนักเซียนอสูรโบราณ ตอนที่มันและเมิ่งฮ่าวต่อสู้กันก่อนหน้านี้ พลังจากพื้นฐานฝึกตนที่มันปลดปล่อยออกมาก็อยู่ในอาณาจักรเต๋าไปแล้ว และยังมีช่วงสั้นๆ ที่กระจายเป็นความผันผวนของราชันเต๋าออกมาอีกด้วย

ยิ่งไปกว่านั้นมันยังมีผิวหนังที่หยาบหนา เมื่อพุ่งขึ้นมาโจมตีในตอนนี้ก็ทำให้หลงหลินจื่อต้องเต็มไปด้วยความหวาดกลัว การมาขัดขวางอย่างคาดไม่ถึงของปรมาจารย์เอกะเทวะ ทำให้มันไม่อาจจะไปสังหารกลุ่มคนในอาณาจักรขุนเขาทะเลได้

เมิ่งฮ่าวหัวเราะเป็นเสียงดังก้อง พุ่งกลับไปยังดินแดนอันกว้างใหญ่ซึ่งก็คือสวรรค์ชั้นแรกโดยไม่ลังเลใดๆ พร้อมกับความโศกเศร้าเสียใจของเจตจำนงแห่งสวรรค์ชั้นแรก เสียงกระหึ่มดังก้องขึ้นขณะที่เมืองพังทลายลงไปอีกมากมาย และรูปปั้นจำนวนมากก็ถูกทำลายไป ภูเขาแม่น้ำสูญหายไป และดินแดนอันกว้างใหญ่ก็เริ่มแสดงให้เห็นว่ากำลังจะพังทลายลงไปโดยสิ้นเชิง!

เศษชิ้นส่วนของซากปรักหักพังเริ่มตกลงไป ขณะที่เกิดเป็นรอยแตกร้าวกระจายไปทั่ว เสียงกระหึ่มกึกก้องได้ยินมา เมื่อส่วนของพื้นดินขนาดใหญ่เริ่มพังทลายลงไป

ผู้ฝึกตนทั้งหมดแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลเฝ้ามองไป ขณะที่ดินแดนอันกว้างใหญ่ซึ่งก็คือสวรรค์ชั้นแรกเริ่มแตกกระจายกลายเป็นเสี่ยงๆ!