ตอนที่ 1392

ตอนนี้พวกเจ้าพอใจแล้วหรือไม่?

โลกนี้มีมาร

โลกนี้มีเทพ ซึ่งเป็นครึ่งเซียน

นอกจากนั้นก็ยังมีเซียนแท้!

อาณาจักรเซียนผู้ยิ่งใหญ่เคยเป็นสถานที่ให้กำเนิดเซียนเหล่านั้น เห็นได้ชัดว่ามันเคยอยู่ในบางช่วงเวลาของประวัติศาสตร์ เซียนจะลืมตาขึ้นมาและก้าวเดินไปจนบรรลุถึงจุดสูงสุดที่เคยมีอยู่

เซียนอยู่เหนือเทพ และสามารถสะกดข่มมาร!

นั่นคือสิ่งที่ตำนานได้กล่าวไว้ แต่ความจริงก็คือว่า…สิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาจากอาณาจักรเซียนผู้ยิ่งใหญ่ในตอนนี้ ไม่ใช่เซียน

มันคือ…

อสูร!

ขุนเขาทะเลคือสถานที่ให้กำเนิด และทรัพยากรทั้งหมดแห่งฟ้าดินเป็นตัวกระตุ้นให้เซียนเกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ เมิ่งฮ่าวต้องมองดูคนในครอบครัวระเบิดตัวเองไป และท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวก็สั่นสะเทือน ในท่ามกลางเสียงหัวเราะและคราบน้ำตา เซียนได้กลายเป็น…อสูร!

“อสูร…หายนะอันไร้ขอบเขต ทำให้เต็มไปด้วยปราณอสูร…” สุ่ยตงหลิวพึมพำ มองตรงไปยังทิศทางของดาวหนานเทียน

กลิ่นอายที่ปั่นป่วนวุ่นวายซึ่งกระจายออกมาจากร่างเมิ่งฮ่าวนั้น น่าจะถูกต้องมากที่สุดถ้าจะอธิบายว่าเป็น…ปราณอสูร! เพราะว่าเซียนถูกเปลี่ยนแปลงไป มันคือ…ปราณอสูร!

ในตอนนี้ปราณอสูรพุ่งออกไปจนเกินกว่าจะควบคุมได้!

“ตอนนี้…พวกเจ้าพอใจแล้วหรือไม่?” เมิ่งฮ่าวกล่าว หัวเราะขึ้นมาด้วยเสียงที่คล้ายกับร้องไห้ เต็มไปด้วยความต้องการทำลายล้างที่แปลกประหลาดบางอย่าง และโทสะที่พุ่งสูงขึ้นไปจนทำให้ทุกสรรพสิ่งสั่นสะเทือน ความหวาดกลัวพุ่งขึ้นมาในจิตใจของกลุ่มคนนอกคอก สำหรับผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเล จิตใจเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ

“ตอนนี้พวกเจ้าวางใจแล้วหรือไม่?” เมิ่งฮ่าวโบกสะบัดชายแขนเสื้อออกไป และทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ภายใต้ฟ้าดินแห่งนี้ก็สั่นสะเทือน ขณะที่พลังพุ่งทะยานขึ้นไป

เมื่อเมิ่งฮ่าวเริ่มก้าวเดินตรงไป เสียงหัวเราะแปลกๆ ที่ประกอบไปด้วยความดุร้าย, ความบ้าคลั่ง, ความเย็นชา, ความขัดแย้งทั้งหมดก็ดังก้องขึ้น

ขณะที่เขาเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ตะเกียงวิญญาณก็เริ่มกระพริบไปมา และอารมณ์ที่สี่ก็เริ่มต้นขึ้น, ทัณฑ์ทรมานแห่งวิญญาณ

กล่าวกันโดยทั่วไปแล้ว ทัณฑ์ทรมานแห่งวิญญาณเป็นทัณฑ์ที่ยากมากที่สุดสำหรับผู้ฝึกตนอาณาจักรโบราณ แต่วิญญาณของเมิ่งฮ่าวแปดเปื้อนไปแล้ว ดังนั้นทัณฑ์นี้ก็ถือได้ว่าเล็กน้อยมากสำหรับตนเอง ทั้งชีวิตและความตายแค่แตกต่างกันในแง่ของการเปลี่ยนแปลงเท่านั้น

ทัณฑ์ทรมานแห่งวิญญาณแทบจะหายไปในทันที!

จากตะเกียงวิญญาณทั้งสามสิบสามดวง ยังคงลุกไหม้อยู่เพียงแค่สิบแปดดวงเท่านั้น!

เดิมทีกลุ่มควันที่ออกมาจากตะเกียงวิญญาณที่ถูกดับลงไปน่าจะเป็นสีเขียว แต่ตอนนี้มันกลายเป็นสีดำ ขณะที่กลุ่มควันเหล่านั้นพุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าวก็ถูกดูดซับเข้าไป และเส้นผมก็เริ่มยาวมากขึ้นกว่าเดิม เส้นเลือดดำเลื้อยไปทั่วทั้งผิวกายมากขึ้น ดวงตาเป็นสีแดงจ้า และยิ่งดูเหมือนกับอสูรที่แปลกประหลาดมากขึ้นกว่าเดิม!

เมื่อเดินตรงไปเป็นก้าวที่สี่ ก็กล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “ถ้าพวกเจ้าพอใจ, วางใจแล้วในตอนนี้ ก็หมายความว่าถึงเวลาที่ข้าจะพอใจและวางใจได้แล้ว ถึงเวลาที่พวกเจ้าทั้งหมดต้องตายไป”

ขณะที่ผู้ยิ่งใหญ่สตรีลอยตัวอยู่ที่นั่น ม่านตาก็หดเล็กลงด้วยความประหลาดใจ เริ่มถอยไปทางด้านหลัง และเวลาเดียวกันนั้น ก็ใช้ฝ่ามือฟาดลงไปบนศีรษะของตนเอง

ทันใดนั้นกลุ่มหมอกก็ปรากฏขึ้นอยู่ด้านบน จากนั้นก็กลายเป็นระฆัง ระฆังดังก้องขึ้น ทำให้แรงสั่นสะเทือนพุ่งกระจายออกไปในทั่วทุกทิศทาง ต่อมาผู้ยิ่งใหญ่สตรีก็ยกมือขึ้นมา และฟาดลงไปบนศีรษะอีกครั้ง แต่ก่อนที่มือนางจะทันได้ตบฟาดลงไป เสียงหัวเราะของเมิ่งฮ่าวก็ดังเต็มอยู่ในสองหู คล้ายกับเป็นเสียงร้องไห้ เต็มไปด้วยความแปลกประหลาดอย่างน่าเหลือเชื่อ

“ข้าช่วยเจ้าฟาดเอง”

ขณะที่คำพูดหลุดออกมาจากปาก เมิ่งฮ่าวก็พุ่งตรงไปยังผู้ยิ่งใหญ่สตรี จิตใจผู้ฝึกตนศีรษะใหญ่เริ่มเต้นรัว กัดฟันแน่นพุ่งตรงไปขัดขวางเมิ่งฮ่าวด้วยการต่อยหมัดออกไป

แต่ร่างกายเมิ่งฮ่าวก็บิดเบี้ยวไปมา และคาดไม่ถึงว่า…เขาจะพุ่งผ่านผู้ฝึกตนศีรษะใหญ่ออกไปได้ ราวกับว่าไม่เคยคงอยู่มาก่อน ไม่สนใจมันโดยสิ้นเชิง พุ่งตรงไปยังผู้ยิ่งใหญ่สตรี

“ไม่!!” นางกรีดร้องออกมา ดวงตาเบิกกว้างขึ้น มือขวาเมิ่งฮ่าวยกขึ้นไป เหมือนที่ได้กล่าวไว้ และตบฟาดลงไปบนศีรษะนาง

จากนั้นเสียงระเบิดก็ดังก้องออกมา และศีรษะของผู้ยิ่งใหญ่สตรีก็ระเบิดออก โลหิต, มันสมองและชิ้นเนื้อต่างๆ ระเบิดออกไปในทั่วทุกทิศทาง แต่เมิ่งฮ่าวก็ยังไม่หยุดตบฟาดไป!

“ก่อนหน้านี้ข้าเห็นเจ้าฟาดไปหลายครั้ง ข้าก็จะช่วยเจ้าฟาดต่อไป” เมิ่งฮ่าวฟาดลงไปบนร่างนางครั้งแล้วครั้งเล่า

ร่างกายนางกำลังแตกกระจายไป และตกตายไปแล้ว แต่เมิ่งฮ่าวก็ยังคงฟาดฝ่ามือลงไปอย่างต่อเนื่อง ทั้งร้องไห้และหัวเราะออกมาในเวลาเดียวกัน

เสียงระเบิดดังเต็มอยู่ในอากาศ และคนทั้งหมดที่มองไป ขณะที่ร่างกายของผู้ยิ่งใหญ่สตรีถูกเมิ่งฮ่าวตบฟาดไปจนกลายเป็นก้อนเนื้อแหลกเหลว ต่างก็หอบหายใจออกมาเป็นเสียงดังก้อง

วิญญาณที่กำลังกรีดร้องของนางลอยออกมาจากร่างกายที่แหลกเหลวนั้น แต่ก่อนที่จะทันได้หลบหนีจากไป มือของเมิ่งฮ่าวก็พุ่งออกไปคว้าจับไว้ นางพุ่งออกไปจนมีระยะห่างไกลพอสมควร แต่ก็ราวกับว่าเมิ่งฮ่าวสามารถจะควบคุมฟ้าดินได้ทั้งหมด และมือของเขาก็เข้าไปใกล้นางในทันที

“เจ้ากล้าสังหารข้าไปจริงๆ!?!?” นางแผดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด เมิ่งฮ่าวมองไปด้วยรอยยิ้มที่แปลกๆ จนดูเหมือนว่าจะประกอบไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจอย่างไร้ที่สิ้นสุด

“ไม่กล้า” เขากล่าวขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา แต่จากนั้นขณะที่กลุ่มคนนอกคอกทั้งหมดมองไป ขณะที่ผู้ฝึกตนศีรษะใหญ่และผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลมองมา เมิ่งฮ่าวก็จับวิญญาณของผู้ยิ่งใหญ่สตรีใส่เข้าไปในปาก เวลาเดียวกันนั้นก็ร้องไห้และหัวเราะออกมา…เริ่มกัดเคี้ยวไปมา!

เขากัดลงไปอย่างดุร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่กินวิญญาณนางเข้าไป!

คนทั้งหมดได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างน่ากลัวจนโลหิตต้องแข็งตัวของนางดังก้องออกมาอย่างชัดเจน และพวกมันต่างก็สั่นสะท้านไปตามๆ กัน

กลุ่มคนตระกูลฟางยืนนิ่งเงียบอยู่ที่นั่น เจ้าอ้วนและสหายคนอื่นๆ ของเมิ่งฮ่าว รวมทั้งพี่สาวต่างก็มองมาด้วยแววตาที่โศกเศร้าเสียใจ เมิ่งฮ่าวในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นคนแปลกหน้าสำหรับพวกมัน แต่คนทั้งหมดก็รู้ดีว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปได้เช่นนั้น

มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่มีแววตาเช่นนั้นนั่นก็คือสวี่ชิง สีหน้านางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว ไม่สั่นสะท้านแม้แต่น้อย

เมิ่งฮ่าวมองไปรอบๆ หัวเราะหึๆ และร้องไห้คร่ำครวญออกมา ด้วยสีหน้าที่ทำให้คนที่มองมาทั้งหมดต้องแปลกใจ จากนั้นก็หันหน้ามองไปยังสวี่ชิงและกล่าวว่า “กินหรือไม่? อร่อยยิ่งนัก!”

สวี่ชิงไม่ลังเลแม้แต่น้อยก่อนที่จะพยักหน้าให้

ถ้าท่านเป็นเซียน ข้าก็จะเป็นเซียนร่วมกับท่าน ถ้าท่านกลายเป็นมาร ข้าก็จะเป็นมารพร้อมกับท่าน ถ้าท่านกลายเป็นอสูร ข้าก็จะเป็นอสูรเช่นเดียวกัน!

เมิ่งฮ่าวมองไปยังสวี่ชิงและหัวเราะ ยากที่จะบอกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่เริ่มมองเห็นหยดน้ำตาที่เอ่อล้นขึ้นมา แต่หยดน้ำตาเหล่านั้นไม่ได้ไหลลงมา ไม่หยดลงมาแม้แต่หยดเดียว

กลุ่มคนนอกคอกที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นกำลังสั่นสะท้าน โดยไม่ต้องขบคิดใดๆ พวกมันเริ่มถอยไปทางด้านหลัง จิตใจของผู้ฝึกตนศีรษะใหญ่กำลังเต้นรัว และกำลังจะหลบหนีจากไป แต่ทันใดนั้นเมิ่งฮ่าวก็หันหน้าไปมองดูมัน

“ยังมีเจ้า…”

“ทำไมเจ้าต้องช่วยนาง? ข้ามองเห็นบนร่างเจ้า มีเส้นใยกรรมที่แข็งแกร่งอยู่หนึ่งเส้น น่าเสียดายที่มันมืดสลัวไป น่าเสียดายจริงๆ น่าเสียดายที่ทำไมเจ้าต้องรนหาที่ตายด้วย?” หลังจากที่เมิ่งฮ่าวพูดออกมาเป็นคำสุดท้าย สีหน้าก็แวบความดุร้ายออกมา ก่อนหน้านี้เขายังคงหัวเราะและร้องไห้ออกมา

แต่ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายขึ้นมาในทันที ราวกับเป็นปีศาจร้ายทั่วไป พร้อมกับปราณสีดำที่ปะทุออกมาจากร่างจนเกิดเป็นเสียงดังก้องขึ้น

จากนั้นก็พุ่งตรงไปยังผู้ฝึกตนศีรษะใหญ่

หนังศีรษะของผู้ฝึกตนศีรษะใหญ่ลุกขึ้นตั้งชี้ชัน รีบถอยหลังไปด้วยความรวดเร็วเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไม่อาจจะเทียบกับเมิ่งฮ่าวได้ในแง่ของความรวดเร็ว ในชั่วพริบตาเมิ่งฮ่าวก็ไปอยู่เหนือร่างมัน และคนทั้งสองก็ถูกปกคลุมด้วยกลุ่มหมอกสีดำ

เสียงแผดร้องดังก้องออกมา พร้อมกับเสียงหัวเราะและร้องไห้ที่แปลกประหลาดของเมิ่งฮ่าว ได้ยินเสียงระเบิดดังก้องออกมาเป็นระยะ ทำให้จิตใจของคนทั้งหมดต้องสั่นสะท้านไปมา

ไม่อาจจะบอกได้ว่ากำลังมีอะไรเกิดขึ้นอยู่ตรงด้านในของกลุ่มหมอกสีดำ แม้แต่สุ่ยตงหลิวก็ไม่อาจจะมองทะลุผ่านเข้าไปได้

สนามรบที่เหลือทั้งหมดตกอยู่ในความเงียบราวกับเป็นป่าช้า

สายตาทุกคู่จ้องนิ่งไปยังกลุ่มหมอกสีดำ ในที่สุดก็มีเงาร่างๆ หนึ่งพุ่งออกมา ซึ่งก็คือผู้ฝึกตนศีรษะใหญ่ ดวงตามันถูกควักออกมา และมีอยู่หนึ่งข้างที่ยังคงห้อยอยู่ กำลังส่ายไหวไปมา ใบหูทั้งสองข้างถูกฉีกขาดออกไป และเต็มไปด้วยบาดแผลทั่วร่าง ที่น่าตกใจมากที่สุดก็คือมองเห็นลอยกัดที่เหวอะหวะอยู่บนลำคอ พร้อมกับโลหิตที่พุ่งกระจายออกมา

ใบหน้ามันบิดเบี้ยวขึ้นด้วยความหวาดกลัว และแผดร้องออกมาขณะที่หลบหนีจากไป เห็นได้ชัดว่าอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นภายในกลุ่มหมอก ทำให้มันต้องสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างรุนแรงโดยสิ้นเชิง

คนทั้งหมดมองไปยังสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้ ตกตะลึงไปตามๆ กัน ในที่สุดเมิ่งฮ่าวก็โผล่ออกมาจากกลุ่มหมอก

เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บและโลหิตกำลังไหลออกมาจากคาง แต่เสียงหัวเราะและร้องไห้ก็ยังคงดังก้องออกมาอย่างต่อเนื่อง กระอักโลหิตออกมาหนึ่งคำ และดูเหมือนว่าดวงตาจะยิ่งเป็นสีแดงจ้ามากขึ้นกว่าเดิม

เมิ่งฮ่าวหัวเราะหึๆ และร้องไห้คร่ำครวญกล่าวว่า “ตอนนี้ข้าไม่อาจจะเอาชนะเจ้าได้ แต่ถ้าเข้าไปใกล้ได้มากพอ ข้าก็จะ…กินเจ้า!”

เมื่อผู้ฝึกตนศีรษะใหญ่ที่กำลังหลบหนีจากไปได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็สั่นสะท้านไปทั้งร่าง เห็นได้ชัดว่ารู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง

“ยังมีพวกเจ้า” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้น หันหน้ามองตรงไปยังกลุ่มคนนอกคอกที่ห้อมล้อมดาวหนานเทียน พวกมันกำลังสั่นสะท้านกันทั้งหมด ยากที่จะบอกได้ว่าใครเป็นคนแรก แต่ทั้งหมดเริ่มหลบหนีจากไป กลุ่มคนนอกคอกทั้งหมดที่อยู่ใกล้ดาวหนานเทียนบินออกไปราวกับเป็นสายน้ำตก

เสียงร้องไห้และหัวเราะของเมิ่งฮ่าวดังเต็มอยู่ในอากาศ ขณะที่พุ่งตรงไปยังกลุ่มศัตรูที่กำลังหลบหนีจากไป ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องก็เริ่มดังก้องขึ้นมา ขณะที่กลุ่มคนนอกคอกนับไม่ถ้วนพบกับจุดจบของตนเอง กลุ่มคนที่อยู่ห่างไกลออกไป เมิ่งฮ่าวก็จะสังหาร กลุ่มคนที่อยู่ใกล้เคียง เมิ่งฮ่าวก็จะกินเข้าไป

โลหิตพ่นกระจายออกไปทั่วทุกที่ และภาพอันน่ากลัวของสนามรบที่เต็มไปด้วยกลุ่มคนนอกคอกซึ่งกำลังหลบหนีจากไปพร้อมกับความหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด

หนึ่งคน ขับไล่กลุ่มคนนอกคอกนับล้านออกไปจากดาวหนานเทียน!

เสื้อผ้าเมิ่งฮ่าวแปดเปื้อนไปด้วยโลหิต และเสียงแหลมเล็กมากที่สุดในสนามรบก็คือเสียงร้องไห้และหัวเราะของเมิ่งฮ่าว มีกลิ่นอายที่แปลกประหลาดและหลากหลาย ทำให้ไห่เมิ่งจื้อจุนและคนทั้งหมดต้องสั่นสะท้านไปโดยสิ้นเชิง

สำหรับกองกำลังที่เหลือของกลุ่มคนนอกคอกที่อยู่รอบๆ ขุนเขาที่เก้า ซึ่งไม่ใช่กลุ่มคนที่ไปโจมตีดาวหนานเทียน พวกมันกำลังมองไปยังเมิ่งฮ่าวด้วยความประหลาดใจและหวาดกลัว

“คนบ้า นี่คือคนบ้าผู้หนึ่ง!!”

“เตียเหนียงมันตายไปแล้ว คนในตระกูลก็ถูกสังหารไป ทำให้มันเป็นบ้าไป!!”

“มันเป็นใคร? ใช่อสูรหรือไม่? มันคือสิ่งที่เคยถูกพูดถึงในตำนาน ซึ่งสามารถจะถือกำเนิดขึ้นมาในอาณาจักรเซียนผู้ยิ่งใหญ่…อสูร?”

“บัดซบ นี่คืออสูรที่อาณาจักรเทพและอาณาจักรมาร พยายามจะกลายร่างเป็น พวกมันต้องเสียใจอย่างแน่นอน ที่ปรารถนาจะถือกำเนิดเป็นอสูรเช่นนี้!!” ขณะที่กลุ่มคนนอกคอกสั่นสะท้าน ผู้ยิ่งใหญ่บุรุษแปดแก่นแท้มองไปยังเมิ่งฮ่าว และความหนาวเย็นอย่างน่าเหลือเชื่อก็พุ่งขึ้นมาในจิตใจ!

แม้แต่เต้าฟางก็กำลังสั่นสะท้าน ขณะที่จ้องมองไปยังเมิ่งฮ่าว มันต้องยอมรับว่าในตอนนี้ พลังของเมิ่งฮ่าวช่างน่าประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง

“ข้าเพียงคนเดียวไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงสงครามนี้ได้ แต่พวกเจ้า…ก็มากเกินไปแล้ว!” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้น ทั้งหัวเราะและร้องไห้ เส้นผมลอยพลิ้วไปมา ดูแปลกประหลาดมากขึ้นกว่าเดิม แยกเขี้ยวออกมา มองไปยังเต้าฟางและผู้ยิ่งใหญ่แปดแก่นแท้ “ตอนนี้ข้าไม่อาจจะเอาชนะพวกเจ้าได้ แต่ก็สามารถ…กินพวกเจ้า!”

เมิ่งฮ่าวก้าวเดินตรงไป ดูเหมือนอสูรที่น่าประหลาดใจมากขึ้นกว่าเดิม!