ตอนที่ 777

เซียนรุ่งอรุณ เจ้ากล้ามาสู้กับข้าหรือไม่?!

เมิ่งฮ่าวราวกับเป็นดาวตกที่พุ่งเข้าไปใกล้ชายชราในชุดหนังสัตว์ เขาชี้นิ้วออกไป และเวทผนึกอสูรรุ่นแปดก็ปรากฏขึ้น ทำให้ชายชราถูกแช่แข็งหยุดชะงักนิ่ง ร่างกายสั่นสะท้าน

ในตอนนี้ มือขวาของเมิ่งฮ่าวได้พุ่งตรงไปยังหน้าอกของชายชราอย่างรุนแรง แทงทะลุเข้าไปในร่างกายมัน

“ปราณและโลหิต, เส้นลมปราณ!”

ตูม!

ชายชราส่งเสียงแผดร้องอย่างโหยหวนออกมา ขณะที่มันล้มไปทางด้านหลัง ร่างกายแห้งเหี่ยวลงไป และพื้นฐานฝึกตนก็ไหลออกมาจากร่าง มันกัดลงไปที่ปลายลิ้นอย่างรวดเร็ว และพ่นโลหิตออกมา อย่างน่าตกใจ โลหิตขยายตัวออกไปในกลางอากาศ กลายเป็นกระถางสีโลหิตขนาดใหญ่ กระแทกลงไปบนร่างเมิ่งฮ่าว พยายามที่จะหยุดยั้งเขาไว้

เมิ่งฮ่าวแค่นเสียงเย็นชา จากนั้นก็กำหมัดต่อยออกไป หมัดที่กระแทกลงไปบนกระถางนั้น ประกอบด้วยปราณและโลหิต, พลังของผู้ฝึกตนนับหมื่น และยังมีพลังของชายชราเองอีกด้วย เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องออกมา กระจายไปทั่วทั้งสนามรบ

กระถางแตกกระจายกลายเป็นเสี่ยงๆ ในทันที ขณะที่หมัดของเมิ่งฮ่าวพุ่งผ่านเศษชิ้นส่วนของมัน กลายเป็นฝ่ามือ และจากนั้นก็จับแน่นไปที่ใบหน้าของชายชรา

เสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ในอากาศ ขณะที่ปราณ, โลหิต และเส้นลมปราณ ถูกดูดออกมาจากร่างของชายชราอย่างรวดเร็ว มันแผดร้องด้วยความเจ็บปวดและกระแทกมือตรงไปยังเมิ่งฮ่าว เมิ่งฮ่าวหายตัวไป จากนั้นก็ปรากฏกายขึ้นใหม่อยู่ด้านหลังมัน เขาฟาดฝ่ามือลงไปบนแผ่นหลังของชายชรา

“ช่วยข้าด้วย!!” ชายชราแผดร้องออกมา ความรู้สึกถึงวิกฤตอันร้ายแรง ทำให้จิตใจมันหมุนคว้าง

“ไม่มีใครช่วยเจ้าได้” เมิ่งฮ่าวกล่าวตอบ ด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวน้ำแข็ง

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เองที่ใบไม้จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้น ไม่ใช่ใบเดียว แต่เป็นจำนวนมาก กระจายแสงเจิดจ้าแวววาวออกมา ขณะที่พวกมันตกลงมาจากด้านบน

กลิ่นอายที่ปรากฏขึ้นนี้เป็นสิ่งที่เมิ่งฮ่าวรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมากด้วยเช่นกัน!

จากนั้นเสียงอันเย็นชาของหญิงสาวก็ดังก้องออกไปทั่วทั้งสนามรบ

“ถ้าเป็นข้าล่ะ?”

ใบไม้ลอยพริ้วลงมา ปกคลุมไปทั่วทั้งดินแดนด้านใต้

ใบไม้มากมายนับไม่ถ้วนเริ่มหมุนวนไปมา จากนั้นก็ก่อตัวเข้าด้วยกัน กลายเป็นร่างของหญิงสาวขึ้นอย่างรวดเร็ว นางสวมใส่เสื้อคลุมสีสันสดใส และมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาดใจจนเห็นได้ชัด เกิดเป็นแรงดึงดูดใจให้ผู้คนต้องมองมายังนาง

อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่หญิงสาว แต่เป็นสตรี

นี่ก็คือ…มารดาแห่งดอกปี่อ้าน เซียนรุ่งอรุณ!

นางยื่นมือขวาออกไป และชี้มายังเมิ่งฮ่าว

กิ่งก้านมากมายทันใดนั้นก็ปรากฏขึ้นอยู่รอบๆ ตัวเขา พวกมันขยายออกไปอย่างรวดเร็ว และจากนั้นก็รวมตัวเข้าด้วยกัน กลายเป็นกรงขังที่ผนึกเมิ่งฮ่าวไว้ภายในโดยสิ้นเชิง

“เจ้าปรากฏตัวขึ้นในการต่อสู้ของสำนักเซี่ยเยา และตอนนี้เจ้าก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งที่นี่! ไสหัวไป!” รังสีสังหารแวบขึ้นมาในดวงตาเมิ่งฮ่าว ขณะที่พื้นฐานฝึกตนระเบิดพลังออกมา กลายเป็นลมพายุที่หวดฟาดออกไปทั่วทุกทิศทาง กระแทกเข้าไปยังกรงขังของกิ่งก้านจนกลายเป็นช่องโหว่ เมิ่งฮ่าวพุ่งออกมาจากด้านในอย่างรวดเร็ว และทันใดนั้นก็มุ่งหน้าตรงไปยังทิศทางของชายชรา

เซียนรุ่งอรุณหัวเราะอย่างเย็นชา และโบกสะบัดมือขวา อย่างน่าตกใจยิ่ง ใบไม้เจ็ดสีปรากฏขึ้น สาดประกายด้วยแสงเจ็ดสี ขณะที่พุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าว

จิตใจเมิ่งฮ่าวสั่นสะท้าน แต่เขาก็ไม่ได้ลดความเร็วลง ขณะที่ไล่ติดตามชายชราที่กำลังอ่อนแอไป เขาตามไปทันในช่วงเวลาสั้นๆ จากนั้นก็ยื่นมือออก กดลงไปบนศีรษะของชายชรา

“วิญญาณ!” เขากล่าวเสียงราบเรียบ

ชายชราแผดร้องด้วยความเจ็บปวดออกมาในทันที ร่างกายมันสั่นสะท้าน อ้าปากกว้าง ดวงตาปูดโปน วิญญาณของมัน…เริ่มซึมผ่านรูจมูกและปาก กลายเป็นเส้นใยอันละเอียดอ่อน ถูกเมิ่งฮ่าวดูดซับเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“รนหาที่ตาย?!” เซียนรุ่งอรุณกล่าว ดวงตานางสาดประกายด้วยรังสีสังหาร ใบไม้เจ็ดสีเร่งความเร็วขึ้น ขณะที่พุ่งเข้าไปหาเมิ่งฮ่าว เพียงชั่วพริบตา มันก็เกือบจะกระแทกไปที่เขา

เมิ่งฮ่าวกระชากชายชรา และโยนออกไปอย่างรุนแรง ให้กระแทกเข้าไปที่ใบไม้ เสียงระเบิดดังก้องออกมา และร่างชายชราก็ระเบิดออก ตกตายไปทั้งร่างกายและวิญญาณ

สำหรับเมิ่งฮ่าว เขาล่าถอยออกไปในทันที ใบหน้าค่อนข้างซีดขาว เมื่อได้ดูดซับพื้นฐานฝึกตนของชายชราลงไปได้ทั้งหมด รวมทั้งปราณและโลหิต วิญญาณของมันด้วย ทำให้ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยพลังอันยากจะอธิบายออกมาได้ เมื่อต้านทานการโจมตีมาของใบไม้ได้ และทำให้เขาต้องล่าถอยออกไป แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาต้องได้รับบาดเจ็บใดๆ!

ตอนนี้เมื่อใบไม้กำลังมุ่งหน้าตรงมาที่เขาเพื่อโจมตีเป็นครั้งที่สอง ดวงตาเมิ่งฮ่าวก็สาดประกายรังสีสังหารออกมา กระถางสายฟ้าปรากฏขึ้น และประจุไฟฟ้าก็แวบออกมาให้เห็น ในตอนนี้ เขาสลับสับเปลี่ยนตำแหน่งกับหญิงชราผู้หนึ่ง ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้แข็งแกร่งขั้นสูงสุดค้นหาเต๋า ที่กำลังต่อสู้อยู่กับตานกุ่ยและคนอื่นๆ!

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเวทเคลื่อนร่างย้ายตำแหน่ง สีหน้าของหญิงชราก็สลดลง ใบไม้เจ็ดสีหยุดชะงักนิ่ง จากนั้นก็เปลี่ยนทิศทาง และพุ่งไล่ตามเมิ่งฮ่าวไป ในตอนนี้เมิ่งฮ่าวอยู่ที่ด้านข้างของปรมาจารย์ซ่ง เขาได้ร่วมมือกับมันเพื่อโจมตีไปยังผีดิบชุดขาว ซึ่งเป็นผู้แข็งแกร่งขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าแห่งดินแดนทางเหนือ

เสียงระเบิดได้ยินมา และชายชราในชุดขาวก็กระอักโลหิตออกมากองโต ขณะที่มันถอยไปทางด้านหลัง ใบไม้เจ็ดสีก็ใกล้เข้ามา

ประจุไฟฟ้าแวบขึ้นอยู่รอบๆ ร่างเมิ่งฮ่าว จากนั้นเขาก็ไปปรากฏกายขึ้นอยู่ในท่ามกลางกองกำลังจากดินแดนทางเหนือที่ด้านล่าง ฉับพลันนั้นกระแสน้ำวนเวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตก็ปรากฏขึ้น ครอบคลุมไปยังผู้ฝึกตนนับพัน ปราณ, โลหิต, เส้นลมปราณ และวิญญาณ ต่างก็ถูกดูดซับไปทั้งหมด เสียงแผดร้องโหยหวนดังก้องออกมา จากนั้นเมิ่งฮ่าวก็หายตัวไปอีกครั้ง

เมิ่งฮ่าวสามารถควบคุมใช้งานกระถางสายฟ้าได้อย่างสมบูรณ์แบบมานานแล้ว!

ผู้แข็งแกร่งขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าในกลางอากาศต่างก็ตกตะลึง

“บัดซบ!”

“กระถางสายฟ้านั่นเป็นอาวุธเวทอะไรกัน!? เจ้าเมิ่งฮ่าวผู้นี้ช่างยากที่จะจับตัวไว้จริงๆ!”

การกระทำของเมิ่งฮ่าวในสนามรบนี้ช่างแปลกประหลาดและลี้ลับเป็นอย่างยิ่ง เขาโจมตีไปด้วยความโหดเหี้ยมดุร้าย ทำให้พวกมันต้องสั่นสะท้านใจไปทั่ว ตอนนี้ในจิตใจพวกมันเมิ่งฮ่าวก็คือศัตรูตัวฉกาจ!

เขาเป็นภัยคุกคามที่พวกมันรู้ดีว่า จำเป็นต้องกำจัดไปในทันที!!

“ข้าจะกำจัดมันเอง” เซียนรุ่งอรุณกล่าวเสียงราบเรียบ ดวงตานางสาดประกายด้วยแสงเจ็ดสี ซึ่งอาบไล้ไปทั่วในบริเวณนั้น เห็นได้ชัดว่าพยายามที่จะผนึกกระถางสายฟ้าของเมิ่งฮ่าวไว้

“ของเล่นของเจ้าค่อนข้างจะลี้ลับ” ไม่นานนางก็กล่าวขึ้น “ข้าไม่อาจจะผนึกมันไว้อย่างสมบูรณ์ แต่ก็ทำให้มันเคลื่อนย้ายตำแหน่งได้ช้าลง เจ้าลองดูได้” จากนั้นนางก็เริ่มพุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว

ขณะที่นางเข้ามาใกล้ แรงกดดันอันเข้มข้นก็กดทับลงมายังทุกสรรพสิ่ง ยิ่งไปกว่านั้น ดอกปี่อ้านเจ็ดสีอันดุร้ายก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังนาง!

ดอกปี่อ้านส่ายไหวไปมา เห็นได้ชัดว่างดงามอย่างบริสุทธิ์ แต่ในเวลาเดียวกันนั้น ก็ดูเหมือนกับปีศาจร้ายอย่างไร้ที่สิ้นสุด

เมิ่งฮ่าวมีสีหน้าสงบนิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมาแม้แต่น้อย เก็บกระถางสายฟ้าไว้ จากนั้นก็หยิบเอา…หุ่นเชิดสีโลหิตที่มีขนาดเท่าฝ่ามือออกมา

หุ่นเชิดนั้นลอยออกไปจากฝ่ามือเมิ่งฮ่าว จากนั้นก็ขยายใหญ่ขึ้น เมื่อมีความสูงถึงสิบจ้าง มันก็ระเบิดกลิ่นอายอันน่าตกใจออกมา สีสันมากมายแวบผ่านท้องฟ้าขึ้นไป และกลุ่มเมฆก็พลุ่งพล่านปั่นป่วน นี่คือกลิ่นอายของเซียน!

ไม่ใช่กลิ่นอายของเซียนแท้ แต่เป็นเซียนเทียม

แต่ถึงกระนั้น…มันก็ยังคงเป็นเซียน!

สีหน้าเซียนรุ่งอรุณเปลี่ยนไปเป็นครั้งแรก และผู้แข็งแกร่งขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าเพียงหยิบมือ จากดินแดนทางเหนือต่างก็ตกตะลึงไปโดยสิ้นเชิง

หุ่นเชิดนี้คือไพ่ไม้ตาย ของกองกำลังที่รวมตัวกันแห่งสำนักอีเจี้ยน, สำนักจินหาน, สำนักชิงหลัว และตระกูลหลี่ ในตอนที่พวกมันมาปิดล้อมสำนักเซี่ยเยา ถ้าปรมาจารย์อสูรโลหิตไม่ได้ปรากฏกายขึ้นมาแล้วละก็ หุ่นเชิดนี้ก็คงจะเป็นต้นเหตุให้พวกมันได้รับชัยชนะไป

แทนที่ปรมาจารย์อสูรโลหิตจะสังหารปรมาจารย์สำนักอีเจี้ยนไป แต่กลับปรับเปลี่ยนมันให้กลายเป็นหุ่นเชิด ซึ่งมีเมิ่งฮ่าวเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถใช้มันได้ นี่คือรางวัลสำหรับการบรรลุถึงระดับห้าของเวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิต!

ร่างเมิ่งฮ่าวแวบขึ้น ขณะที่เขาโผล่เข้าไปในหุ่นเชิดสีโลหิตที่สูงสิบจ้าง ก่อนหน้านี้ดวงตาของมันมืดสลัว แต่ตอนนี้กลับสาดประกายด้วยแสงอันน่ากลัว คล้ายคลึงกับประกายตาของเมิ่งฮ่าว

ขณะที่เมิ่งฮ่าวทำการควบคุมหุ่นเชิด มันก็ลุกขึ้นมายืนในทันที กลิ่นอายเซียนเทียมอันน่าตกใจระเบิดออก กระจายไปทั่วทั้งสนามรบ กลายเป็นระลอกคลื่นอันน่าตกใจม้วนกวาดออกไป ทำให้ผู้ฝึกตนดินแดนทางเหนือต้องล่าถอยไปทางด้านหลัง พร้อมกับปากที่อ้าค้างด้วยความตื่นตระหนก

สำหรับผู้ฝึกตนดินแดนด้านใต้ จิตวิญญาณพวกมันกำลังลอยฟูฟ่อง และพวกมันก็เริ่มส่งเสียงร้องตะโกนนามของเมิ่งฮ่าวออกมา

เกิดเป็นระลอกคลื่นเสียงที่กระจายออกไปทั่วทั้งดินแดนแถบนั้น ทำให้ทุกสรรพสิ่งสั่นสะเทือน!

“เซียนรุ่งอรุณ เจ้ากล้ามาสู้กับข้าหรือไม่!?” เมิ่งฮ่าวบินขึ้นไปในอากาศ จากนั้นก็ชี้ไปที่เซียนรุ่งอรุณ เสียงที่คล้ายกับเสียงฟ้าผ่าดังก้องออกมา แรงกดดันอันรุนแรงส่งเสียงกระหึ่มออกไป พื้นดินแตกร้าวอากาศแตกกระจาย เพียงชั่วพริบตา สายลมสีดำก็พุ่งขึ้นมาม้วนกวาดออกไปทั่วทั้งบริเวณนั้น

เซียนรุ่งอรุณไม่พูดจา แต่ดวงตานางสาดประกายด้วยแสงอันลี้ลับ ยื่นมือที่งดงามของนางออกและชี้ไป ดอกปี่อ้านที่ด้านหลังพุ่งผ่านร่างนาง ลอยขึ้นไปในอากาศ กิ่งก้านของมันบิดเบี้ยวไปมาด้วยท่าทางแปลกๆ และน่ากลัว ขณะที่พุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว

เมิ่งฮ่าวแค่นเสียงเย็นชา เนื่องจากการควบคุมหุ่นเชิดนี้ ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าสามารถจะเชื่อมต่อกับสวรรค์และปฐพีได้อย่างสมบูรณ์ เขาโบกสะบัดมือ และกลุ่มเมฆสีดำก็ปราฏขึ้นในท้องฟ้า สายฟ้าฟาดลงลงราวกับเป็นสายฝน กลายเป็นทะเลสาบแห่งสายฟ้า ปกคลุมไปรอบๆ ดอกปี่อ้าน

“ก็แค่เซียนเทียม” เซียนรุ่งอรุณกล่าวเสียงราบเรียบ ส่ายหน้า “ถ้าเจ้าใช้มัน เจ้าก็จะมีกรรมร่วมกับตระกูลจี้” ทันใดนั้นนางก็หายตัวไป และเมื่อปรากฏขึ้นอีกครั้ง นางก็ไปอยู่ที่เบื้องหน้าเมิ่งฮ่าว ยกมือขึ้นจากนั้นก็กดลงไป

แสงเจ็ดสีส่องประกายเจิดจ้าออกมา แม้แต่ผู้แข็งแกร่งขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าก็ยังต้องหลบออกไปที่ด้านข้าง หญิงชราในท่ามกลางพวกมันกำลังจะล่าถอยออกไป แต่อย่างน่าตกใจยิ่ง ซุนเทาแห่งสำนักจื่อยิ่นได้กลายเป็นลำแสงอันทรงพลัง มาปกคลุมนางไว้โดยสิ้นเชิง

นางส่งเสียงแผดร้องอย่างโหยหวนออกมา ดังก้องออกไปทั่วทุกทิศทาง

“ร่างข้ากำลังจะกลายเป็นเถ้าธุลีไปแล้ว และข้าก็ไม่อาจจะต่อต้านได้อีกต่อไป” เสียงของซุนเทาดังก้องออกมาจากภายในลำแสง “ก่อนที่ข้าจะจากไป…ข้าจะนำสตรีนางนี้ไปพร้อมกับข้าด้วย สหายเต๋า…ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกท่านจะชนะ!”

“ท่านอาจารย์, ข้าไม่อาจจะเป็นศิษย์ทายาทท่านได้อีกต่อไป ทั้งไม่อาจจะได้เห็นท่านกลายเป็นเซียนแท้ได้อีก…”

เสียงระเบิดได้ยินมา ขณะที่แสงนั้นระเบิดออก เสียงแผดร้องของหญิงชราจากดินแดนทางเหนือขาดหายไปในทันใด แสงเจิดจ้าปกคลุมไปทั่วทุกสรรพสิ่ง แม้แต่เมิ่งฮ่าวและเซียนรุ่งอรุณ

เมิ่งฮ่าวรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกแทงอยู่ในจิตใจ เมื่อแสงนั้นจางหายไป ซุนเทาก็หายไปเช่นเดียวกับหญิงชราผู้นั้น

ตานกุ่ยสั่นสะท้าน และหยดน้ำตาก็ไหลลงมาบนใบหน้า ท่านเงยหน้าขึ้นและเริ่มหัวเราะด้วยความโศกเศร้าเสียใจ ทันใดนั้น สัญลักษณ์เวทมากมายนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นอยู่บนร่างท่าน ทีละชิ้น ทีละชิ้น พวกมันเริ่มแตกกระจายไป ในชั่วพริบตาสัญลักษณ์เวทมากกว่าครึ่งได้หายไป

ในเวลาเดียวกันนั้น พื้นฐานฝึกตนของท่านก็พุ่งทะยานขึ้นไป ท่านไม่ได้อยู่ที่ขั้นกลางค้นหาเต๋าอีกต่อไป ท่านได้ทะลวงผ่านเข้าไปในขั้นสุดท้ายค้นหาเต๋า และจากนั้นก็ผ่านเข้าไปในขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าอีกครั้ง!

การทำลายสัญลักษณ์เวท ไม่ใช่สิ่งที่ท่านจะสามารถทำได้ในตอนที่มีสติอยู่ มิเช่นนั้นมันจะไปกระตุ้นความรู้สึกอันรุนแรงให้พลุ่งพล่านขึ้นมา

ตอนนี้เมื่อตานกุ่ยอยู่ในขั้นสูงสุดค้นหาเต๋า กลิ่นอายที่ไม่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นจากภายในร่าง ยิ่งไปกว่านั้น รูปร่างหน้าตาของท่านได้เปลี่ยนไป ตอนนี้…ท่านมีรูปร่างหน้าตาที่ดูเหมือนกับรูปปั้นของจื่อตงเจินเหรินซึ่งตั้งอยู่ในสำนักจื่อยิ่น!