1553. ปรมาจารย์จงซวน

สีหน้าท่าทางของชายชราในแสงสีขาวพลันเปลี่ยนไปหลังจากได้ยินเสียงคำรามของหวังหลิน เขาเงยศีรษะขึ้นมา สายตาเก่าแก่จ้องมองหวังหลิน

“เจ้าคือจ้าวดินแดนปิดผนึกหรือ?”

หวังหลินถือคันศรด้วยแขนซ้าย เดิมทีสายคันศรพังเสียหาย แต่หลังจากมันผสานเข้ากับหวังหลินจึงได้รับการฟื้นฟู ทว่าการดึงสายคันศรนี้ก็เหมือนกับการดึงเส้นเอ็นของหวังหลิน!

อย่างไรก็ตามตอนนี้หวังหลินไม่สนใจถึงผลลัพธ์ที่ตามมาแล้ว แม้เขาเป็นคน เจ้าเล่ห์ดั่งปีศาจ นิสัยเขาไม่ได้เปลี่ยนไป เมื่อตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว เขาจะไม่ยอมเลิกรา! เขาจะช่วยศิษย์พี่ให้ได้ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!

แขนขวาของหวังหลินคว้าสายคันศร เส้นโลหิตบนใบหน้าบวมเป่ง เขาร้องคำรามและรั้งสายคันศรกลับ!

หลังจากสายคันศรถูกดึง หวังหลินรู้สึกว่าเส้นเอ็นทุกเส้นในร่างกายกำลังถูกง้าง ใบหน้าซีดเซียวแต่ดวงตาแดงฉาน

เวลานี้เขาไม่สนเรื่องพลังต่อต้านหรือเส้นเอ็นที่กำลังถูกดึงแล้ว ความคิดเดียวตอนนี้คือจะสังหารคนที่ขัดขวางเขาไม่ให้ช่วยเหลือฉิงชุ่ยอย่างไรดี!

“เจ้าถามศิษย์ของเจ้าสิว่าสิ่งที่ข้าพูดเป็นจริงหรือเท็จ!” คำพูดของหวังหลินเย็นเยียบและง้างสายคันศรขึ้นอีกนิด พลังจากในคันศรสามารถทำลายล้างโลกได้ทีเดียว

ชายชราในแสงสีขาวมองดูคันศรในมือหวังหลินและเกิดแววตาสับสน นี่เป็น ครั้งแรกที่เขาตื่นขึ้นมาตั้งแต่หลับลึกไปและถูกศิษย์ของตนปลุกขึ้นมา เขาไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นทั้งก่อนและหลัง เขาเห็นเพียงแค่หวังหลินพยายามทำลายดาวเคราะห์

คำพูดของหวังหลินสั่นสะเทือนจิตใจเขา แม้จะหลับมานาน เขาจำได้ว่าตนเองเป็นเซียนดินแดนชั้นในและได้รับการช่วยเหลือจากจ้าวแห่งดินแดนปิดผนึก…

ขณะขบคิด ชายชรามองดูดาวเคราะห์ยักษ์ด้านล่างและจึงพลันสะบัดแขนขวา ร่างสามร่างถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีขาวและถูกเขาดึงออกมาจากดาวเคราะห์!

ทั้งสามร่างล้วนเป็นชายชราท่าทีหวาดกลัว หนึ่งในนั้นเป็นปรมาจารย์จงซวน แต่รูปร่างหน้าตาเขาเปลี่ยนจากวัยกลางคนเป็นชายชรา

อีกสองคนด้านข้างเขาคือสองหัวหน้าผู้อาวุโสของพันธมิตรเซียน!

เหล่าผู้อาวุโสมองชายชราชุดขาวด้วยความหวาดกลัวจนตัวสั่น พวกเขาคุกเข่าและเอ่ยขึ้น “ขอคารวะ ผู้อาวุโสสูงสุด”

“ขอคารวะท่านอาจารย์” ปรมาจารย์จงซวนกลับเคร่งเครียดยิ่ง เขาหวาดกลัวขึ้นมาหลังจากได้ยินคำพูดของหวังหลินทั้งหมด ตอนนี้กำลังคิดว่าจะพูดอะไรออกไปดี

“อาจารย์ เรื่องนี้ไม่ได้เหมือนกับที่เจ้าเด็กนั่นกล่าว มัน…” เขาเงยศีรษะขึ้นทั้งที่สั่นเทาและพยายามอธิบาย

ทว่าปรมาจารย์หลงผานจ้องมองเขาอย่างเย็นชา ทำให้ปรมาจารย์จงซวน กลืนคำพูดลงคอ ร่างกายสั่นไหวและไม่กล้าเอ่ยปาก

“เจ้าคือซางยี่…ตอนที่ข้าหลับไป เจ้ายังเป็นเด็กน้อยใต้อาณัติข้า” ปรมาจารย์หลงผานส่งสายตาไปที่ชายชราด้านซ้าย

“ขอรับ ผู้น้อยคือซางยี่!” ชายชราเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ไม่คาดคิดว่าปรมาจารย์หลงผานจะจำเขาได้

“บอกข้ามาว่าเขาพูดจริงหรือเท็จ!” ปรมาจารย์หลงผานเอ่ยน้ำเสียงสงบนิ่งแต่เต็มไปด้วยบารมี

ซางยี่มีแววตาลังเล เขาหวาดกลัวพลางมองดูปรมาจารย์จงซวนโดยไม่รู้ตัว

“ขยะไร้ค่า!” ปรมาจารย์หลงผานพ่นลมหายใจและสะบัดแขนขวา ลำแสงสีขาวพุ่งออกมาใส่ชายชรา เขากรีดร้อง ร่างกายระเบิดเป็นกองเลือดแตกกระจายใส่ปรมาจารย์จงซวนและชายชราอีกคน

หวังหลินเฝ้าดูอย่างเยือกเย็น แขนขวาง้างสายคันศรไปอีกนิด

หลังจากสังหารซางยี่ ปรมาจารย์หลงผานมองปรมาจารย์จงซวน เผยความรู้สึกเสียใจรุนแรง เขาถอนหายใจ คว้าผู้อาวุโสอีกคนและวางมือใส่ศีรษะผู้อาวุโสอีกคนจนส่งเสียงกรีดร้องหวาดกลัว สัมผัสวิญญาณของเขากวาดเข้าไปในจิตใจของผู้อาวุโส สีหน้าท่าทางของปรมาจารย์หลงผานยิ่งน่าเกลียดมากขึ้นไปอีก

“คนทรยศ!! เจ้ากล้านัก!!” ปรมาจารย์หลงผานบีบแขนขวา ชายชรากรีดร้องก่อนศีรษะจะแตกดังโพละ

ปรมาจารย์จงซวนถึงกับหน้าซีดและก้าวถอยโดยไม่รู้ตัว เขาคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความกลัว เอ่ยเสียงผิดๆ ถูกๆ

“อาจารย์โปรดเมตตา อาจารย์โปรดเมตตา!! ข้ามีเหตุผล พวกเซียนดินแดนชั้นนอกรุกรานเข้ามาและดินแดนชั้นในมิอาจต่อกรได้เลย แม้ศิษย์จะต่อต้านก็คงไร้ค่า!”

“ศิษย์ต้องคุ้มกันพันธมิตรเซียน เพื่อให้พันธมิตรเซียนคงอยู่ต่อไป ข้าต้องทำสัญญากับดินแดนชั้นนอก…สภาราชันย์ของดินแดนชั้นนอกสัญญาว่าจะปกป้องพันธมิตรเซียน!”

“อาจารย์ ท่านได้หลับใหลจนท่านไม่รู้ว่าเกือบพันปีก่อน ดาราจักรทุกชั้นฟ้าเข้าโจมตีพันธมิตรเซียน พันธมิตรเซียนเสียหายและคุ้มกันได้แค่กองบัญชาการ ตอนนั้นศิษย์พยายามเรียกหาอาจารย์ แต่อาจารย์ก็ไม่ตอบสนอง…”

“ศิษย์ไม่มีความรู้สึกอันใดต่อดินแดนชั้นใน หากดาราจักรอื่นโจมตีพันธมิตรเซียนได้ เช่นนั้นทำไมพันธมิตรเซียนจะช่วยเซียนดินแดนชั้นนอกไม่ได้?”

“ยิ่งไปกว่านั้น ดินแดนเจ็ดสีแห่งนี้ท่านก็เป็นคนค้นพบ อาจารย์ พวกเซียนดินแดนชั้นนอกที่ปรากฏตัวขึ้นมาถูกท่านสังหารและท่านปิดผนึกดินแดนเจ็ดสีเอาไว้ ท่านได้ก่อตั้งกองบัญชาการพันธมิตรเซียนขึ้นที่นี่เพื่อคุ้มกันดินแดนนี้ ท่านหลับใหลมานาน ดังนั้นท่านจึงไม่รู้ถึงการเปลี่ยนแปลงตลอดหลายปีที่ผ่านมา…”

“ดินแดนชั้นในที่กำลังตายจะมีประโยชน์อันใด?! ราชันย์ของดินแดนชั้นนอกเป็นคนทรงพลังยิ่ง ข้ากลัวว่าแม้แต่อาจารย์ก็เทียบไม่ได้ เราต่อต้านไปเพื่ออะไร?”

“ความพ่ายแพ้ของดินแดนชั้นในได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว และท่านมิอาจเปลี่ยนแปลงมันได้ อาจารย์! ด้วยพลังของท่าน เราสามารถหาจุดอ่อนให้กับดินแดนชั้นนอกและได้รับความสำเร็จมหาศาลยิ่งขึ้น ทำไมถึงต้องเหน็ดเหนื่อยเพื่อดินแดนชั้นในขนาดนั้น?”

“เจ้า!!” ปรมาจารย์หลงผานมองดูปรมาจารย์จงซวน แววตาเสียใจมากยิ่งขึ้น ในความทรงจำของผู้อาวุโสก็ไม่ได้พบอะไรมากนัก ทุกอย่างที่เขาทำไปก็เพื่อให้ปรมาจารย์ จงซวนหวาดกลัว ปรมาจารย์จงซวนไม่รู้เรื่องนี้และเล่าทุกอย่างด้วยความกลัว

“ไม่ว่าดินแดนชั้นในจะต่อสู้ห้ำหั่นกันมากแค่ไหน มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับดินแดนชั้นนอก ตราบใดที่พวกนั้นไม่เข้ามา ข้าก็ไม่ตื่นขึ้น ความรุ่งโรจน์และร่วงโรยของพันธมิตรเซียนถือเป็นโชคชะตา ข้าให้เจ้าจัดตั้งพันธมิตรเซียนไม่ใช่เพื่อควบคุม ฟ้ากระจ่าง แต่เพื่อให้เซียนของเราเติบโตแข็งแกร่งในสภาพแวดล้อมอันโหดเหี้ยมนี้! ทั้งหมดก็เพื่อสงครามต่อสู้กับดินแดนชั้นนอก!” ปรมาจารย์หลงผานถอนหายใจ

“พันธมิตรเซียน พันธมิตรเซียน…เหตุผลที่ดินแดนชั้นนอกทำข้อตกลงกับเจ้าเป็นเพราะพวกมันเห็นข้าในดาวเคราะห์ เจ้ายังไปบอกพวกมันถึงตัวตนของข้าอีกเพื่อแลกเปลี่ยนกับสิ่งล้ำค่า!”

ปรมาจารย์หลงผานเข้าใจศิษย์ของเขาดีเกินไป เขามองปรมาจารย์จงซวนและเห็นอดีตก่อนจะเป็นพันธมิตรเซียน เด็กหนุ่มยากจนกำลังปีนภูเขาด้วยความมุ่งมั่น เขาใช้เวลาสิบเจ็ดวันเพื่อปรากฏตัวเบื้องหน้าเขาด้วยร่างที่ชุ่มไปด้วยโลหิต

ทั้งหมดเป็นเพราะเขาต้องการฝึกเซียน มีข่าวลือหนึ่งในบ้านเกิดว่าเมื่อใดที่ปีนขึ้นภูเขาได้ หากมีชะตาก็จะมองเห็นเซียน

“ซ่งเอ๋อร์ เจ้ากล่าวในวัยเด็กว่าความต้องการที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเจ้าคือการเป็น คนร่ำรวยและกลับบ้าน…” ปรมาจารย์หลงผานเริ่มนึกถึงอดีต น้ำเสียงค่อยๆ นุ่มนวล

ทว่าสีหน้าท่าทางของเขาทำให้ปรมาจารย์จงซวนเปี่ยมล้นไปด้วยความสิ้นหวัง ร่างกายสั่นเทาและร้องคำราม

“อาจารย์ เดิมทีศิษย์ไม่มีเจตนาจะเปิดผนึกของดินแดนเจ็ดสี!! แต่เป็นขุนนางเทพฉิงชุ่ยที่มุ่งหน้าเข้ามาที่นี่และบังคับให้ศิษย์ทำลายผนึก!! เขาเป็นคนเปิดดินแดนเจ็ดสี! ศิษย์ไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วย เขาเป็นคนผิด!”

หวังหลินหรี่ตาใส่ปรมาจารย์จงเฉิน ปรมาจารย์จงเฉินเต็มไปด้วยความเกลียดชังรุนแรง ลมหายใจหนักหน่วง

ปรมาจารย์หลงผานดูเหมือนไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น สายตามองปรมาจารย์จงซวนที่อ่อนโยนขึ้น

“ตอนนั้น ร่างเจ้าไม่ได้เหมาะสมและมิอาจฝึกเซียนได้ อาจารย์เห็นใจต่อความอดทนของเจ้าและช่วยบำรุงร่างให้เจ้า ข้าได้มอบห้าเส้นชีพจรสวรรค์ไว้ในร่างเจ้าและมอบกระดูกเต๋า…แต่ว่าตอนนี้เจ้ากลับไม่มีจิตใจแห่งเต๋า…” ปรมาจารย์หลงผานนึกถึงอดีตและถอนหายใจ สะบัดแขนขวาปรากฏพายุสีขาวขึ้น

ปรมาจารย์จงซวนมีสีหน้าท่าทางเปลี่ยนไปและถอยร่น เขากรีดร้องโหยหวน

“อาจารย์โปรดเมตตา อาจารย์อย่าฆ่าข้า!! อาจารย์!!! ศิษย์ยอมรับผิด อาจารย์!!!” เขาถอยไปอย่างหมดหวัง ขณะที่พายุเข้าใกล้จึงยิ้มอย่างเวทนาและหลับตา

พายุเข้าห่อหุ้มรอบตัวเขาแต่กลับไม่ทำร้าย มันดึงเขาไปด้านหลังปรมาจารย์หลงผานและอยู่นอกระยะของคันศรหวังหลิน

“เจ้าได้ทำบาปมหันต์และนำพาหายนะครั้งที่สี่มาให้ เจ้าไม่มีหัวใจของ เซียนดินแดนชั้นในอีกต่อไปแล้ว…แต่เจ้าคือศิษย์ข้า…ข้าต้องรับผิดชอบต่อบาปกรรมของศิษย์…อาจารย์จะพาเจ้าไปชดใช้บาปกรรม…” ปรมาจารย์หลงผานมองปรมาจารย์จงซวนและจากนั้นโค้งให้หวังหลิน

“จ้าวแห่งดินแดนปิดผนึก ข้าจะรับผิดชอบบาปกรรมทั้งหมดที่เขาทำเอาไว้!” เขายกแขนขวาขึ้นมาตีใส่หน้าอกตัวเอง ปรมาจารย์หลงผานกระอักแก่นพลังดั้งเดิมออกมา สีหน้าท่าทางมัวหมอง ดาวเคราะห์เซียนด้านล่างเขากลายเป็นสีเทาทันที ต้นไม้แห้งเหี่ยว ภูเขาพังทลาย แม่น้ำเหือดแห้ง รอยแยกกว้างขึ้น ทั่วทั้งดาวเคราะห์ฉีกขาด!

ขณะที่มันพังทลาย ควันสีขาวหลายเส้นโผล่ออกมาเข้าสู่ร่างปรมาจารย์หลงผาน ขณะเดียวกันเปลวเพลิงไร้ลักษณ์ก็เริ่มเผาไหม้ในร่างกายเขา

“ข้าจะแบ่งพลังชีวิตของข้า เผาไหม้วิญญาณดั้งเดิมเพื่อแลกเปลี่ยนความแข็งแกร่งเป็นระดับแก่นดับสูญระดับต้น…ข้าจะไปสังหารเซียนดินแดนชั้นนอกทั้งหมดที่อยู่ดินแดนชั้นใน…ทำลายดินแดนเจ็ดสีที่เหลืออยู่ และนำดาราจักรอัญเชิญนทีกลับมาเพื่อเป็นการแลกกับชีวิตของปรมาจารย์จงซวน…” ปรมาจารย์หลงผานคำนับฝ่ามือให้หวังหลินก่อนจะมองปรมาจารย์จงซวนด้วยสายตาอ่อนโยน

“อาจารย์!!!” ปรมาจารย์จงซวนได้สติและโขกศีรษะอยู่บนพื้น สายตาเต็มไปด้วยความเสียใจและความสำนึกผิด…

“ไปกันเถอะ…” ปรมาจารย์หลงผานถอนหายใจ เขาพาปรมาจารย์จงซวนไปด้วยและก้าวเดินออกไปไกล

“ข้าเข้าใจศิษย์ของข้า เขาเตรียมตอนจบไว้สองแบบเสมอ เหตุผลที่ขุนนางเทพฉิงชุ่ยยังอยู่ดีเป็นเพราะเขาทำเพื่อการอยู่รอดของตัวเอง…”

เมื่อเสียงเขาดังกึกก้อง พายุสีขาวพุ่งเข้าหารอยแยกอวกาศสีโลหิต รอยแตกร้าวดังกึกก้องและแสงสีแดงพังทลาย เผยให้เห็นเป็นแสงเจ็ดสี!

ฉิงชุ่ยอยู่ที่นั่น!