773. สิบสามวัน

น้ำเสียงลี่หยวนเต็มไปด้วยความเกลียดชังฝังลึก หากความเกลียดสามารถมีตัวตนขึ้นมาได้มันคงระเบิดขึ้นมาเพื่อระบายความโกรธที่เขาทุกข์ทนทรมานในหลายวันที่ผ่านมา

หวังหลินพยักหน้า สายตาข้ามชายชราขั้นมายาหยินและตกลงบนสตรีสาว นางกำลังพือกระบี่สวรรค์ของลี่หยวน

หวังหลินไม่เสียเวลาพูดคุยและพลันก้าวเท้า ข้ามผ่านระยะหลายร้อยฟุต ปรากฏตัวเบื้องหน้านางในทันที

นางพึ่งฟื้นคืนจากอาการตกใจ นางเห็นร่างหนุ่มตระกูลเหยาแตกสลายเพียงแค่ดัชนีเดียวจากคนผู้นี้ เสียงร่างของหนุ่มตระกูลเหยาที่แตกหักยังคงสะท้อนในหูนางอยู่เลย

เพียงหนึ่งนิ้วก็ทำให้วิญญาณพังทลายได้แล้ว วิญญาณดั้งเดิมยังถูกจับและกวาดจิตสำนึกออกไปจนเหลือแต่เพียงหยดพลังงานดั้งเดิม

ฉากเหตุการณ์นี้ทำลายความคิดนางอย่างสมบูรณ์ ทำให้นางก้มหน้าตกอยู่ในความหวาดกลัว เมื่อเห็นหวังหลินเคลื่อนตัวมาหานาง นางก็ตื่นตระหนกทันทีและกรีดร้อง

ในสายตานาง หวังหลินไม่ใช่คนอีกแล้วแต่เป็นจอมมาร จอมมารกลืนกินวิญญาณอย่างสยดสยอง!

นางเกือบถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ไม่มีความคิดต่อต้านเลยแม้แต่น้อย ความคิดเดียวในสมองคือหนี หนี หนี!

ตั้งแต่เกิดมา นางไม่เคยหวาดกลัวอะไรแบบนี้มาก่อน ไม่เพียงแต่มันทำลายความคิด มันยังทิ้งรอยลึกไว้ในจิตใจแห่งเต๋าด้วย แม้นางจะโชคดีหลบหนีไปได้ ระดับบ่มเพาะคงตกไปมากมายแทบไม่มีโอกาสเพิ่มขึ้นได้อีกครั้ง

หวังหลินมีท่าทางอันหนาวเหน็บ เข้าไปใกล้ด้วยสายตาเย็นชา ในแววตาเขานั้นความเร็วของนางช้าเกินไป

ชั่วขณะนี้เองแววตาของชายชราขั้นมายาหยินก็ส่องสว่างขึ้น แต่ไม่ได้พยายามช่วยนางแต่รีบล่าถอยอย่างรวดเร็ว

หนึ่งดัชนีประทับลงระหว่างคิ้วของนาง รูม่านตาหดลง ความหวาดกลัวพุ่งขึ้นถึงขีดสุด พลังดั้งเดิมพุ่งเข้าไปในร่างของนาง นางไม่ได้ถูกโยนออกไปแต่กลับสั่นเทาและแข็งค้างอยู่ในนั้น

เสียงดังป๊อปๆออกมาจากในร่าง นางคุ้นเคยกับเสียงนี้มากเพราะมันเป็นเสียงเดียวกับที่ออกมาจากร่างชายหนุ่มตระกูลเหยาก่อนหน้านี้

วิญญาณดั้งเดิมของนางกลายเป็นทรงกลมแสงลอยออกมาจากระหว่างคิ้ว หวังหลินคว้าเอาไว้และโยนไปที่ลี่หยวน พลังดั้งเดิมหล่อเลี้ยงวิญญาณของเขาทำให้อาการบาดเจ็บฟื้นฟูกลับมาเล็กน้อย

ร่างของนางแตกสลายและหายไปอย่างสิ้นเชิง แม้กระทั่งจังหวะที่นางตายก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่พวกเขาไล่ล่าไม่ได้ประกาศว่ามีสหายแบบนี้ในแดนสวรรค์อัสนี

ขณะร่างกายแตกสลาย กระบี่เหินและกระเป๋าทั้งหมดก็ตกลงบนพื้น

หวังหลินเงยหน้าขึ้นมามองร่างชายชราที่กำลังหลบหนีไป หวังหลินเผยสีหน้าเยาะเย้ย ก้าวเท้ามาข้างหน้าและหายตัววับพร้อมกับผสานเข้ากับโลก

ความคิดชายชราขั้นมายาหยินกลับสั่นสะเทือนรุนแรงเนื่องจากการปรากฏตัวของหวังหลิน เขาไม่มีโอกาสเอาชนะเลยจึงได้รีบหนี ทว่าในจังหวะนั้นเกิดระลอกคลื่นเบื้องหน้า พลังดั้งเดิมแข็งแกร่งโผล่ออกมาจากข้างในและทำให้เขาต้องหยุด

ร่างหวังหลินเดินออกมาจากข้างในนั้น

“เจ้าเป็นรายต่อไป!” สายตาหวังหลินเย็นเยียบ ยกมือขึ้นมาและปรากฏสายฟ้าสีม่วงหนึ่งสาย หลังจากนั้นพื้นที่ก็ถูกหมอกสีม่วงล้อมกรอบ สายฟ้ามากมายเคลื่อนผ่านสายหมอกรวบรวมไปที่สายฟ้าสีม่วงเส้นนั้น มันหนาเท่าแขนและพุ่งใส่ชายชราอย่างรวดเร็ว

อีกฝ่ายสีหน้าเปลี่ยนไปมากมายพร้อมกับหนีให้ทัน ฝ่ามือสร้างผนึกปลดปล่อยเพลิงสีแดง เพลิงนี้ร้อนเป็นอย่างยิ่งและแพร่กระจายรอบตัวเพื่อเป็นโล่ห์เพลิง

สายฟ้าตกกระทบใส่บนโล่ห์เพลิง เกิดเสียงแตกร้าวพร้อมกับโล่ห์แตกสลายในทันที สายฟ้าเส้นนั้นกระทบลงบนร่างชายชราในเสี้ยวจังหวะ

เขากระอักโลหิตคำโต ใบหน้าซีดเผือด เกือบสิ้นสติ หนังศีรษะมึนชาพร้อมกับเกิดความรู้สึกตื่นตระหนกและความหวาดกลัวในใจพุ่งขึ้นถึงขีดจำกัด

ชายชราล่าถอยไปด้วยและรีบพูดขึ้นมา “ผู้อาวุโส โปรดให้ข้าพูดก่อน!”

หวังหลินเคลื่อนมาข้างหน้าและเอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบ “เจ้าตามล่าสหายข้านานแค่ไหน? พูดมา!”

“สะ…สิบสามวัน….ผู้อาวุโส เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะนายน้อยจากตระกูลเยา ข้าพยายามเกลี้ยกล่อมเขาแล้วแต่สถานะของเราต่างกัน ข้าจึงไม่สามารถหยุดเขาได้”

ชายชราหวาดกลัวอีกฝ่ายอย่างสิ้นเชิง เซียนขั้นรูปธรรมหยางไม่ใช่คนที่เขาสามารถต่อต้านได้ แม้จะจะห่างเพียงขั้นเดียวก็เถอะ

“สิบสามวัน…” แววตาหวังหลินเต็มไปด้วยจิตสังหาร และในพริบตาเขาก็ไล่ทันชายชรา สองนิ้วทำท่ากระบี่ชี้ไปที่แขนซ้ายอีกฝ่าย!

ขณะที่เขากำลังจะหลบ หวังหลินเอ่ยขึ้นมาหนึ่งคำ

“หยุด!”

หนึ่งคำนี้ดุจเสียงของปิศาจร่อนลงในหูชายชรา รู้สึกถึงพลังดั้งเดิมเหนือจินตนาการล้อมรอบเอาไว้และพริบตานั้นเองเขาก็ไม่สามารถขยับร่างกายได้แม้แต่นิ้วเดียว แม้กระทั่งวิญญาณดั้งเดิมยังรู้สึกเหมือนอยู่ในนั้นและชะลอตัวลง

“นี่คือวันแรก!” ดัชนีหวังหลินประทับลงแขนซ้ายชายชราและเกิดการระเบิดพลังดั้งเดิมออกมา แขนซ้ายระเบิดเสียงดังปัง พลังดั้งเดิมรุนแรงระเบิดขึ้นอีกครั้งทำให้แขนซ้ายแหลกเป็นจุล

ชายชราเผยสีหน้าดิ้นรน เขาต้องการหนีแต่ไม่สามารถเคลื่อนร่างได้เลย

“วันที่สอง!” ดัชนีหวังหลินร่อนลงอีกครั้ง คราวนี้เป็นขาซ้าย พลังดั้งเดิมพุ่งเข้าไปข้างใน ขาซ้ายเหนือเข่าถูกพัดปลิวออกไป

เส้นเลือดของชายชราปูดพองและเผยสายตาดุร้ายรุนแรง ทว่าเบื้องหลังสายตานั้นเป็นความหวาดกลัว หวาดกลัวหวังหลินอยู่เต็มจิตใจ

“นี่คือวันที่สาม!” หวังหลินยกเท้าเหยียบบนขาขวาของชายชราตรงๆ ขาข้างนั้นแตกสลายเสียงดังปัง แขนขาทั้งสี่นั้น ตอนนี้ได้แตกสลายไปสามแล้ว

ชายชรากรีดร้องโหยหวน ความเจ็บปวดรุนแรงแสนสาหัสกลบเขาจนมิด แรงกระตุ้นจากความเจ็บปวดทำให้วิญญาณเคลื่อนไหวได้เล็กน้อย พลังดั้งเดิมโคจรผ่านร่างกายทันทีและแสดงอาการว่ากำลังฟื้นตัว

หวังหลินถอนเท้าออกมา นิ้วชี้ไปที่แขนขวาของชายชรา พลังดั้งเดิมพุ่งเข้าไปข้างในซึ่งเป็นแขนขาที่เหลืออยู่ส่วนสุดท้าย!

“นี่คือวันที่สี่!”

มันยังไม่จบ วิชายับยั้งกำลังสลายตัวและชายชรากำลังจะฟื้นคืนการเคลื่อนไหวได้ ขณะที่พลังดั้งเดิมเต็มไปทั่วร่างกายและเขากำลังจะล่าถอยอยู่นั้น หวังเลินเอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบอีกครั้ง

“หยุด!”

ชายชราร้องไห้เสียใจ น้ำเสียงอีกฝ่ายคือเสียงที่จบชีวิตเขาเร็วขึ้นและเหมือนตกอยู่ในนรก หากรู้ว่าจะเป็นแบบนี้เขาคงไม่แตะแม้แต่ปลายเส้นผมของลี่หยวน

ชั่วขณะที่ความคิดตกอยู่ในอาการมึนงง เขานึกถึงคำพูดที่อีกฝ่ายพูดเอาไว้ตอนที่ปรากฏตัว

“ใครให้เจ้าทำร้ายสหายข้า!?”

ประโยคนี้ดังสะท้อนในจิตใจดุจสายฟ้าดังสนั่น

หลังจากร่างกายถูกหยุดไว้ครั้งที่สอง หวังหลินยืนอยู่ข้างหน้าชายชรา ดัชนีเคลื่อนไหวรวดเร็วชี้ไปที่ร่างอีกฝ่าย

“วันที่ห้า!”

“วันที่หก!”

“วันที่เจ็ด!” ท้ายที่สุดหน้าอกชายชราเป็นเพียงแค่กองเลือด กระดูกทั้งหมดแตกหัก หมอกโลหิตทะลักออกมาจากหน้าอก ร่างกายสูญเสียพลังชีวิตไปจนหมด

“นี่คือวันสุดท้าย!” หวังหลินเปลี่ยนแขนเป็นฝ่ามือ ประทับลงหน้าผากชายชราด้วยความโหดเหี้ยม

เสียงแตกร้าวกลับมาอีกครั้งพร้อมกับร่างชายชราพังทลายอย่างสิ้นเชิงและกลายเป็นหมอกโลหิต วิญญาณดั้งเดิมพุ่งออกมาและสั่นเทากลางอากาศ เขาตะโกนขึ้น “ตระกูลเหยาจะไม่ปล่อยเจ้าไว้!”

หวังหลินเย็นเยียบและคิดขึ้นมา ตบกระเป๋าคราเดียวปรากฏธงวิญญาณพันล้านดวงขึ้น แค่ส่ายมัน ผืนธงก็เปิดออกเป็นรูปภาพบรรพชนโลหิตที่ไม่ยินยอม

หวังหลินเอ่ยถาม “เจ้ารู้จักเขาไหม?”

วิญญาณดั้งเดิมของชายชากลับตกตะลึง หลังจากมองอย่างละเอียด ดวงตาปูดโปนและเผยความหวาดกลัว แม้เขาจะจำไม่ได้ว่าเป็นใคร แต่คนผู้นี้คล้ายกับบรรพชนตระกูลเหยาถึงเจ็ดในสิบส่วน

หวังหลินรู้คำตอบจากสีหน้าของชายชรา เขาไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นมา ใช้พลังดั้งเดิมล้อมรอบบริเวณและกักขังวิญญาณชายชราไว้ทันที

แขนหวังหลินยื่นออกไป วิญญาณของชายชราไม่สามารถหลบหนีได้เลยและถูกดึงรั้งกลับ หวังหลินใช้วิชาค้นวิญญาณกับชายชรา พลังดั้งเดิมแข็งแกร่งที่ใส่เข้าไปทำให้ชายชรามิอาจดิ้นรนได้ วินาทีต่อมา ดวงตาหวังหลินก็เผยแสงประหลาด ลบล้างจิตสำนักของชายชราจากวิญญาณดั้งเดิมดวงนั้น เปลี่ยนมันให้กลายเป็นทรงกลมพลังดั้งเดิม

หวังหลินมาถึงข้างลี่หยวน ถือทรงกลมพลังดั้งเดิมเอาไว้และประทับใส่ระหว่างคิ้วของลี่หยวน

“น้องลี่ ข้าจะให้โอกาสกับเจ้า! ไม่ว่าจะบรรลุขั้นมายาหยินหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับเจ้า!” แววตาหวังหลินสว่างขึ้น ประทับฝ่ามือเข้ากับหน้าอกลี่หยวน

“รวบรวม!” แมลงสีขาวถูกดึงออกมาจากร่างลี่หยวนทันที แมลงพวกนี้ลำตัวน่าเกลียดและส่งกลิ่นเหม็น

เพียงหวังหลินบีบนิ้ว แมลงเล็กๆทั้งหมดก็แตกสลายทีละตัว