ตอนที่ 1292 เจ้าคือนายท่าน

ซูหมิงไม่ได้ถอยต่อการเพ่งมองของดวงจิตสามรกร้าง แต่สบตากับอีกฝ่ายอยู่นานมาก รอว่าบางทีภัยพิบัติบรรพชนวิญญาณอาจจะมาเยือน แต่สุดท้ายก็ไม่มา ดวงจิต สามรกร้างที่หลับใหลเพ่งมองซูหมิงครู่หนึ่งแล้วก็ค่อยๆ หายไป

ซูหมิงมีสีหน้าเฉยเมย เดิมทีเขาก็ไม่ได้คิดจะปิดบังตัวตนอยู่แล้ว ตอนนี้ฝ่าย เงามืดรุ่งอรุณกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์หวนคืนจะต้องรู้จักตนแล้วแน่ๆ และก็ถึงเวลาที่ สามรกร้างควรจะรู้เช่นกันแล้ว

หลังกลับยอดเขาลำดับเก้า ผ่านไปอีกหนึ่งเดือน ซูหมิงเลือกจากไป ครั้งนี้ เขาไม่ได้จากไปเงียบๆ แต่อำลากับพวกศิษย์พี่ใหญ่ ค่อยๆ จากไปไกลในขณะที่ ฟางชางหลันกับสวี่ฮุ่ยเพ่งมอง ไปทำสองเรื่องของเขาให้เสร็จ นั่นคือจัดการบุญคุณความแค้นที่มัดตัวเขามาพันปี

และก็ทำลายเงามืดที่ภาพความลับสวรรค์มอบให้เขา

“ถึงเวลาจบแล้ว ซูเซวียนอี…ภรรยาเจ้าอยู่ในเตาหลอมลำดับห้า เจ้าไม่คิด จะเอากลับไปเลยจริงๆ แต่ให้ไว้กับข้ามาตลอด…” ซูหมิงหันไปมองทุกคนใน ยอดเขาลำดับเก้าแวบหนึ่งแล้วหมุนตัวเดินหน้าหนึ่งก้าว กล่าวพึมพำพร้อมหายไป

เขามาปรากฏอีกทีอยู่ตรงชายแดนระหว่างโลกแท้จริงดาราสัจธรรมกับ จักรพรรดิยมโลก ไกลออกไปมีดาวผุพังดวงหนึ่ง เต๋อซุ่นอยู่ที่นั่น

ไม่มีใครสนใจคนนี้ ซูหมิงมองม่านกั้นระหว่างโลกแท้จริงดาราสัจธรรมกับจักรพรรดิยมโลก มันเป็นปราการหนึ่งชั้น ในปราการเป็นจักรพรรดิยมโลก นอกปราการเป็นดาราสัจธรรม และเพราะมีปราการนี้จึงทำให้สี่โลกแท้จริงไม่เคยเกิดการกระทบกระทั่งอย่างรุนแรงมาก่อนจริงๆ ตลอดไม่รู้กี่ปีมานี้

ซูหมิงในตอนนั้น เขาไม่มีคุณสมบัติทำลายปราการนี้ อวี่เซวียนก็อาศัยพลังทำลายโลกจากมังกรยมโลกถึงออกจากโลกแท้จักรพรรดิยมโลกมาโลกดาราสัจธรรมได้

ซูหมิงมองโลกแท้จริงพลางยกมือขวาขึ้นโบก ทันใดนั้นมีสายรุ้งสองสายบินออกมาจากในถุงเก็บวัตถุ หนึ่งคือ มังกรยมโลก อีกหนึ่งคือกระเรียนขนร่วง

อาการบาดเจ็บของมังกรยมโลกฟื้นฟูขึ้นไม่น้อย หลังออกมาแล้ว ขณะกำลัง จะกล่าวพลันถูกกระเรียนขนร่วงข้างๆ ตบไปทีหนึ่ง กระเรียนขนร่วงมองซูหมิงด้วยความคับแค้นใจ แววตาคับแค้นนั้นเหมือนกับว่ามันกลายเป็นดั่งสตรีที่ถูกบุรุษเมินเฉยจึงต้องอยู่แต่ในห้องลับ มันกำลังโทษซูหมิงว่าไม่ยอมให้มันออกมาจากถุงเก็บวัตถุสมควรตายนั่นนานมาก

เมื่อก่อนแค่กระเรียนขนร่วงต้องการมันจะออกมาเองได้ แต่เมื่อซูหมิงแกร่งขึ้น เมื่อดวงจิตเขาใหญ่ขึ้น กระเรียนขนร่วงทำตามอำเภอใจไม่ได้แล้ว ทำได้เพียงรอให้ ซูหมิงเรียก ความรู้สึกในช่วงนี้ทำให้กระเรียนขนร่วงรู้สึกอย่างลึกซึ้งว่าตนกลายเป็นสตรีที่ถูกบุรุษเมิน

การใช้ชีวิตในทุกวันของมันคือการนับหินผลึก นอน ทุบตีมังกรยมโลก จากนั้นก็นับหินผลึกอีกครั้ง นอนอีก ทุบตีมังกรยมโลกอีก วนเวียนไปไม่รู้จบสิ้น วันแล้ว วันเล่า…ไม่นานมังกรยมโลกก็ทนไม่ไหว มันต่อต้านอย่างรุนแรง แต่ก็ยังยากจะหนีพ้นจากชะตากรรมที่ลิขิตเอาไว้ ตอนนี้พอออกมาแล้ว มังกรยมโลกน้ำตาไหล แต่ยังไม่ทันกล่าวสิ่งใดก็ถูกกระเรียนขนร่วงตบทีหนึ่ง ความคับอกคับใจถึงขีดสุดแล้ว

“ซูหมิง!” กระเรียนขนร่วงร้องเสียงแหลม หากมันมีขน ตอนนี้จะต้องขนลุกขึ้นทั่วร่างแน่ มันมีท่าทีฮึดสู้เป็นอย่างมาก ตอนนี้ตัวมันที่ไม่มีขนเกิดกลิ่นอายโกรธแค้นรุนแรงขึ้น ระหว่างที่กลิ่นอายโกรธแค้นวนเวียนไปรอบๆ ยังเสริมภาพลักษณ์อันยิ่งใหญ่ของกระเรียนขนร่วงอีกด้วย

“จะ จะ เจ้า…เจ้าขังข้ามากี่วันแล้ว สวรรค์ นี่มันกี่วันแล้ว ข้าลืมไปแล้วว่ากี่วัน ข้าไม่ได้เห็นแสงตะวัน ไม่ได้เห็นผืนฟ้า ไม่ได้เห็นหินผลึกของคนอื่น นี่คือการทรมาน เป็นการทรมานที่มากที่สุดต่อข้า!

ซูหมิง เจ้าทำเกินไปแล้ว ข้ากระเรียนขนร่วงรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับเจ้ามาหลายปี ฝ่าอันตรายกับเจ้ามาไม่รู้กี่ครั้ง ข้า ข้า…กระทั่งข้ายังช่วยชีวิตเจ้ามาไม่รู้กี่รอบ แต่ว่าเจ้าล่ะ เจ้า…” กระเรียนขนร่วงตัวสั่นไปทั่วร่าง ขณะกำลังตะโกนเสียงดังด้วย ความโกรธ ซูหมิงถูจมูกด้วยสีหน้าเก้อเขิน เขาลืมกระเรียนขนร่วงไปจริงๆ ถึงอย่างไรในมหาโลกซางเซียง ความจริงที่เขารู้ก็สะเทือนใจเขามาก ประกอบกับเรื่องราวต่างๆ เกิดขึ้นพร้อมกัน จึงทำให้เขาลืมเรื่องอื่นๆ ไปมาก

จนกระทั่งมาถึงที่นี่ พอเห็นโลกแท้จริงจักรพรรดิยมโลกแล้วถึงนึกขึ้นได้ว่ากระเรียนขนร่วงอยู่ในถุงเก็บวัตถุนานมาก…

“ย่ากระเรียนเจ้าเถอะ เจ้า…” ขณะที่กระเรียนขนร่วงกำลังตะโกนด้วยความโกรธ ซูหมิงยกมือขวาขึ้นทันที ในมือมีหินผลึกหนึ่งก้อน

“…เจ้า…เจ้าอย่าคิดใช้หินผลึกล่อลวงข้า ท่านกระเรียนผู้ยิ่งใหญ่ไม่มีวันยอมศิโรราบต่อหินผลึกหนึ่งก้อน ข้า…” ทันทีที่กระเรียนขนร่วงเห็นหินผลึกในมือซูหมิง ดวงตามันตั้งตรงขึ้นในฉับพลัน นี่เป็นหินผลึกของคนอื่นก้อนแรกที่มันเห็นในช่วงนี้ แม้จะเป็นเพียงก้อนเดียว แต่นี่คือของคนอื่น ขอเพียงเป็นของคนอื่น แม้ว่าจะ หนึ่งก้อน กระเรียนขนร่วงก็ไม่คิดว่ามันน้อย

ดังนั้นขณะที่ตะโกน ดวงตามันจึงบ่งบอกว่าถูกซื้อไปแล้ว แววตาตั้งตรงนั้นเหมือนว่าขอเพียงซูหมิงกล้าเก็บหินผลึก มันก็กล้าพุ่งเข้าไปอย่างสุดชีวิต

“จะ…เจ้าทำเกินไปแล้ว หินผลึกก้อนเดียว หินผลึกนี้…” กระเรียนขนร่วงพูดไปพูดมาก็มีสีหน้าว้าวุ่นเด่นชัด เสียงตะโกนพลันเบาลงมาก อีกทั้งแววตายังมีการดิ้นรนและสับสน เหมือนว่าจิตสำนึกมันแยกเป็นสองส่วนกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด

“ข้าจะไปโลกแท้จริงจักรพรรดิยมโลก ข้ารับปากว่าจะให้หินผลึกทั้งหมดในโลกนี้กับเจ้า ว่าอย่างไร?” ซูหมิงเห็นกระเรียนขนร่วงกำลังว้าวุ่น คล้ายว่ามันไม่ได้เห็น หินผลึกของคนอื่นมานานเกินไป ดังนั้นด้วยความว้าวุ่นมันจึงรีบพูดส่งๆ ไป

“เจ้าอย่าคิดเชียว…ย่ากระเรียนมันเถอะ เจ้าพูดอะไร เจ้าบอกว่าจะให้หินผลึกของหนึ่งโลกแท้จริงกับข้ารึ ขะ…ข้า…ท่านกระเรียนผู้ยิ่งใหญ่ไม่มีวันยอม…” กระเรียนขนร่วงน้ำลายไหลพลางเดินออกไปหลายก้าวโดยจิตใต้สำนึก สีหน้าแทบจะเผยการประจบสอพลอโดยไม่รู้ตัว แต่มันกลับฝืนหยุดเอาไว้ ช่วงที่กำลังจะเน้นความจองหองของตนก่อนแล้วค่อยฝืนใจตอบตกลงนั้น ซูหมิงถอนหายใจ

เมื่อเสียงถอนหายใจดังขึ้น กระเรียนขนร่วงใจเต้นระรัวทันที มันร้อนใจขึ้นมาแล้ว กลัวว่าซูหมิงจะเปลี่ยนใจ ตอนที่กำลังจะกระโจนเข้าไปนั้น มันเห็นภาพที่แทบจะสั่นคลอนมันทั้งชีวิตที่ภพนี้ไม่มีวันลืมไปชั่วนิรันดร์

หินผลึกคืออะไรสำหรับดวงจิตของหนึ่งโลกแท้จริง…มันคือวัตถุที่กำเนิดจากความว่างเปล่าแห่งนี้เพียงแค่ดวงจิตโลกแท้จริงลากผ่าน หรือก็คือการเปลี่ยนจากหินให้เป็นทองเมื่อเทียบกับคนธรรมดา นั่นคือการใช้ดวงจิตสร้างผลึก!

ซูหมิงแค่ลากดวงจิตไป โดยรอบตัวเขา รอบตัวกระเรียนขนร่วง ภายในพื้นที่กว้างใหญ่ของฟ้าที่นี่ปรากฏหินผลึกขึ้นนับไม่ถ้วน หินผลึกวาววับเหล่านั้นทำให้ กระเรียนขนร่วงอึ้งงัน มันตะลึงค้างอยู่ตรงนั้น โดยเฉพาะมันเห็นชัดแล้วว่าหินผลึกเหล่านี้ไม่ได้ออกมาจากถุงเก็บวัตถุซูหมิง เพราะซูหมิงมีหินผลึกเท่าไร จริงๆ แล้ว มันรู้ชัดกว่าซูหมิงอีก

“นะ…นี่…พวกมันมาได้อย่างไร?” กระเรียนขนร่วงหม่อลอยพลางถามขึ้นโดย จิตใต้สำนึก

“ข้าเปลี่ยนมันออกมา” ทันทีที่ซูหมิงตอบกลับ กระเรียนขนร่วงร้องเสียงแหลม มันกระโจนเข้าไปหาซูหมิง กอดต้นขาเขาเอาไว้แน่น

“นายท่าน จากนี้ไปเจ้าคือนายท่านของข้า แม้เจ้าจะขังข้าหมื่นปีข้าก็ยอม จะไม่บ่นอีกเลย นายท่าน เปลี่ยนให้ข้าอีกเล็กน้อยเถอะ…จะ…เจ้าเปลี่ยนข้าให้กลายเป็นกระเรียนหินผลึกได้หรือไม่?”