ตอนที่ 306 นกกระเรียน

เมื่อเห็นภาพนางเงือกกับมังกรทะเล ซูหมิงพลันหรี่ม่านตาลง ภาพนี้ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยลึกๆ ในความคิดผุดภาพชายเสื้อคลุมดำที่ทำลายภูเขาทมิฬ ช่วงสุดท้ายอีกฝ่ายใช้วิชาแบบนี้เหมือนกัน หยิบหนังสัตว์ขึ้นมาคลุมตัวแล้วกลายเป็นสัตว์ร้าย

“วิชาจำแลงสัตว์ สหายซูน่าจะเคยได้ยินมาก่อน วิชานี้สำนักทะเลตะวันออกรับสืบทอดมาจากบรรพบุรุษหมาน ทั้งแดนอรุณใต้ ไม่มีคนนอกสำนักคนใดใช้วิชานี้ได้” จื่อซานมีสีหน้าทะนงตน กล่าวเรียบๆ ข้างซูหมิง

ซูหมิงเงียบ

เสาหินบนแท่นใจกลางลานประมูล ขณะเสียงแก่ชราดังก้องกังวาน น้ำทะเลด้านบนบิดเบี้ยว มีเงาชายชราผู้หนึ่งโผล่ออกมายืนอยู่

ชายชราสวมเสื้อคลุมยาวสีฟ้า ความยาวของมันคลุมเสาหินใต้เท้าชายชรา กระทั่งยังห้อยลงมาเล็กน้อย ชายชรามีผมสีฟ้า หากมิใช่เพราะใบหน้าแก่ชรา เพียงมองแวบแรกคงยากจะทราบอายุ

“สหายแห่งแผ่นดินเหมันต์ทั้งหลาย ข้าเฝิงเซ่าเฟิงแห่งสำนักทะเลตะวันออก รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้มาที่นี่ และเป็นเป็นเจ้าภาพงานประมูลในครั้งนี้ ครั้งนี้สำนักทะเลตะวันออกได้เตรียมของหายากเอาไว้ไม่น้อยสำหรับเหล่าสหายแผ่นดินเหมันต์ แซ่เฝิงพูดไม่เก่ง เช่นนั้นจะไม่พูดมาก

ของชิ้นแรกในงานประมูลครั้งนี้…” ขณะเดียวกับที่ชายชรากล่าว มังกรทะเลเก้าตัวที่ว่ายวนอยู่รอบๆ ไม่ร้องคำรามอีก รวมถึงเสียงเพลงจากนางเงือกเก้าตัวก็ค่อยๆ เงียบลง มีเพียงเสียงชายชราที่ดังกึกก้องต่อเนื่อง

เมื่อกล่าวประโยคนั้นจบ มีนางเงือกตัวหนึ่งว่ายสะบัดหางเข้ามา เมื่อครู่ในมือนางว่างเปล่า ทว่ายามนี้ในมือมีน้ำกระเพื่อม ก่อนปรากฏกระดูกสีม่วงอมดำหนึ่งชิ้น นางชูมันขึ้นแล้วว่ายหนึ่งรอบ ให้ทุกคนได้เห็นกระดูกชิ้นนี้ชัดๆ

มันเป็นกระดูกชิ้นหนึ่ง ดูมิใช่ของเผ่าหมาน เพราะขนาดมันเหมือนกับอ่าง อีกทั้งตัวกระดูกยังเปล่งประกายแสงเย็นเยือกดุร้ายจากซี่กระดูก เห็นได้ชัดว่ามันคือกระดูกสัตว์ร้าย

โดยเฉพาะเป็นกระดูกตรงกลางระหว่างคิ้ว มีรอยแตกได้สัดส่วนหนึ่งเส้น ดูเหมือนดวงตาที่สาม!

เมื่อกระดูกนี้ปรากฏ ความรู้สึกอึดอัดแผ่ขยายออกโดยรอบอย่างรุนแรง ความรู้สึกนี้เหมือนกับของจริง ทำให้น้ำทะเลคลับคล้ายจะแข็งตัว หากเพียงเท่านี้คงไม่เท่าไร เพราะน้ำทะเลโดยรอบราวกับจะถูกแช่แข็งจากการว่ายหนึ่งรอบของนางเงือก

“ตามธรรมเนียมแล้ว ของชิ้นแรก พวกเราจะไม่อธิบายอย่างละเอียด แต่จะให้ทุกท่านดูเอา ข้าจะบอกเพียงว่าตอนสัตว์ตัวนี้ยังมีชีวิต มันมีขั้นพลังเทียบเท่าเซ่นไหว้กระดูกมหาสมบูรณ์! มูลค่าหนึ่งแสนหิน เคาะประมูลครั้งละหนึ่งพันหิน” นัยน์ตาชายชราขยับประกาย น้ำเสียงก้องโดยรอบปานฟ้าผ่า

ทั้งลานประมูลมีคนหลายพันคน ในนั้นมีไม่น้อยที่เพิ่งมาถึงยามเช้าตรู่ของวันนี้ ยามนี้เมื่อเสียงชายชราดังก้อง ทุกอย่างเข้าสู่ความเงียบ

บางทีอาจมีคนชอบพูดคุยเสียงดังกันในงานแบบนี้ ทว่าแขกส่วนใหญ่มักจะเงียบ ยิ่งของล้ำค่ามากเท่าไร คนที่รู้จะยิ่งน้อยมากเท่านั้น อีกทั้งแขกที่ได้รับเชิญมาส่วนใหญ่เป็นคนตัดสินใจเองได้ น้อยนักที่จะมีผู้ซื้อแบบว่าอะไรว่าตามกัน

“หนึ่งแสนหนึ่งหมื่น” มีเสียงหนึ่งดังแว่วมาจากในกลุ่มคนรอบลานประมูล ช่วงที่เสียงดังขึ้น มีหลายคนพากันมองไป คนที่กล่าวเป็นชายร่างกำยำ เพียงแต่ว่าเขาสวมงอบ จึงมองเห็นใบหน้าไม่ชัด

การแต่งตัวเช่นนี้ถือว่าพบเห็นได้บ่อยในที่แบบนี้

“หนึ่งแสนสองหมื่น!”

“หนึ่งแสนสามหมื่น!” อาจเป็นเพราะมีคนเคาะประมูล จึงเริ่มมีเสียงทยอยกันดังขึ้น

ภายในห้องหมายเลขเก้า ซูหมิงยืนอยู่ตรงนั้น มองกระดูกสัตว์สีม่วงอมดำ แววตาสงบนิ่ง

“สหายซู ถูกใจสิ่งนี้รึ? กระดูกสัตว์นี้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เหลืออยู่หลังจากสัตว์ร้ายยักษ์ธาตุน้ำแข็งตายลง ผู้อาวุโสท่านหนึ่งในสำนักทะเลตะวันออกได้มาจากข้างนอก ได้ยินเขาว่า ตอนนั้นมันโจมตีใส่นักรบขั้นวิญญาณหมาน ทว่าสุดท้ายก็พ่ายแพ้ จึงถูกเพลิงหิมันต์แผดเผา นอกจากกระดูกชิ้นนี้แล้ว ทุกอย่างล้วนกลายเป็นเถ้าถ่าน

กระดูกชิ้นนี้ทนทานต่อเพลิงหิมันต์ เพราะในนี้มีจิตวิญญาณซ่อนเอาไว้ก่อนมันตาย หากมีผู้เชี่ยวชาญวิชาแปลกบ่มเพาะกระดูกชิ้นนี้ จะต้องมีประโยชน์อย่างแน่นอน”

ซูหมิงกวาดสายตามองกระดูกสัตว์อยู่นาน ก่อนส่ายศีรษะ

“สองแสนหนึ่งหมื่น!” ในลานประมูล น้ำเสียงเย็นชาพลันดังแว่วเข้ามา ผู้กล่าวคือชายร่างกำยำสวมงอบที่เคาะประมูลครั้งแรก

หลังจากเขาเคาะประมูล ผ่านไปครู่หนึ่งก็ยังไม่มีใครกล่าว ชายชราผมฟ้าจึงยิ้ม

“สองแสนหนึ่งหมื่น สิ่งนี้เป็นของท่าน!”

“ชิ้นต่อไป สิ่งนี้ค่อนข้างน่าสนใจ…..” ชายชราวรรคคำพูด มังกรทะเลที่ว่ายวนอยู่รอบๆ มีตัวหนึ่งแผดเสียงคำราม ตัวมันบิดเบี้ยวอยู่ข้างชายชรา แล้วกลายเป็นคนอีกครั้ง สองมือชูขึ้นสูง ในมือปรากฏดาบหินสีดำหนึ่งเล่ม!

ดาบนี้ดูหยาบยิ่งนัก เพียงแต่มองออกคร่าวๆ ว่ามันมีลักษณะดาบเท่านั้น ทว่าด้านบนกลับเป็นหลุม มองแวบแรกไม่ผิดปกติแม้แต่น้อย

“ปล่อยสัตว์มา!” ชายชรากล่าวด้วยเสียงเรียบๆ กล่าวจบพลันมีคนสำนักทะเลตะวันออกเดินออกมา สะบัดแขนเสื้อ พลันมีสัตว์ร้ายเหมือนสิงโตปรากฏตัวหนึ่ง มันมีดวงตาสีแดงก่ำ เงยหน้าแผดเสียงคำราม ทว่านัยน์ตากลับฉายแววหวาดกลัว ขณะกำลังจะถอยหนี ชายชราถือดาบชี้ไปทางสัตว์ร้าย

ปลายดาบชี้ไป สัตว์ร้ายพลันร้องอย่างน่าเวทนา ตัวสั่นเทิ้ม ท่ามกลางเสียงดังเกรียวกราวของผู้คนโดยรอบ สัตว์ตัวนี้กลายเป็นน้ำโลหิต แม้แต่กระดูกยังละลาย เส้นสีดำลอยมาจากน้ำเลือด ในเส้นสีดำนั้นพบว่าเป็นเงาของสัตว์ตัวนี้ขนาดเล็ก ก่อนบินไปทางดาบหินในมือชายชรา แล้วหลอมรวมหายไปข้างใน

“หินแยกวิญญาณ!”

“นี่มันหินแยกวิญญาณ!”

“ไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนฟุ่มเฟือยเช่นนี้ ใช้หินแยกวิญญาณก้อนใหญ่มาทำเป็นดาบ!”

เสียงเกรียวกราวดังกันระงม เพราะดาบเล่มนี้จึงทำให้เกิดคลื่นเสียง ชื่อเสียงของหินชนิดนี้โด่งดังยิ่งนัก อีกทั้งลักษณะยังจำง่าย โดยเฉพาะประโยชน์ของมันหายากยิ่งกว่า มีเพียงหินชนิดนี้เท่านั้นที่ทำได้ ฉะนั้นคนที่รู้จักจึงไม่น้อย ทว่าความจริงแล้วคนที่เคยเห็นกลับมีไม่มาก

“ไม่ผิด นี่คือดาบหินแยกวิญญาณ สิ่งนี้คงไม่ต้องให้ข้าอธิบายมากนัก เปิดประมูลที่หนึ่งแสนเช่นกัน!” ชายชรายิ้ม กล่าวเรียบๆ

“สองแสน!”

“สองแสนห้าหมื่น!”

“สองแสนแปดหมื่น”

“สามแสน!”

เสียงเคาะประมูลพลันดังขึ้น เสียงเหล่านั้นแทบจะทำให้ราคาต้นของดาบหินเล่มนี้เพิ่มขึ้นหลายเท่าในชั่วพริบตา

ซูหมิงยืนอยู่บนแท่นเปิด มองดาบเล่มนี้ นัยน์ตาขยับประกายก่อนมองชายชราถือดาบ ชายชราคนนี้มีสีหน้าปกติ ยังคงเผยรอยยิ้ม ดูท่าทางโอนอ่อนตามยิ่งนัก ทว่าซูหมิงมองออกว่า งานประมูลครั้งนี้มีความลับซ่อนอยู่

ความจริงแล้วก็มิได้เดายาก สำนักทะเลตะวันออกก็ไม่เคยปิดบังเช่นกัน บนแผ่นดินเหมันต์สวรรค์ คนที่ทราบเบื้องหลังงานประมูลมีไม่น้อย ทว่านี่เป็นกฎ ต่อให้ทราบอย่างไรก็เปลี่ยนไม่ได้

‘ฉลาดมาก ใช้งานประมูลประจำหนึ่งร้อยปีมาเป็นชื่อ และก็นำสมบัติล้ำค่ามาไม่น้อยจริงๆ เพื่อกระตุ้นความโลภของคน ฉะนั้นทุกครั้งที่มีการเคาะประมูลจะเกิดการขัดแย้งกัน กระทั่งหลังจากจบงานประมูลทุกครั้งจะเกิดการสังหาร! ผู้ถือสมบัติจะต้องโทษถูกสังหาร ต่อให้หนีพ้นจากการสังหาร ทว่าก็หลบไม่พ้นคนรู้จักคนอื่นๆ หากมีโอกาส…..

ใช้กลอุบายแบบนี้มาตัดกำลังของสำนักเหมันต์สวรรค์…

เหมือนกับสำนักเหมันต์สวรรค์ที่อยู่บนแผ่นดินทะเลตะวันออก พวกเขาก็กำลังจัดงานประมูลเช่นกัน เป้าหมายเหมือนกัน!’ ซูหมิงส่ายศีรษะ ต่อให้เขาเข้าใจเป้าหมายของงานประมูล ทว่าก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลง และไม่อาจหลีกหนี เพราะว่าที่นี่มีของที่เขาปรารถนา

ดาบหินแยกวิญญาณเล่มนี้ ท้ายที่สุดแล้วถูกประมูลไปในราคาเก้าแสนสามหมื่นหิน ข้ามเรื่องราคาจริงของมันไปก่อนว่าเท่าไร ผู้ซื้อคนนี้กำไรหรือว่าขาดทุน เมื่อบุคคลนี้รีบจ่ายเหรียญหินแล้ว ก็ถือดาบเล่มนี้จากไปอย่างรวดเร็ว บางทีสิ่งที่เขาต้องเผชิญคือการล่าสังหารหลายต่อหลายครั้ง

“สิ่งที่ข้าจะนำออกมาในครั้งนี้ เป็นสิ่งที่ข้าชอบมาก น่าเสียดายข้าไม่มีกำลังซื้อไหว…” ชายชราผมฟ้าถอนหายใจยาว ยกมือขวาขึ้น สิ่งนี้มิได้ส่งมาจากนางเงือกหรือมังกรทะเล แต่เขาเป็นคนนำมาเอง

ช่วงที่ยกมือขวาขึ้น สายตาของทุกคนพลันเพ่งมองเข้ามา ในมือชายชรามีนกกระเรียนที่ถักขึ้นจากเชือกฟางตัวหนึ่ง!

“นกกระเรียน เป็นสัตว์พิลึกจากต่างแดน มีนิสัยอ่อนโยนเชื่อฟัง เป็นที่ชื่นชอบของเผ่าเซียนจากต่างแดน ข้าไม่รู้ประวัติของนกกระเรียนก็จริง ทว่าที่แน่ๆ มันมิใช่สัตว์ของเผ่าหมานเรา!

ใบหญ้าที่ใช้ถักนกกระเรียนตัวนี้ ข้าไม่รู้จัก ทว่า…” ชายชรายกมือขวาค้างอยู่แล้วสะบัดไปด้านหน้า นกกระเรียนพลันลอยล่อง บนตัวมันเปล่งแสงอ่อน กลายเป็นนกกระเรียนเซียนตัวเป็นๆ บินวนไปรอบๆ การบินอันงดงามเหมือนทำให้เกิดเสียงเบาๆ ขณะบิน มันกวาดสายตาไร้ประกายมองไปรอบๆ เมื่อผ่านแท่นเปิดที่ซูหมิงอยู่ นกกระเรียนตัวนี้ตัวสั่นเบาๆ ทว่าก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว แล้วกลับมาอยู่ในมือชายชรา กลับมาเป็นสิ่งถักทออีกครั้ง

“ในตัวมันมีวิชาที่มิใช่ของเผ่าหมานอยู่ ตามความเข้าใจของข้าแล้ว หญ้าชนิดนี้น่าจะธรรมดา ทว่าที่มันกลายเป็นตัวจริงนั่นก็เพราะภายในซ่อนจิตบางชนิดของต่างแดนเอาไว้ มันเรียกว่า……เต๋า! หากมีคนเข้าใจมัน ข้าก็ขอแสดงความยินดีล่วงหน้า! ราคาเริ่มต้นที่หนึ่งแสนเช่นเคย!” ชายชราผมฟ้ากล่าวเสียงกังวาน

นัยน์ตาซูหมิงเป็นสมาธิ ช่วงที่นกกระเรียนเซียนบินเมื่อครู่ จิตสัมผัสเขาผันแปร เหมือนในตัวนกกระเรียนก็มีพลังจิตสัมผัสเบาบางอยู่เหมือนกัน จิตสัมผัสนี้เหมือนสังเกตเห็นเขา ฉะนั้นนกกระเรียนจึงมองมาแวบหนึ่ง!

“ห้าแสน!” เป็นเสียงสตรีพลันดังขึ้น น้ำเสียงของนางนุ่มนวลยิ่งนัก ทว่าเมื่อกล่าวจบ ก็มีหลายคนจำเสียงนี้ได้!

ในกลุ่มคน ตรงบริเวณหลายจุดโดยรอบที่ไม่มีคนเข้าใกล้ และเป็นพื้นที่ค่อนข้างโล่ง มีสตรีชุดขาวผมยาวผู้หนึ่ง กล่าวเรียบๆ

นางก็คือเทียนหลันเมิ่ง!