ตอนที่ 1314
สู้!
หัตถ์ยักษ์ที่คว้าจับไป๋จู่และกำลังฉุดลากมันให้ออกไปจากอาณาจักรขุนเขาทะเล จู่ๆ ก็หยุดชะงักนิ่งด้วยพลังที่มองไม่เห็นบางอย่าง เสียงแผดร้องคำรามด้วยโทสะดังก้องออกมาจากสามสิบสามสวรรค์ เต็มอยู่ในสองหูของผู้ฝึกตนที่อยู่ด้านล่างทั้งปวง
“อาณาจักรขุนเขาทะเล เจ้ากำลังทำอะไร?! เจ้ากล้าที่จะเริ่มทำสงครามก่อนเวลาอันควรจริงๆ!?!?”
ขุนเขาทะเลทั้งหมดต่างก็สั่นสะท้านไปโดยสิ้นเชิง แม้แต่ผู้ฝึกตนแห่งขุนเขาทะเลที่เจ็ดซึ่งกำลังต่อสู้อยู่ รวมทั้งขุนเขาทะเลที่หกเหล่านั้น ต่างก็เงียบกริบไปโดยสิ้นเชิง
การต่อสู้หยุดลง และจิตใจของคนทั้งหมดก็มีแรงกดดันกดทับลงมา แต่ความรู้สึกหลักๆ ก็คือความสับสน
ทันใดนั้นเสียงเย็นชาที่เก่าแก่โบราณก็ดังก้องออกไปทั่วทั้งอาณาจักรขุนเขาทะเล เต็มอยู่ในจิตใจของผู้ฝึกตนทั้งหมด “สิ่งมีชีวิตทั้งปวงในอาณาจักรขุนเขาทะเล…ข้า, จิตวิญญาณเจตจำนงแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเล…”
ผู้ฝึกตนแต่ละคนในอาณาจักรขุนเขาทะเล ต่างก็ได้ยินเสียงนี้ชัดเจนแจ่มใสราวแก้วผลึก
“นานหลายปีมาแล้ว ก่อนที่ยังไม่มีอาณาจักรขุนเขาทะเลอยู่ในความว่างเปล่าอันไร้ขอบเขต มีเพียงอาณาจักรเซียนผู้ยิ่งใหญ่เท่านั้นที่คงอยู่มาตราบชั่วนิรันดร์ในกระแสแห่งกาลเวลาที่ผ่านไป เป็นผู้นำสามพันอาณาจักรชั้นต่ำ และผู้ฝึกตนที่เป็นเซียนทั้งปวง…”
“แต่จากนั้น…ก็เกิดหายนะขึ้น…”
“สามพันอาณาจักรชั้นต่ำ…ก่อกบฏ กองกำลังจากภายนอกทำให้เซียนตกอยู่ในความปั่นป่วนวุ่นวาย ทำการสังหารราชันเซียน และกำจัดสายโลหิตเต๋าไป ทำให้อาณาจักรเซียนผู้ยิ่งใหญ่ล่มสลาย…”
“จิ่วเฟิงจื้อจุน…สร้างอาณาจักรขุนเขาทะเลขึ้นมา เพื่อรักษาความทรงจำแห่งอาณาจักรเซียนผู้ยิ่งใหญ่ให้คงอยู่ต่อไป นั่นคือการถือกำเนิดขึ้นมาของอาณาจักรขุนเขาทะเล…” เสียงของอาณาจักรขุนเขาทะเลดังก้องออกมา เต็มไปด้วยพลังแปลกๆ ที่กระจายออกไปทั่วทั้งอาณาจักร ดังก้องเข้าไปในหูของผู้ฝึกตนทั้งปวง ขณะที่อาณาจักรขุนเขาทะเลพูดขึ้นมา ผู้ฝึกตนก็มองเห็นภาพอยู่ในจิตใจ
ภายในภาพเหล่านั้นคือเหตุการณ์ที่แท้จริงเมื่อในอดีต เป็นภาพที่ดูเหมือนว่าจะพุ่งขึ้นมาจากวิญญาณของกลุ่มคนที่มองไป ถูกดึงขึ้นมาจากเสียงที่ดังเต็มอยู่ในจิตใจของคนทั้งหมด
ภายในภาพเหล่านั้น ผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเล ไม่ว่าจะมีพื้นฐานฝึกตนอยู่ที่ระดับใด ไม่ว่าจะอยู่ในขั้นรวบรวมลมปราณหรืออาณาจักรเต๋า ก็สามารถจะมองเห็นอาณาจักรเซียนผู้ยิ่งใหญ่เมื่อตอนนั้นได้ พวกมันมองเห็นความสงบสุขในที่แห่งนั้น และมองเห็นสามพันอาณาจักรชั้นต่ำก่อกบฏ มองเห็นกองกำลังภายนอกอันน่ากลัว รุกรานเข้ามาในอาณาจักรเซียนผู้ยิ่งใหญ่ มองเห็น…สงครามที่สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน
พวกมันมองเห็นผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วนกำลังตายไปอย่างน่าอนาถใจ มองเห็นผู้คนมากมายที่ร้องตะโกนขึ้นมาในช่วงสุดท้ายของชีวิตว่า จะมีชีวิตอยู่เพื่อโลกแห่งเซียน และจะตายไปเพื่อโลกแห่งเซียน จากนั้นผู้ฝึกตนเหล่านั้นก็เลือกที่จะระเบิดตนเอง และจบลงด้วยการทำลายล้างศัตรูไปด้วยกัน
ผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเล มองเห็นโลหิตของบรรพบุรุษพวกมันในภาพนั้น มองเห็นความรุ่งเรืองของอาณาจักรเซียนผู้ยิ่งใหญ่ และการล่มสลายของมัน มองเห็นซากศพนับไม่ถ้วน และการสังหารอย่างโหดร้ายซึ่งยืดยาวออกไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว
คนทั้งหมดเริ่มสั่นสะท้าน ขณะที่เสียงของอาณาจักรขุนเขาทะเลค่อยๆ จางหายไป สิ่งที่เต็มอยู่ในจิตใจคือภาพที่ถูกซ่อนอยู่ในสายโลหิตและวิญญาณของพวกมัน ภาพเหล่านั้นถูกเปิดเผยออกมา ทำให้ผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลต้องสั่นสะท้านจากต้นกำเนิดที่แท้จริงของตนเอง
พวกมันเข้าใจแล้ว ในตอนนี้ คนทั้งหมดเข้าใจแล้ว!
ไม่มีใครสงสัยว่าภาพเหล่านั้นอาจจะเป็นภาพลวงตา พวกมันรับรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่าภาพที่เห็นนั้นเป็นของจริง ราวกับว่าภาพเหล่านั้นคือความทรงจำ เป็นความทรงจำของบรรพบุรุษที่ประทับแน่นอยู่ในจิตวิญญาณและสายโลหิตของพวกมัน จากรุ่นสู่รุ่น ความทรงจำเหล่านั้นถูกส่งต่อกันมา จนไม่อาจจะลบเลือนให้หายไปได้!
ราวกับว่าพวกมันได้ยินเสียงร้องตะโกนของบรรพบุรุษ กำลังดังก้องออกมาจากภายในสายโลหิตของพวกมัน
“ต้องไม่ลืมว่า พวกเราคือกลุ่มคนแห่งอาณาจักรเซียนผู้ยิ่งใหญ่!”
“ต้องไม่ลืมว่า พวกเราเคยรุ่งเรืองมาก่อน!!”
“ลูกหลานรุ่นหลังของพวกเราทั้งหมด จะจดจำไว้ตลอดไปว่าศัตรูของพวกเราคือสามสิบสามสวรรค์ และกองกำลังด้านนอกเหล่านั้น!!”
“พวกมันคือศัตรูของพวกเราตราบชั่วนิรันดร์!!”
เสียงกระหึ่มระเบิดดังก้องอยู่ในจิตใจของผู้ฝึกตนทั้งหมดในอาณาจักรขุนเขาทะเล ภาพเหล่านั้นทำให้พวกมันต้องสั่นสะท้านอยู่ภายในใจ ดวงตากลายเป็นสีแดงก่ำ โลหิตและวิญญาณของพวกมันไม่เพียงแต่จะพลุ่งพล่านจากความทรงจำที่ถูกส่งต่อกันมาของบรรพบุรุษเท่านั้น แต่ยังเกิดจาก…โทสะและความบ้าคลั่งด้วยเช่นกัน
ช่างน่าขมขื่นนัก!
พวกมันมองเห็นอาณาจักรเซียนผู้ยิ่งใหญ่พังทลายลงไป มองเห็นความตายนับไม่ถ้วน มองเห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวกลายเป็นทะเลแห่งโลหิต และมองเห็นการทรยศที่โหดเหี้ยมชั่วร้าย
ความตาย…ความตายที่ไร้จุดสิ้นสุด…
ในที่สุดภาพเหล่านั้นก็เริ่มเปลี่ยนไป หลังจากที่มองเห็นผู้แข็งแกร่งจากอาณาจักรเซียนผู้ยิ่งใหญ่ยอมเสียสละชีวิตเพื่อครอบครัวและบ้านเกิด พวกมันมองเห็นจิ่วเฟิงจื้อจุนสร้างของวิเศษอันล้ำค่าซึ่งก็คืออาณาจักรขุนเขาทะเล ท่านรู้ว่าตนเองอาจจะต้องตายไปในขั้นตอนนี้ แต่ท่านก็ไม่สนใจ เพื่อหยุดยั้งสงคราม เพื่อปกป้องบ้านเกิดของตนเอง ท่านสร้างอาณาจักรขุนเขาทะเลขึ้นมา
ท่านนำคนที่เหลือ มาอาศัยอยู่ในอาณาจักรขุนเขาทะเล จนเริ่มมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดชีวิตก็เติบโตขึ้นอีกครั้ง โลกเซียนแห่งใหม่เริ่มถือกำเนิดขึ้นอย่างช้าๆ
อย่างไรก็ตาม สงครามก็ยังไม่จบสิ้นลง!
คนทั้งหมดกำลังสั่นสะท้าน แม้แต่เมิ่งฮ่าวก็เช่นกัน เขารู้เรื่องเหล่านี้ทั้งหมดแล้ว แต่ก็ไม่เคยเห็นภาพเช่นนี้มาก่อน ดวงตากลายเป็นสีแดงก่ำ แต่ไม่ใช่เพราะโทสะหรือความเกลียดชัง แต่เป็น…เพราะว่า เขาไม่ปรารถนา ไม่ยินดี ที่จะปล่อยให้กลุ่มคนเหล่านี้ต้องตกอยู่ในทะเลแห่งโลหิตที่มองเห็นอยู่ในภาพเหล่านั้น
ในที่สุดเสียงของอาณาจักรขุนเขาทะเลก็ดังก้องขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะถอนหายใจ ดูเหมือนว่าจะรำลึกถึงความหลัง แต่ก็เต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างไร้ที่สิ้นสุด!
“สามพันอาณาจักรชั้นต่ำถูกทำลายไปเกือบทั้งหมด ในที่สุดก็เหลืออยู่เพียงแค่สามสิบสามอาณาจักร พวกมันผนึกอาณาจักรขุนเขาทะเลไว้ และกลายเป็น…สามสิบสามสวรรค์ที่ลอยอยู่เหนือศีรษะของพวกเราทั้งหมด”
“วันนี้ ราชันแห่งขุนเขาทะเลที่เจ็ดก่อกบฏ เช่นเดียวกับราชันแห่งขุนเขาทะเลที่หก หลังจากที่ผ่านมานานหลายปีจนนับไม่ถ้วน สงครามในสมัยโบราณนั้นก็จะเริ่มขึ้นอีกครั้ง…”
“และจะเป็นสงครามแห่งการทำลายล้างอย่างสมบูรณ์แบบ…”
ขณะที่เสียงนั้นดังก้องเข้าไปในจิตใจของผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเล ภาพก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ครั้งนี้พวกมันมองเห็นสงครามที่เกิดขึ้นในขุนเขาทะเลที่แปดและที่ห้าเมื่อเร็วๆ นี้!
พวกมันมองเห็นผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลกำลังสังหารซึ่งกันและกัน มองเห็นการทรยศของราชันแห่งขุนเขาทะเล!
เมื่อผู้ฝึกตนจากขุนเขาทะเลอื่นๆ มองเห็นเช่นนี้ ดวงตาพวกมันก็กลายเป็นสีแดงก่ำ สำหรับผู้ฝึกตนจากขุนเขาทะเลที่แปด, เจ็ด, หก และห้า จิตใจพวกมันราวกับว่ากำลังถูกฟาดด้วยสายฟ้า ผู้ฝึกตนทั้งหมดที่อยู่ในสนามรบต่างๆ นิ่งเงียบไป
พวกมันเริ่มสั่นสะท้าน และแววตาก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ คนทั้งหมดรู้สึกราวกับว่ามีเสียงแผดร้องดังก้องขึ้นมาจากส่วนลึกของจิตใจ
ผิดแล้ว! พวกเราผิดไปแล้ว!
ไม่ควรจะมีสงครามขุนเขาทะเลใดๆ ถึงแม้ว่าราชันแห่งขุนเขาทะเลของพวกเราจะทรยศ แต่พวกเราจะไม่มีวันก่อกบฏ!!
พวกเราเป็นผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเล และสืบสายโลหิตของบรรพบุรุษมา ศัตรูของพวกเราไม่ใช่กลุ่มคนจากอาณาจักรขุนเขาทะเล แต่เป็นสามสิบสามสวรรค์!!
ผู้ฝึกตนคนแล้วคนเล่าเริ่มกระอักโลหิตออกมา และอีกหลายคนที่ร้องไห้จนน้ำตากลายเป็นสายเลือดอีกด้วย…
ผู้ฝึกตนจากขุนเขาทะเลอื่นๆ เต็มไปด้วยความขมขื่น จนไม่อาจจะพูดออกมาได้ คนทั้งหมดนิ่งเงียบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ในตอนนี้ภาพที่ค่อนข้างจะคุ้นเคยอยู่ในความรู้สึก กำลังพุ่งขึ้นมาในสายโลหิตของพวกมัน ทำให้ความเกลียดชังต่อสามสิบสามสวรรค์ ที่คงอยู่ในจิตวิญญาณของพวกมันเริ่มชัดเจนขึ้นอย่างที่ไม่อาจจะเทียบได้
ในที่สุดพวกมันก็เข้าใจเรื่องราวได้ทั้งหมด
“ข้าเป็นเพียงแค่จิตวิญญาณขุนเขาทะเลเท่านั้น การตัดสินใจว่าจะสู้หรือไม่สู้ หรือจะต่อสู้เมื่อใด ไม่ได้อยู่ที่ข้า ดังนั้นข้าจึงขอเรียกร้องให้ผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลทั้งปวง บอกข้ามาถึงคำตอบของพวกท่าน”
“พวกเราจะเริ่มทำสงครามในตอนนี้? แต่พวกเราก็ยังเตรียมตัวไม่พร้อม เช่นเดียวกับพวกมัน หรือว่า…รอคอยไปก่อนอีกหลายปี หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายเตรียมตัวพร้อมแล้ว ค่อยมาทำสงครามกันอีกครั้ง?”
“ให้พวกท่าน…บอกข้ามา” หลังจากที่เจตจำนงแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลพูดจบ ก็เงียบกริบไปโดยสิ้นเชิง
ทั่วทั้งอาณาจักรขุนเขาทะเลตกอยู่ในความเงียบ คนทั้งหมดยืนอยู่ที่นั่นขบคิดอย่างเงียบๆ ใคร่ครวญว่าจะสู้หรือไม่สู้
ถ้าพวกมันสู้ ก็จะได้เปรียบ ถ้าไม่สู้ก็จะมีเวลาเตรียมตัวได้มากขึ้น
สิทธิ์ในการตัดสินใจไม่ได้ขึ้นกับเจตจำนงแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเล หรือสามสิบสามสวรรค์ แต่ขึ้นกับกลุ่มคนที่อยู่ในอาณาจักรขุนเขาทะเลเอง ความเงียบทำให้กลุ่มคนที่อยู่ในสวรรค์ชั้นแรกตรงด้านบน เริ่มวิตกขึ้นมาในทันที แม้แต่คนนอกคอกที่อยู่ในชุดเกราะสีทองก็รู้สึกว่าจิตใจของมันกำลังเต้นรัวขึ้นมา
มันคาดไม่ถึงว่าการบังคับอาณาจักรขุนเขาทะเลให้ส่งมอบคนออกมา จะเกิดเป็นผลลัพธ์เช่นนี้ได้ จากความเข้าใจของมันเกี่ยวกับกลุ่มคนในอาณาจักรขุนเขาทะเล มันเชื่อว่ากลุ่มคนเหล่านี้จะเลือกเฝ้ารอและเตรียมตัว แต่ตอนนี้…มันไม่มั่นใจแล้ว
“บัดซบ!!” มันแผดร้องขึ้นด้วยจิตใจที่เต้นรัว จริงๆ แล้วสามสิบสามสวรรค์ไม่มีทางจะเตรียมตัวได้พร้อม หนึ่งในเหตุผลหลักก็คือทำไมพวกมันถึงต้องยุยงให้เกิดการทรยศขึ้นภายในขุนเขาทะเลที่หกและเจ็ด พวกมันต้องการให้อาณาจักรขุนเขาทะเลตกอยู่ในความปั่นป่วนวุ่นวาย จากนั้นก็จะมีเวลาเตรียมตัวอีกหลายปี เมื่อถึงเวลาที่สองกองกำลังลึกลับที่คอยหนุนหลังพวกมันมาถึงเพื่อทำสงคราม พวกมันก็จะต่อสู้เคียงข้างสองกองกำลังนั้นในสงครามครั้งสุดท้าย
อย่างไรก็ตาม ขณะที่คนนอกคอกในชุดเกราะสีทองยืนสะท้านใจอยู่ที่นั่น ทันใดนั้นในอาณาจักรขุนเขาทะเลก็มีเสียงร้องตะโกนออกมา
“สู้!!”
เสียงนั้นดังก้องออกไปคล้ายกับเสียงฟ้าร้องคำราม ดังออกมาจากภายในขุนเขาทะเลที่สี่ ปกคลุมไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว แค่คำเดียวเท่านั้น แต่ก็ทำให้เกิดเป็นเสียงตอบรับออกมาจากขุนเขาทะเลเดียวกันนั้นโดยพร้อมเพรียงกัน!
เสียงนั้นคือเสียงของ…ราชันแห่งขุนเขาทะเลที่สี่, ตี้จ้างต้าจุน!
เป็นแค่คำเดียว แต่ก็เต็มไปด้วยการข่มขู่คุกคาม และความเด็ดเดี่ยวแน่วแน่อย่างถึงที่สุด!
ขุนเขาทะเลที่สี่เต็มไปด้วยเสียงที่ระเบิดขึ้นมา ร่วมกับเสียงของตี้จ้างต้าจุน ทำให้ขุนเขาทะเลที่สี่ตกอยู่ในความบ้าคลั่ง ผู้ฝึกตนในที่แห่งนั้นเริ่มแผดร้องตะโกนออกมาจนสุดเสียง
“สู้!!”
จากนั้นราชันแห่งขุนเขาทะเลที่ห้าก็แหงนหน้าขึ้นและแผดร้องคำรามออกมา
“สู้!!”
หลังจากนั้นผู้คนที่อยู่ในขุนเขาทะเลที่สามและสอง ต่างก็ต้องตะโกนออกมา รังสีสังหารระเบิดออกไป ทำให้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวต้องสั่นสะเทือนไปทั่ว
“สู้!!”
ต่อมา เสียงเก่าแก่โบราณจู่ๆ ก็ดังก้องออกมาจากภายในขุนเขาทะเลที่หนึ่ง
“สู้!!”
ทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว อาณาจักรขุนเขาทะเลทั้งปวงกำลังเดือดพล่าน เสียงนับไม่ถ้วนรวมเข้าด้วยกันจากทุกส่วนในอาณาจักร ดังก้องออกไปอย่างไร้ขอบเขต รวมเข้ากับเสียงจากขุนเขาทะเลที่เก้า ซึ่งเป็นของจี้เทียน!
“สู้!!”
ขณะที่อาณาจักรขุนเขาทะเลสั่นสะเทือน ไว่กงของเมิ่งฮ่าว ซึ่งเป็นราชันแห่งขุนเขาทะเลที่แปด ซึ่งนั่งอยู่ตรงจุดสูงสุดของขุนเขาที่แปด ก็ลืมตาขึ้นมาอย่างสมบูรณ์ เมื่อเป็นเช่นนั้น พลังของท่านก็ระเบิดออกไป จนทำให้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวต้องสั่นสะท้าน และทำให้สวรรค์ต้องสั่นสะเทือน ประกายแสงที่คล้ายดวงดาวเปล่งประกายออกมาจากดวงตาของท่าน ขณะที่ลุกขึ้นมายืนอย่างช้าๆ จากนั้นเสียงของท่านก็ดังก้องขึ้นไปคล้ายเสียงฟ้าคำราม ขณะที่กล่าวออกมาหนึ่งคำ
“สู้!!”