ตอนที่ 1340
ทำลายอาณาจักรนี้
ตรงจุดสิ้นสุดของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ภายในสวรรค์ชั้นแรก เมิ่งฮ่าวมองไปรอบๆ…ยังโลกที่ดูแตกต่างเป็นอย่างมากกับสิ่งที่ตนเองเคยคิดไว้ เขามองเห็นภูเขา สายรุ้ง พื้นที่ราบและมหาสมุทร
ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยพลังลมปราณ มากกว่าในอาณาจักรขุนเขาทะเลนับสิบเท่า อันที่จริงไม่เพียงแค่พลังลมปราณเท่านั้น มันยังอุดมไปด้วยปราณเซียนอีกด้วย ทำให้สถานที่แห่งนี้ทั้งหมดดูเหมือนกับเป็นแดนเซียน
ต้นไม้ใบหญ้างอกงามปกคลุมไปทั่วทั้งพื้นดิน และท้องฟ้าก็ยืดยาวออกไปในทั่วทุกทิศทาง เมืองและสิ่งปลูกสร้างมีอยู่ทั่วทุกที่ แต่พวกมันก็ลอยอยู่ในกลางอากาศ แทนที่จะถูกสร้างอยู่บนพื้นดิน มองเห็นภูเขาเซียนเช่นเดียวกับน้ำตกแห่งดวงดาว ที่ดูเหมือนว่าจะเชื่อมต่อสวรรค์และปฐพีเข้าด้วยกัน
อาคารบ้านเรือนทั้งหมดถูกสร้างไว้อย่างประณีตงดงามและใหญ่โตเป็นอย่างยิ่ง ดูเก่าแก่โบราณ เต็มไปด้วยความรู้สึกของกาลเวลาและประวัติศาสตร์อันยาวนาน มองเห็นรูปปั้นและวัตถุอันล้ำค่ากระจายออกไปทั่วทุกที่
“นี่คือสวรรค์ชั้นแรก…” เมิ่งฮ่าวคิด รู้สึกตกตะลึงขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้นแสงอันเย็นชาก็แวบขึ้นมาในดวงตา และพื้นฐานฝึกตนก็ปะทุขึ้น พลังกายเนื้อพุ่งออกไป และร่างก็เริ่มขยายขนาดใหญ่ขึ้น ในชั่วพริบตาก็สูงถึงหนึ่งพันจ้าง!
เขามีกายเนื้อจักรพรรดิเต๋า ที่สวรรค์และปฐพียังต้องสะท้าน แค่เดินไปเพียงก้าวเดียวก็ทำให้พื้นดินและภูเขาต้องสั่นสะเทือน เมื่อพลังการฝึกตนพุ่งกระจายออกไป สุดยอดสะพานก็ปรากฏขึ้น กระจายเป็นแรงกดดันแห่งการทำลายล้าง จนทำให้ท้องฟ้าแวบขึ้นมาด้วยสีสันต่างๆ
มีกลุ่มคนนอกคอกที่คอยปกป้องสวรรค์ชั้นแรกอยู่ในที่แห่งนี้ แต่ก็ไม่มีใครที่จะมีพื้นฐานฝึกตนที่สูงส่ง พวกมันทั้งหมดกำลังมองมายังเมิ่งฮ่าวด้วยสีหน้าตกใจ
เสียงเก่าแก่โบราณจู่ๆ ก็ดังออกมาจากที่ห่างไกล “เจ้าเป็นใคร?!?! กำลังจะทำอะไร?!”
กลุ่มเมฆและสายหมอกม้วนตัวเข้าด้วยกัน จนกลายเป็นใบหน้าขนาดใหญ่จ้องมองมายังเมิ่งฮ่าว
“ข้าคือเมิ่งฮ่าว จากอาณาจักรขุนเขาทะเล มาวันนี้เพื่อทำลายอาณาจักรนี้!” เขากล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา จากนั้นก็กำมือเป็นหมัดและต่อยลงไปยังพื้นดิน
หมัดแรกนั้นทำให้โลกแห่งนี้สั่นสะเทือนและแตกร้าวขึ้น ขณะที่พลังแห่งการทำลายล้างพุ่งกระจายออกไป
นี่คือหมัดทำลายล้างชีวิต!
พลังของการกระแทกลงไปนั้นทำให้พื้นดินของสวรรค์ชั้นแรกสั่นสะเทือน ตอนแรกก็ไม่ได้รุนแรงมากนัก เหมือนกับแรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นตอนที่แมลงบินลงมาเกาะบนใบไม้ แต่เวลาเดียวกันนั้นก็ทำให้ต้นไม้ใบหญ้าที่อยู่ใกล้เคียงบริเวณนั้นต้องแห้งเหี่ยวและตายไปในทันที!
ราวกับว่าพลังชีวิตของพวกมันถูกดูดออกไป! ระลอกคลื่นสีเทากระจายออกมาจากหมัดของเมิ่งฮ่าว และทุกที่ที่ระลอกคลื่นนั้นพุ่งผ่านไปก็ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างแห้งเหี่ยวลงไป!
สีหน้าของกลุ่มคนนอกคอกสลดลงเมื่อเกิดขึ้นเช่นนี้ และใบหน้าที่เก่าแก่โบราณก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง แต่ก่อนที่มันจะทันได้พูดอะไรออกมา เมิ่งฮ่าวก็โบกสะบัดชายแขนเสื้อ และเสียงระเบิดก็ดังก้องขึ้น เมื่อใบหน้ากลุ่มหมอกนั้นแตกกระจายไป
ตอนนี้ดวงตาเมิ่งฮ่าวกำลังสาดประกายขึ้นด้วยแสงอันเย็นชา สำหรับเขาแล้วในที่แห่งนี้ไม่มีผู้ฝึกตนอาศัยอยู่ มีแต่สัตว์ป่าเท่านั้น เขาสามารถจะบอกได้ว่ากลุ่มคนนอกคอกในอาณาจักรแห่งนี้ รวมทั้งผู้ที่มีพลังจนกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงแค่กิ้งก่าเท่านั้น!
ถึงแม้ว่าอาคารบ้านเรือนและสิ่งแวดล้อมต่างๆ จะดูเหมือนกับโลกแห่งเซียน แต่เมิ่งฮ่าวก็รู้ว่ามันไม่ใช่ สถานที่แห่งนี้…เหมือนกับเป็นที่อยู่ของสัตว์ป่ามากกว่า
“สัตว์ป่าเช่นพวกเจ้าก็ต้องการจะกวาดล้างอาณาจักรขุนเขาทะเล?”
เมิ่งฮ่าวส่ายหน้า จากนั้นก็ต่อยลงไปที่พื้นอีกหนึ่งหมัด หลังจากที่ดึงมือกลับมาก็ต่อยลงไปอีกครั้ง หมัดที่สองคือหมัดกลายเป็นปีศาจ และหมัดที่สามคือหมัดสังหารเทพ ขณะที่พื้นดินสั่นสะเทือน สุดยอดสะพานก็บดขยี้ลงมา ทำให้เมืองและอาคารบ้านเรือนที่ลอยอยู่ในอากาศสั่นไปมาอย่างรุนแรง และเลื่อนไปทางด้านข้าง จากนั้นสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเมิ่งฮ่าวก็กระจายออกไป ปกคลุมไปทั่วทั้งโลกแห่งนี้ เขาจะเข้าไปแทนที่เจตจำนงของอาณาจักรแห่งนี้ บดขยี้ลงไปด้วยพลังทำลายล้างที่ปลดปล่อยออกมา
เมิ่งฮ่าวกลายเป็นลมพายุ ทำให้ภูเขาในที่แห่งใดก็ตามที่เขาพุ่งผ่านไปต้องพังทลายลงมา พื้นดินแยกส่วนออกจากกัน และแม่น้ำก็ไหลย้อนกลับ มหาสมุทรสั่นกระเพื่อม และรอยแตกขนาดใหญ่ก็เปิดออก ทำให้เกิดเป็นเสียงแตกร้าวดังเต็มอยู่ในอากาศ ขณะที่รอยแตกเหล่านั้นกระจายออกไป ราวกับว่ามังกรนับไม่ถ้วนกำลังพุ่งออกมาจากใต้พื้นดิน ทำให้โลกแห่งนี้สั่นสะเทือนไปทั้งหมด
เมิ่งฮ่าวก้าวเดินตรงไป ปรากฏกายขึ้นที่เบื้องหน้าของหนึ่งในเมืองที่ลอยอยู่กลางอากาศ มองไปชั่วขณะจากนั้นดวงตาก็แวบประกายขึ้นด้วยความมุ่งมั่น นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาแสดงความเมตตาสงสาร ทันใดนั้นก็ต้องนึกไปถึงดวงดาวในอาณาจักรขุนเขาทะเลที่ถูกทำลายไป และความโหดเหี้ยมดุร้ายของกลุ่มคนนอกคอก ที่ไม่ยอมไว้ชีวิตแม้แต่มนุษย์ธรรมดาทั่วไป
“สัตว์ป่าถึงอย่างไรก็ยังคงเป็นแค่สัตว์ป่า!” มือขวาของเมิ่งฮ่าวกำเป็นหมัด และต่อยออกไป เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องไปทั่ว พร้อมกับเสียงกรีดร้องอย่างน่าอนาถใจ ขณะที่เมืองขนาดใหญ่นั้นถูกทำลายไปโดยสิ้นเชิง
สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเมิ่งฮ่าวทำให้ตนเองมั่นใจมานานแล้วว่าภายในสวรรค์ชั้นแรก กลุ่มคนนอกคอกต่างก็เป็นกิ้งก่ากันทั้งหมด ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีใครในเผ่าพันธุ์ของพวกมันที่จะไม่มีพลังการฝึกตน เหมือนเช่นมนุษย์ธรรมดาทั่วไป กิ้งก่าทั้งหมดเหล่านั้นตั้งแต่ถือกำเนิดขึ้นมา ก็มีพลังการฝึกตนแล้ว
เนื่องจากเช่นนั้น เมิ่งฮ่าวจึงสามารถสังหารพวกมันไปโดยที่ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจใดๆ
เขาก้าวเดินตรงไป ทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างที่มองเห็นอยู่เบื้องหน้า พื้นดินกลายเป็นสีเทาไป ขณะที่พลังชีวิตถูกดูดออกไป และความตายก็กระจายไปทั่วทุกที่
เมิ่งฮ่าวค่อยๆ รับรู้ได้ถึงเสียงกู่ร้องที่ดังออกมาจากส่วนลึกในพื้นดิน เป็นสิ่งที่ไม่ได้มีต้นกำเนิดมาจากกลุ่มคนนอกคอกใดๆ แต่มาจากเจตจำนงของอาณาจักรแห่งนี้เอง!
มันรู้สึกได้ว่าเมิ่งฮ่าวมุ่งมั่นที่จะกวาดล้างทุกสิ่งทุกอย่างไป จึงทำให้ต้องส่งทัณฑ์สายฟ้าโจมตีออกไป ในตอนนี้เมื่อเขามาอยู่ที่นี่แล้ว มันจึงพยายามทำทุกสิ่งเพื่อที่จะขับไล่เขาออกไป
พลังแห่งการขับไล่นั้นเริ่มรุนแรงมากขึ้น แต่เมิ่งฮ่าวก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย
ด้วยกายเนื้อจักรพรรดิเต๋า สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ที่แข็งแกร่งเทียบเท่ากับแปดในสิบส่วนของผู้ยิ่งใหญ่ และพื้นฐานฝึกตนแห่งเซียนเต๋าทุกชั้นฟ้า ถึงแม้ว่าเขาไม่อาจจะละเลยพลังขับไล่นั้นไปได้โดยสิ้นเชิง แต่ก็สามารถจะโจมตีกลับไปได้อย่างแน่นอน!
เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น เมื่อเมืองมากมายพังทลายลงไป และรูปปั้นก็ถูกทำลายไปจนหมดสิ้น กลุ่มคนนอกคอกนับไม่ถ้วนแผดร้องเป็นเสียงโหยหวนออกมา ขณะที่เกล็ดของพวกมันระเบิดออกและถูกทำลายล้างไปโดยสิ้นเชิง เมิ่งฮ่าวคล้ายกับเป็นเทพแห่งความตาย เกิดการทำลายล้างและเข่นฆ่าสังหารไปทั่วทุกที่ที่เขาพุ่งผ่านไป
ทันใดนั้นเสียงแผดร้องคำรามก็ดังก้องออกมา จากสิ่งที่ก่อนหน้านี้เคยปรากฏขึ้นเป็นใบหน้าของชายชรา ซึ่งก็คือกิ้งก่าโบราณขนาดใหญ่ กำลังพุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าวจากที่ห่างไกล พลังแห่งพื้นฐานฝึกตนห้าแก่นแท้กระเพื่อมไปมา แต่ก่อนที่มันจะทันได้เข้ามาใกล้ เมิ่งฮ่าวก็แค่นเสียงเย็นชา และกิ้งก่าตัวนั้นก็หยุดชะงักนิ่งในกลางอากาศ โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปาก เมิ่งฮ่าวไม่รอให้มันใกล้เข้ามาก็ต่อยหมัดแรกออกไป!
เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องขึ้น ขณะที่กิ้งก่าโบราณถูกทำลายไปโดยสิ้นเชิง!
เสียงร้องไห้ขอความเมตตาดังก้องออกมาจากทั่วทุกมุมของโลกแห่งนี้ เต็มไปด้วยเสียงอ้อนวอน รวมทั้งเสียงก่นด่าสาปแช่งอยู่ตลอดเวลา
เมิ่งฮ่าวมองขึ้นไปยังท้องฟ้าและผืนดิน จากนั้นก็โบกสะบัดมือส่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ให้พุ่งกระจายออกไป “พวกเจ้ารุกรานพวกข้าก่อน สะกดข่มและผนึกพวกข้าก่อน ถ้าจะตำหนิ…ก็ให้ตำหนิฟ้าดินที่โหดร้าย ตำหนิโชคชะตาที่ไม่ยุติธรรม”
สถานที่แห่งใดก็ตามที่เปลวไฟศักดิ์สิทธิ์พุ่งผ่านไป พลังทำลายล้างก็จะเผาไหม้ทุกสรรพสิ่งให้วอดวายไป
อสูรโลหิตแผดร้องคำราม และที่ใดก็ตามที่มันพุ่งผ่านไป เสียงกรีดร้องของกิ้งก่าก็จะดังก้องออกมา
ภูเขาและแม่น้ำพังยับเยิน ท้องฟ้าแตกกระจายไป อาคารบ้านเรือนและเมืองมากมายตกลงมาจากอากาศ รอยแตกร้าวเลื้อยกระจายออกไปทั่วทั้งพื้นดิน สั่นไหวไปมาและเริ่มพังทลายลงไป
ถ้าอยู่ตรงจุดของสวรรค์ชั้นแรกเอง จะมองเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ไม่ค่อยชัดเจนนัก แต่ในอาณาจักรขุนเขาทะเลที่ด้านล้าง สามารถจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน!
ผู้ฝึกตนใดๆ ก็ตามแห่งขุนเขาทะเลสามารถมองขึ้นไปยังสวรรค์ชั้นแรกซึ่งมาแทนที่ท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาว และได้ยินเสียงระเบิดที่กำลังดังก้องออกมา มองเห็นเศษหินดินทรายและฝุ่นละอองลอยคละคลุ้งกระจายไปทั่ว อันที่จริงแม้แต่เศษก้อนศิลาและซากปรักหักพัง กำลังเริ่มตกลงมาอีกด้วย
ทุกครั้งที่เกิดการระเบิดขึ้น พื้นดินก็สั่นสะเทือน ทั่วทุกส่วนเริ่มพังทลายลงไป จนดินแดนอันกว้างใหญ่เริ่มเปลี่ยนแปลงรูปร่างไป รอยแตกร้าวกระจายออกไปทั่ว แม้แต่เศษชิ้นส่วนที่มีขนาดใหญ่เท่าอุกกาบาตก็เริ่มตกลงมาอีกด้วย
“สวรรค์ชั้นแรกกำลังพังทลายลงมา!!”
“มัน…มันกำลังถูกทำลายไปจริงๆ!!”
“เป็นเมิ่งฮ่าว เป็นมัน!”
“คนผู้นั้นอยู่บนสวรรค์ชั้นแรก ด้วยเป้าหมายที่จะทำลายล้างให้หมดสิ้น!!”
“ผู้ฝึกตนขุนเขาทะเล สู้ตาย!” ผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลกำลังตกอยู่ในความบ้าคลั่ง ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยความมุ่งมั่น เสียงร้องตะโกนขึ้นมาอย่างป่าเถื่อนของพวกมัน รังสีสังหารของพวกมัน และความต้องการต่อสู้ของพวกมัน แม้แต่สวรรค์ยังต้องมืดสลัวลงไป
กลุ่มคนนอกคอกกำลังสั่นสะท้านด้วยความตื่นตระหนก ขณะที่มองเห็นบ้านเกิดของพวกมันแตกกระจายกลายเป็นเสี่ยงๆ ทันใดนั้นความต้องการต่อสู้ของพวกมัน ก็ถูกแทนที่ด้วยความตกใจและหวาดกลัว
เมื่อฝ่ายหนึ่งเต็มไปด้วยความฮึกเหิม และอีกฝ่ายกำลังขวัญหนีดีฝ่อ จุดสมดุลย์ของการต่อสู้ก็พลิกกลับตาลปัตรไปในทันที!
เสียงต่อสู้อย่างดุร้ายดังก้องออกมา ขณะที่ผู้ฝึกตนแห่งเก้าขุนเขาทะเลเริ่มต่อสู้กลับไปด้วยความอาฆาตแค้น!
ราชันจักรพรรดิกู่ร้อง ผู้ยิ่งใหญ่บันดาลโทสะ จักรพรรดิเต๋าตกอยู่ในความบ้าคลั่ง แต่ก็ไม่มีอะไรที่พวกมันจะสามารถหยุดสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ได้!
สวรรค์กำลังพังทลายลงมา!
พื้นดินกำลังแตกกระจายไป!
จิตวิญญาณของผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลกำลังพุ่งทะยานขึ้น ประกายแห่งความศรัทธากำลังลุกโชนอยู่ในจิตใจพวกมันด้วยการจุดขึ้นมาของเมิ่งฮ่าว และตอนนี้ก็เริ่มลุกไหม้ขึ้นด้วยแสงอันเจิดจ้า!
ในขุนเขาทะเลที่แปด ปรมาจารย์เอกะเทวะกำลังลอยตัวอยู่เหนือสนามรบ ที่เต็มไปด้วยภูเขาแห่งซากศพของกลุ่มคนนอกคอก มันกำลังมองขึ้นไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ยังดินแดนอันกว้างใหญ่ที่กำลังพังทลายลงมา ซึ่งก็คือสวรรค์ชั้นแรก
หลังจากที่เงียบไปชั่วขณะ ก็เริ่มหัวเราะขึ้นเป็นเสียงดังก้อง
“สมกับเป็นทายาทเพียงคนเดียวของเหลาจู่ (ปรมาจารย์) จริงๆ ผู้ผนึกอสูรรุ่นเก้าที่ยอดเยี่ยม เมิ่งฮ่าวสุดยอดจริงๆ!”
“เหลาจู่หลบหนีเจ้ามานานหลายปี ไม่ยินดีที่จะถูกกักขัง ไม่ยินดีที่จะกลายเป็นพาหนะให้ใคร แต่ตอนนี้สิ่งที่เจ้าสารเลวน้อยทำอยู่ และสิ่งที่เจ้าพูดมา…”
“นับจากวันนี้เป็นต้นไป เหลาจู่ยินดีที่จะเป็นพาหนะให้กับเมิ่งฮ่าว!”
“เหลาจู่…ยินดีที่จะทำ และจะไม่มีวันเสียใจ!” ปรมาจารย์เอกะเทวะแหงนหน้าขึ้นและกู่ร้องออกมา จากนั้นก็พุ่งขึ้นไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ตอนนี้เมื่อตัดสินใจที่จะกลายเป็นพาหนะให้กับเมิ่งฮ่าว มันก็จะเติมเต็มข้อตกลงในสมัยโบราณ มันจะกลายเป็นผู้พิทักษ์เต๋าของผู้ผนึกอสูรรุ่นเก้าโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ดังนั้นจึงบินขึ้นไปในอากาศเพื่อไปพบกับเมิ่งฮ่าว
กู๋อี่ติงซานอวี่ยืนอยู่บนศีรษะของปรมาจารย์เอกะเทวะ หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข นางเฝ้ารอคอยวันนี้มานานมากแล้ว…
เวลาเดียวกันนั้น ก็สามารถจะมองเห็นบุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่บนยอดเขาต้าชิงที่อยู่บนหลังของปรมาจารย์เอกะเทวะ กำลังมองขึ้นไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวด้วยเช่นกัน บุรุษวัยกลางคนผู้นั้นสะกดข่มความดุร้ายในแววตาของตนเองลง แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น ก็ยังน่าตกใจไปโดยสิ้นเชิง
มันไม่ได้กระจายเป็นความผันผวนของอาณาจักรเต๋าออกมา ทั้งไม่ใช่อาณาจักรโบราณ มันไม่ใช่เซียน และไม่ใช่วิญญาณใดๆ อันที่จริงมันดูเหมือนกับเป็นมนุษย์ธรรมดาทั่วไป ไม่มีความผันผวนของพลังการฝึกตนกระจายออกมาแม้แต่น้อย
แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะอันตรายอย่างน่าเหลือเชื่อนัก
อย่างน่าประหลาดใจยิ่ง บุรุษวัยกลางคนผู้นี้ก็คือ ต๋งหู่นั่นเอง!
“ข้า, ต๋งหู่ ต้องคอยดูแลของวิเศษนี้มาตลอดชีวิต มันไม่มีโชคชะตาร่วมกับข้า ซึ่งหมายความว่าข้าต้องเตรียมมอบมันให้กับคนอื่น ข้าเพิ่งจะตระหนักถึงเรื่องนี้เมื่อหลายปีก่อน ถึงแม้ว่าข้าจะกลายเป็นวิญญาณแห่งของวิเศษไปแล้ว…แล้วจะอย่างไร?”
ย้อนกลับไปในตอนแรก มีเด็กชายอยู่สี่คนที่สวี่ชิงนำตัวไปยังสำนักเอกะเทวะ เมิ่งฮ่าว หวังโหย่วฉาย เจ้าอ้วนและต๋งหู่!
หลังจากนั้นคนทั้งหมดก็แยกกระจายกันไป สวี่ชิงเข้าไปสู่วัฏจักรแห่งการเกิดใหม่ หวังโหย่วฉายสูญเสียดวงตาเพื่อได้รับความรู้แจ้งอันยิ่งใหญ่ เจ้าอ้วนมีภรรยาและนางบำเรอเป็นจำนวนมาก และเมิ่งฮ่าวก็พุ่งทะยานสูงขึ้นไป
ในตอนนี้ต๋งหู่กำลังยืนอยู่บนยอดเขาต้าชิงที่อยู่บนหลังของปรมาจารย์เอกะเทวะ ขณะที่มันพุ่งขึ้นไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว!