ตอนที่ 1497

ยืมพลังเพื่อค้นหา

ม่านตายักษ์ภูเขาน้ำแข็งหรี่เล็กลง ในตอนนี้มันรู้สึกได้ว่ากลิ่นอายของเมิ่งฮ่าวมีความแข็งแกร่งมากแค่ไหน และรู้ดีว่าตนเองไม่อาจจะต่อสู้ด้วยได้ แต่ก็ยังคงมั่นใจว่าเมิ่งฮ่าวไม่สามารถจะสังหารตนเองได้ จึงก้าวเดินตรงมาและต่อยหมัดออกไป

หงส์เพลิงปะทุเป็นพลังขึ้นมา กลายร่างกลับไปเป็นวิหคเหมือนเดิม ทะเลแห่งเปลวไฟปะทุออกมาอยู่รอบๆ ตัว ขณะที่พุ่งร่างตรงมายังเมิ่งฮ่าว ในชั่วพริบตา เสียงระเบิดอย่างรุนแรงก็ดังก้องขึ้น เมื่อคนทั้งสามเริ่มต่อสู้กันไปมา

พื้นดินสั่นสะเทือน โลกแห่งนี้สั่นสะท้าน เมิ่งฮ่าวใช้มือขวาขยับร่ายเวท และศีรษะสีดำสนิทที่ด้านหลังก็แผดร้องคำรามออกมา และพุ่งตรงไปยังยักษ์และหงส์เพลิง

ร่างยักษ์ภูเขาน้ำแข็งสั่นไหวไปมา รอยแตกร้าวกระจายออกไปทั่วทั้งพื้นผิวก่อนที่ร่างมันจะระเบิดออกไปโดยสิ้นเชิง แต่แทบจะในทันใดนั้นมันก็ก่อตัวกลับเข้ามาใหม่ และดูเหมือนว่าความต้องการต่อสู้จะไม่ลดน้อยลงแม้แต่น้อย

หงส์เพลิงก็ถอยไปทางด้านหลังด้วยเช่นกัน ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยแสงอันเจิดจ้า ขณะที่สัญลักษณ์เวทแห่งเปลวไฟนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นอยู่รอบๆ กาย

“ช่างอ่อนแอนัก ถึงเวลาที่พวกเจ้าจะต้องใช้ไพ่ไม้ตายออกมาแล้ว ถ้าข้าชนะ พวกเจ้าต้องบอกตำแหน่งของชิ้นส่วนกระจกให้กับข้า ถ้าพวกเจ้าชนะ ข้าก็จะจากไปในทันที” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้นด้วยเสียงราบเรียบ ขณะที่ลอยตัวอยู่ที่นั่นในกลางอากาศ

“ดี! ผลลัพธ์ของการต่อสู้นี้จะเป็นตัวตัดสินทุกสิ่งทุกอย่าง” ยักษ์ภูเขาน้ำแข็งกล่าว

ดูเหมือนว่ายักษ์ภูเขาน้ำแข็งจะไม่รู้สึกประหลาดแม้แต่น้อยเกี่ยวกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้ เมิ่งฮ่าวไม่รู้ว่ายักษ์และหงส์เพลิงกำลังพูดคุยอะไรกันอยู่ แต่ก็ไม่สนใจมากนัก ยักษ์แผดร้องคำราม ใช้หมัดทุบลงไปที่หน้าอกของตัวเอง

ทำให้ชิ้นส่วนน้ำแข็งนับไม่ถ้วนพุ่งกระจายออกมา จากนั้นก็รวมตัวเข้าด้วยกันกลายเป็นขวานขนาดใหญ่

ดวงตาหงส์เพลิงสาดประกายขึ้นมา ขณะที่สัญลักษณ์เวทแห่งเปลวไฟปรากฏขึ้นมากกว่าเดิม และร่างกายนางก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นจนกระทั่งมีความยาวนับหมื่นจ้าง ความร้อนอันน่ากลัวกระจายออกมาจากร่าง ทำให้ดินแดนน้ำแข็งรอบๆ บริเวณนั้นหลอมละลายไป แต่ชั่วขณะต่อมาก็จับตัวเป็นก้อนน้ำแข็งเหมือนเดิมอีกครั้ง

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้น และปากก็บิดขึ้นเป็นรอยยิ้มอันเย็นชา ขณะที่ก้าวเดินตรงไปพร้อมกับหมัดที่ต่อยออกไป ซึ่งก็คือหมัดพิฆาตมาร!

หมัดนี้ประกอบไปด้วยหมัดทำลายล้างชีวิต หมัดเผาไหม้ตนเอง และหมัดสังหารเทพ หมัดเหล่านั้นทั้งหมดกลายเป็นหมัดพิฆาตมาร ท้องฟ้ามืดสลัวลงไป ราวกับว่าหมัดนี้กำลังแทนที่ทุกสรรพสิ่งตรงด้านบนและด้านล่าง ขณะที่พุ่งตรงไปยังหงส์เพลิง

ยักษ์แผดร้องคำราม ยกขวานขึ้นมา ตวัดเฉือนลงไปยังหมัดของเมิ่งฮ่าว เวลาเดียวกันนั้นก็ใช้มือซ้ายขยับร่ายเวท ทำให้ความหนาวเย็นอย่างรุนแรงพุ่งกระจายออกไป เกิดเป็นลมพายุที่สามารถแช่แข็งทุกสิ่งทุกอย่างม้วนกวาดไปยังเมิ่งฮ่าว

หงส์เพลิงส่งเสียงกรีดร้องอย่างยาวนาน และเปลวไฟที่อยู่รอบๆ ตัวก็กระจายเป็นกลิ่นอายแก่นแท้ออกมา ขณะที่เปลวไฟเหล่านั้นกลายร่างเป็นกรงเล็บสีแดงเข้ม

มีรูปร่างคล้ายกับเป็นกรงเล็บของวิหคที่มีสีแดงเจิดจ้า จากนั้นก็พุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว

ในชั่วพริบตายักษ์และหงส์เพลิงก็ปะทะเข้ากับหมัดพิฆาตมารของเมิ่งฮ่าว เมื่อพวกมันกระแทกเข้าหากัน ท้องฟ้าก็แตกกระจายออกไป และพื้นดินก็ถูกทำลายไป โลกแห่งนี้สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงไปทั่ว และเมิ่งฮ่าวก็ถอยไปทางด้านหลังเจ็ดถึงแปดก้าว เมื่อมองไปก็เห็นขวานของยักษ์กลายเป็นเถ้าธุลี และร่างยักษ์เองก็แตกกระจายออกไป แต่ชั่วขณะต่อมา ก็รวมตัวกลับเข้ามาใหม่ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะมีขนาดเล็กลงกว่าเดิม

สำหรับหงส์เพลิง โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากนาง และสั่นสะท้านไปทั้งร่างอย่างเห็นได้ชัด นางได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส แต่ชั่วขณะต่อมาเปลวไฟที่อยู่รอบๆ ตัวก็ส่งเสียงดังกระหึ่มกลับมามีชีวิตเหมือนเดิม

ความหวาดกลัวในดวงตานางขณะที่มองไปยังเมิ่งฮ่าวสามารถจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน แต่ก็มีประกายที่แน่วแน่เด็ดเดี่ยวด้วยเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าพวกมันไม่เห็นด้วยกับคำสั่งของเมิ่งฮ่าว ที่จะให้ส่งมอบของวิเศษอันล้ำค่าออกไป นอกจากว่าพวกมันไม่มีทางเลือกเท่านั้น

อย่างไรก็ตามในตอนนี้เองที่ทันใดนั้นเมิ่งฮ่าวก็หายตัวไป เมื่อปรากฏขึ้นอีกครั้งก็ไปอยู่ที่เบื้องหน้ายักษ์ ขณะที่ชี้นิ้วออกไป

เสียงกระหึ่มดังก้องขึ้นเมื่อยักษ์ถอยไปทางด้านหลัง ความหนาวเย็นราวน้ำแข็งระเบิดออกมาจากร่าง แต่ในขณะที่มันเตรียมตัวจะตอบโต้กลับมา แก่นแท้เวทผนึกทันใดนั้นก็ปะทุออกมาจากนิ้วของเมิ่งฮ่าว หลังจากนั้นเขาก็ต่อยออกไปอีกหนึ่งหมัด

ยักษ์แผดร้องคำรามขณะที่เสียงแตกร้าวดังก้องออกมา ในชั่วพริบตามันก็ฟื้นคืนกลับมาเหมือนเดิม แต่ยังคงลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลังหนึ่งพันจ้าง เมิ่งฮ่าวติดตามไปในทันที เวลาเดียวกันนั้นหงส์เพลิงก็ใกล้เข้ามา

ก่อนที่หงส์เพลิงจะทันได้เข้ามาใกล้ เมิ่งฮ่าวก็หมุนตัว เตะเท้าซ้ายออกไปในอากาศ ทำให้เกิดเป็นลมพายุอันแข็งแกร่งกระแทกตรงไปยังร่างยักษ์

ยักษ์แผดร้องคำราม สั่นสะท้านลอยไปทางด้านหลังอีกครั้ง ร่างกายพังทลายลงไป แต่ก็ฟื้นคืนกลับมาในทันที เวลาเดียวกันนั้นความหนาวเย็นก็ระเบิดออกมาจากร่างมัน ราวกับว่าต้องการจะกลืนกินเมิ่งฮ่าวลงไป เมิ่งฮ่าวแค่นเสียงเย็นชา คลายหมัดออกจนกลายเป็นฝ่ามือ ซึ่งมีเครื่องหมายผนึกปรากฏขึ้นอยู่ด้านใน

เมิ่งฮ่าวผลักมือออกไปที่เบื้องหน้า ปลดปล่อยเวทด้านในด้านนอกออกไป พลังแห่งการระเบิดปรากฏขึ้น ผลักดันให้ความหนาวเย็นกระจายหายไป เวลาเดียวกันนั้นก็ต่อยออกไปอีกหนึ่งหมัด

หมัดนั้นกระแทกลงไปยังหน้าอกของยักษ์ภูเขาน้ำแข็ง รอยแตกร้าวพุ่งกระจายออกไป และยักษ์ก็ระเบิดออกจนกลายเป็นก้อนน้ำแข็งชิ้นเล็กชิ้นน้อย เมิ่งฮ่าวโบกสะบัดชายแขนเสื้อออกไปอย่างต่อเนื่อง ทำให้สายลมพุ่งขึ้นมา และก้อนน้ำแข็งเหล่านั้นก็กระจัดกระจายกันออกไป

ก้อนน้ำแข็งเหล่านั้นดูเหมือนว่าจะสามารถเจาะทะลวงอุปสรรคใดๆ ก็ได้ พวกมันเริ่มก่อตัวกลับเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่ดวงตาเมิ่งฮ่าวก็แวบประกายขึ้นด้วยแสงสีแดง ขยับมือร่ายเวทจากนั้นก็ชี้นิ้วออกไป ปลดปล่อยแก่นแท้แห่งความว่างเปล่าของเวทรุ่นแปดออกไป เป้าหมายก็คือหงส์เพลิง ซึ่งกำลังใกล้เข้ามาทางด้านหลัง

พลังแห่งความว่างเปล่าปะทุออกไป และดวงตาของหงส์เพลิงก็เบิกกว้างขึ้น ส่งเสียงกรีดร้องแหลมเล็ก และเปลวไฟก็ระเบิดออกมาจากร่าง ขณะที่ร้องเรียกให้เปลวไฟขนาดใหญ่มาแทนที่ตนเองเพื่อออกมาจากภายในพลังของผนึก

อย่างไรก็ตาม แม้ในขณะที่หงส์เพลิงใช้เปลวไฟมาแทนที่เพื่อให้หลบหนีออกมาจากผนึกแห่งความว่างเปล่า เมิ่งฮ่าวก็พุ่งมาถึงและต่อยหมัดออกไปในทันที เปลวไฟระเบิดขึ้น แต่นางก็ฟื้นฟูกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่จากนั้นเมิ่งฮ่าวก็ต่อยหมัดออกไปครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างต่อเนื่อง

เขาต่อยออกไปทั้งหมดสิบสามหมัด แต่ละครั้งหงส์เพลิงก็จะพังทลายกลายเป็นเปลวไฟ แต่จากนั้นก็ก่อตัวขึ้นมาใหม่ ทุกครั้งที่ต่อยไป ใบหน้านางก็ซีดขาวลงเล็กน้อย และกำลังสั่นสะท้านมากยิ่งขึ้น เมื่อหมัดสุดท้ายตถูกต่อยออกไป นางก็ลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลังหนึ่งพันจ้าง โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปาก

แต่ขณะที่เมิ่งฮ่าวกำลังจะไล่ตามไป เสียงแผดร้องด้วยโทสะก็ดังก้องออกมา

“คนนอกคอก เจ้าบังคับให้พวกข้าต้องลงมือ ถึงเวลาที่เจ้าต้องตายแล้ว!”

มันคือยักษ์ที่ก่อตัวขึ้นมาใหม่ กำลังกางแขนออกเป็นวงกว้างและร้องตะโกนขึ้นมาว่า “บุปผาที่ราบน้ำแข็ง!”

ขณะที่ร้องตะโกนออกมานั้น ความหนาวเย็นอย่างรุนแรงก็พุ่งขึ้นมาจากพื้นที่ราบน้ำแข็งซึ่งอยู่รอบๆ ตัวมัน ความหนาวเย็นเหล่านั้นพุ่งตรงไปยังร่างยักษ์ เวลาเดียวกันนั้น ชั้นน้ำแข็งในบริเวณนั้นก็หายไป ปรากฏขึ้นอีกครั้งบนร่างมัน เพียงชั่วขณะน้ำแข็งและความหนาวเย็นทั้งหมดก็รวมตัวเข้าด้วยกัน กลายเป็นบุปผาขนาดใหญ่อยู่ในมือข้างขวาของมัน!

เป็นบุปผาที่ถูกสร้างขึ้นมาจากก้อนน้ำแข็ง เปล่งประกายวาววับและงดงามเป็นอย่างยิ่ง ขณะที่มีขนาดใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นอายอันน่ากลัวก็กระจายออกมา ทั่วทั้งโลกแห่งนี้สั่นสะเทือนไปมา และทันใดนั้นก็ดูเหมือนว่าจะไร้เสียงไปโดยสิ้นเชิง

ต่อมาหงส์เพลิงที่ถูกเมิ่งฮ่าวต่อยจนลอยออกไปไกลหนึ่งพันจ้าง ก็กวาดเช็ดโลหิตออกจากมุมปาก และจ้องมองมาที่เขาด้วยความกราดเกรี้ยวอย่างน่ากลัว ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยรังสีสังหาร ทะเลแห่งเปลวไฟที่อยู่รอบๆ ตัว เดือดพล่านขึ้นมาอย่างรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม กลายเป็นเปลวไฟที่พุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า

ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงจ้า คล้ายกับเป็นทะเลแห่งเปลวไฟ เวลาเดียวกันนั้นหงส์เพลิงก็ร้องตะโกนขึ้นว่า “บุปผาเปลวเพลิงแดง!”

แทบจะทันใดนั้น ทะเลแห่งเปลวไฟสีแดงเข้มก็เริ่มรวมตัวเข้าด้วยกันจนกลายเป็นบุปผายักษ์ ดูเหมือนว่าเปลวไฟนั้นจะยืดยาวออกไปปกคลุมแผ่นฟ้าครอบคลุมผืนดินอย่างไร้จุดสิ้นสุด ทำให้โลกแห่งนี้เต็มไปด้วยความร้อนอย่างรุนแรงไปครึ่งหนึ่ง

เวลาเดียวกันนั้นบุปผาน้ำแข็งก็กระจายเป็นความหนาวเย็นอย่างรุนแรงออกมา จนทำให้ทุกสรรพสิ่งต้องถูกแช่แข็งไป

เมิ่งฮ่าวมองไปยังสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นทั้งหมดนี้ด้วยแววตาที่มุ่งหวัง

เวลาเดียวกันนั้นยักษ์และหงส์เพลิงก็พูดขึ้นมาว่า “รวมพลังโจมตี!”

ร่างยักษ์แตกออกเป็นเสี่ยงๆ หมุนวนไปมาหลอมรวมเข้าไปในบุปผาน้ำแข็ง จากนั้นก็กระจายเป็นแสงอันเจิดจ้ามากขึ้นกว่าเดิม

หงส์เพลิงก็หลอมรวมเข้าไปในบุปผาเปลวเพลิงด้วยเช่นกัน ทำให้บุปผาทั้งสองอยู่เหนือทุกสรรพสิ่งในโลกแห่งนี้

จากนั้นสองบุปผาก็พุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าว

เมิ่งฮ่าวแหงนหน้าขึ้น และหัวเราะเป็นเสียงดังก้องออกมา

“ข้าเฝ้ารอไพ่ไม้ตายนี้มานานแล้ว!” ในทันทีที่คำพูดหลุดออกมาจากปาก พลังก็พุ่งทะยานขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เส้นผมพลิ้วไปมา และชุดเกราะสีดำก็แวบประกายขึ้น ขณะที่ใช้มือขวาขยับร่ายเวท แก่นแท้แห่งเวทรุ่นแปดปรากฏขึ้น จากนั้นก็รุ่นเจ็ด และรุ่นหก…ไปจนถึงแก่นแท้แห่งเวทรุ่นแรก จากนั้นก็เริ่มหลอมรวมเข้าด้วยกัน

“แปดเวทผนึก หลอมรวม!” เมิ่งฮ่าวกางแขนออกไป ขณะที่เวทผนึกแก่นแท้ทั้งแปดกลายเป็นเส้นใย จากนั้นก็ประสานเข้าด้วยกันจนกลายเป็นร่างแหขนาดใหญ่

ร่างแหนั้นกระจายออกไปทั่วทุกทิศทาง และในตอนที่กระทบไปยังบุปผาน้ำแข็งและเปลวเพลิง โลกของมันก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ฟ้าดินบิดเบี้ยวไปมา ขณะที่ระลอกคลื่นขนาดใหญ่พุ่งออกไปทั่วทุกทิศทาง ภายใต้แรงระเบิดนั้น เมิ่งฮ่าวกระอักโลหิตออกมาหนึ่งคำ และร่างกายก็ถูกบดขยี้ไปจนกลายเป็นก้อนเนื้อเลอะเลือน

แต่ดวงตาก็ยังคงสาดประกายเจิดจ้าขึ้นมา นี่คือช่วงเวลาที่เขาเฝ้ารอคอย!

“ชุดเกราะกระจกทองแดง สะเทือนสวรรค์!” ทันใดนั้นชุดเกราะที่อยู่บนร่างก็ลอยออกมา กลายเป็นเศษกระจกเจ็ดชิ้นเหมือนเดิม จากนั้นก็หลอมรวมเข้าด้วยกัน ก่อตัวเป็นกระจกที่มีรูปร่างแทบจะสมบูรณ์!

นี่คือหน้าที่อันดับสองที่แท้จริงของกระจกทองแดง!

แทบจะในทันทีที่กระจกปรากฏขึ้น พลังระเบิดอันน่ากลัวซึ่งเกิดขึ้นมาจากบุปผาน้ำแข็งและเปลวเพลิง รวมทั้งการหลอมรวมของเวทผนึกทั้งแปด ก็มีผลกระทบกับกระจก เปลี่ยนระเบิดที่พุ่งออกไปทั่วทุกทิศทาง…ให้กลายเป็น…โจมตีไปยังพื้นดินเพียงจุดเดียวเท่านั้น!

ภายในบุปผาน้ำแข็งและเปลวเพลิง สีหน้าของยักษ์และหงส์เพลิงสลดลงไปทั้งคู่ แต่พวกมันก็ไม่มีเวลาให้กระทำสิ่งใดๆ ได้ทันท่วงที พลังการฝึกตนของเมิ่งฮ่าวระเบิดออกไปราวกับเป็นใบมีดอันแหลมคม รวมเข้ากับพลังระเบิดกระแทกลงไปยังพื้นดิน

ในชั่วพริบตาพลังขั้นสูงสุดอันน่ากลัวของผู้แข็งแกร่งทั้งสามก็กระแทกเข้าไปในชั้นน้ำแข็งที่อยู่ด้านล่าง

ตูมมมมมมม!

พื้นดินสั่นสะเทือนไปมา เมิ่งฮ่าวไม่อาจจะทำลายพื้นดินให้แยกเปิดออกในการลงมือแค่ครั้งเดียวได้ แต่เมื่อรวมพลังของคนทั้งสามก็ทำให้พื้นดินรอบๆ บริเวณนั้นต้องพังทลายลงไป เกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่ขึ้นมา เผยให้เห็น…หลุมฝังศพขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง!

ภายใต้โลกของน้ำแข็งและเปลวไฟนี้ มีสุสานที่เต็มไปด้วยอุโมงค์ซึ่งยืดยาวออกไปในทั่วทุกทิศทาง

ในตอนที่สุสานแห่งนี้ปรากฏขึ้น กลิ่นอายของกระจกชิ้นที่แปดก็ปะทุออกมาด้วยความเข้มข้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมิ่งฮ่าวหัวเราะเป็นเสียงดังก้อง ขณะที่บินลงไปยังเขตสุสานในทันที