ตอนที่ 752

กายเนื้อค้นหาเต๋า

ครั้งแรกที่เมิ่งฮ่าวมายังที่แห่งนี้ เขาไม่กล้าแม้แต่จะอ้าปากพูด อย่าว่าแต่จะส่งเสียงถามในสิ่งที่เพิ่งจะถามไป ในตอนนั้นพื้นฐานฝึกตนของเขาต่ำต้อยมากเกินไป และถือได้ว่าเป็นความโชคดีอย่างยิ่งที่เขาสามารถเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ได้ในครั้งนั้น

ตอนนี้ เขาเป็นผู้ฝึกตนตัดวิญญาณครั้งที่สอง ที่มาพร้อมกับร่างจริงที่สอง ซึ่งอยู่ในขั้นสูงสุดค้นหาเต๋า

ในยุคปัจจุบันนี้เซียนเป็นสิ่งที่หาได้ยากเย็นแสนเข็ญในดินแดนแห่งดาวหนานเทียน ขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าจึงสมควรที่จะถูกเรียกว่าเป็นผู้ที่มีพลังมากที่สุด ดังนั้นเมิ่งฮ่าวก็คือผู้แข็งแกร่งมากที่สุดในดินแดนแห่งดาวหนานเทียนนี้อย่างแท้จริง

และนี่ก็ไม่ได้พูดถึงแค่ดินแดนด้านใต้ แต่เป็นดาวหนานเทียนทั้งหมด

เมิ่งฮ่าวมองไปยังแผ่นผืนของสายฟ้าที่อยู่ระหว่างเขาและกระถางสัมฤทธิ์อย่างสงบนิ่ง จากนั้นก็ก้าวเท้าตรงไป ทันทีที่ผ่านเข้าไปในแผ่นผืนสายฟ้า เขาก็ถูกห้อมล้อมด้วยเสียงกระหึ่มกึกก้องอันน่าตกใจ สายฟ้ามากมายนับไม่ถ้วนพุ่งตรงมาที่เขา

เสียงกระแทกดังก้องออกไป ขณะที่สายฟ้าฟาดลงมาบนร่าง พวกมันคล้ายกับเป็นอสรพิษสีขาวที่บิดเบี้ยวไปมา ถ้ามองมาจากที่ห่างไกล ก็ดูคล้ายกับเป็นสายลมอันปั่นป่วนที่พุ่งวนไปมาอยู่รอบๆ ร่างเมิ่งฮ่าว

เขาเดินตรงไปอย่างช้าๆ แต่ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความหนักแน่นและมั่นคง ในที่สุด เขาก็เดินไปได้สิบก้าว แต่ละก้าวยาวประมาณหนึ่งจ้าง!

เสียงกระหึ่มมีความเข้มข้นและน่าตกใจมากขึ้น สายฟ้าก็เพิ่มจำนวนมากขึ้นกว่าเดิม เกิดเป็นแรงกดดันอันรุนแรง แม้แต่เมิ่งฮ่าวก็ยังต้องขมวดคิ้วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากที่ผ่านไปยี่สิบก้าว ร่างกายเริ่มกระตุกไปมา แต่เขาก็รู้ว่ายังสามารถเดินต่อไปได้อีก อย่างไรก็ตามจากพื้นฐานฝึกตนของเขาในตอนนี้ หลังจากที่เดินไปได้สามร้อยก้าว ก็ไม่อาจจะเดินต่อไปได้อีก

เสียงเก่าแก่โบราณนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง เต็มไปด้วยความเย็นชา “ตอนนี้เจ้าอยู่ห่างจากกระถางหนึ่งพันจ้าง เมื่อดูจากระดับความแข็งแกร่งของเจ้าแล้ว อย่างมากที่สุดเจ้าก็ไปได้อีกแค่…สามร้อยก้าวเท่านั้น เจ้าควรจะยอมแพ้ได้แล้วในตอนนี้ ถ้ายังฝืนทำเรื่องโง่ๆ นี้อีกต่อไป เจ้าก็คงจะต้องตายไป หรือได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส”

“อันที่จริง ข้าคิดว่าสามารถจะเดินผ่านเส้นทางแห่งสายฟ้านี้ไปได้ อย่างไม่ยากเย็นเท่าใดนัก” เมิ่งฮ่าวกล่าวเสียงราบเรียบ โบกสะบัดชายแขนเสื้อ และอากาศที่ด้านหลังก็เกิดเป็นระลอกคลื่นขึ้น เพียงชั่วพริบตา ร่างจริงที่สองก็ก้าวเท้ามายืนอยู่ข้างกายเมิ่งฮ่าว สายฟ้าฟาดลงมาอยู่รอบๆ คนทั้งสอง แต่ร่างจริงที่สองก็ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อยนิด จริงๆ แล้ว แม้แต่เส้นผมหรือเสื้อผ้าของร่างจริงที่สองก็ไม่ได้กระพรือพริ้วขึ้นแม้แต่น้อย

“หือ?” ภายในกระถางขนาดใหญ่ เสียงโบราณนั้นดูเหมือนจะพูดไม่ออกไปชั่วขณะ “วิญญาณเซียน!” จากนั้นมันก็ร้องอุทานออกมา ในท่ามกลางคำพูดของมัน สายฟ้าในบริเวณนั้นก็เริ่มน่าตกใจมากยิ่งขึ้น ทันใดนั้นสายฟ้าก็รวมตัวเข้าด้วยกันเพื่อก่อตัวเป็นร่างมนุษย์ ซึ่งลอยตัวอยู่กลางอากาศ

เป็นชายชราที่ยากจะแยกแยะรูปร่างหน้าตาได้ มองเห็นได้แต่เพียงเค้าโครงร่างคร่าวๆ เท่านั้น แต่จากรูปลักษณ์ของมันก็ดูเหมือนว่าจะเป็นราชันแห่งสายฟ้าในที่แห่งนี้ กระจายแรงกดดันอันน่าตกใจออกมา และดูเหมือนจะสามารถใช้พลังอันน่ากลัวออกมาได้

“ไม่ใช่วิญญาณเซียน เป็นแค่ร่างจำแลง…แต่ก็ไม่ใช่ร่างจำแลงเช่นเดียวกัน นี่เป็นร่างกายที่ถูกสร้างขึ้นมาจากวิชาลับบางอย่าง ทำให้มีพลังอย่างสูงสุด หลังจากนั้น…ก็ใส่วิญญาณเซียนเข้าไป!” ชายชราพึมพำ เมื่อเมิ่งฮ่าวได้ยินเสียงพึมพำของมัน ดวงตาก็เบิกกว้าง เห็นได้ชัดว่าชายชราผู้นี้สามารถปะติดปะต่อร่องรอยต่างๆ เข้าด้วยกัน จนรับรู้ได้ถึงความเป็นจริง

“เซียนเทียมเป็นเรื่องปกติ แต่เซียนแท้หาได้ยากเย็นยิ่ง! ด้วยร่างจำแลงเซียนนี้ เจ้ามีคุณสมบัติเพียงพอที่จะนำกระถางไปอย่างแน่นอน แต่…กระถางนี้ไม่มีวิญญาณของมันเอง ใครก็ตามที่ไปแตะสัมผัสมันเป็นครั้งแรก ก็จะพบว่าชิ้นส่วนวิญญาณของมันจะถูกดึงออกไป ให้กลายมาเป็นแก่นแท้วิญญาณของกระถาง เจ้ามั่นใจหรือไม่ว่า ต้องการให้ร่างจำแลงเซียนของเจ้า…แตะไปที่กระถาง?” ชายชราจ้องนิ่งมายังเมิ่งฮ่าว

เมิ่งฮ่าวขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย และพึมพำกับตนเองชั่วขณะ เนื่องจากสิ่งที่ชายชราได้กล่าวมา ถ้าร่างจริงที่สองของเขาไปแตะกระถาง ชิ้นส่วนวิญญาณของมันก็จะถูกแบ่งออกไป ซึ่งหมายความว่ากระถางจะไม่เป็นของเมิ่งฮ่าว แต่เป็นของวิญญาณเซียนนี้

ยิ่งไปกว่านั้น นั่นก็หมายความว่าถึงแม้เขาจะสามารถใช้กระถางนี้ได้ แต่มันก็ไม่ใช่กระถางของเขา

“ชายชราผู้นี้ช่างลึกลับนัก จากสิ่งที่มันกล่าวมา…ข้าไม่อาจจะเชื่อถือมันได้เต็มที่” หลังจากที่เมิ่งฮ่าวครุ่นคิดเพิ่มอีกเล็กน้อย เขาก็มองลงไปยังแขนขวาของตนเอง สายฟ้ากำลังเต้นไปมาอยู่ทั่วแขน และถูกดูดซับเข้าไปในแขนเขาเป็นระยะ ทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้น จากที่มองไป แขนขวาของเขาแข็งแกร่งเพียงพอที่จะดูดซับสายฟ้าเข้าไปได้อย่างแท้จริง

ทันใดนั้นดวงตาเมิ่งฮ่าวก็เริ่มสาดประกายขึ้น

“ผนึกร่างวิเศษสวรรค์ชั้นเก้าของข้า จำเป็นต้องดูดซับอาวุธเวทเป็นจำนวนมาก…เป็นไปได้หรือไม่ว่าข้าสามารถจะดูดซับสายฟ้าจากสถานที่แห่งนี้ได้?” จิตใจเมิ่งฮ่าวเต้นรัว สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ และหลับตาลงชั่วขณะ เมื่อลืมตาขึ้นมา ผนึกร่างวิเศษสวรรค์ชั้นเก้าของเขาก็โคจรหมุนเวียนอย่างเต็มกำลัง

ทันทีที่เขาใช้วิชานี้ออกมา สายฟ้าที่อยู่รอบๆ ตัวก็เกิดปฏิกิริยาขึ้น ราวกับว่าทันใดนั้นมันก็พบที่ที่จะไหลลงไป ราวกับว่าร่างเขาเป็นหลุมดำ เพียงชั่วพริบตา สายฟ้าทั้งหมด…ก็เริ่มฟาดลงมาบนร่างเมิ่งฮ่าวโดยตรง

เห็นได้ชัดว่า เมิ่งฮ่าวสามารถจะดูดกลืนพวกมันเข้าไปได้ทั้งหมด!

ร่างเขาสั่นสะท้าน ขณะที่ความเจ็บปวดเสียดแทงเข้ามา ผนึกร่างวิเศษสวรรค์ชั้นเก้ากำลังดูดซับสายฟ้าเข้าไปได้อย่างแท้จริง ทำให้สายฟ้าไหลเข้าไปในร่างเขา หลอมรวมเข้าด้วยกัน เวลาชั่วธูปไหม้หมดหนึ่งดอกผ่านไป และเมิ่งฮ่าวก็สั่นสะท้านอยู่ตลอดเวลา

จากนั้น ดวงตาเขาก็เริ่มสาดแสงอันเข้มข้นออกมา

“ข้าแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย เทียบได้กับการดูดซับของวิเศษตัดวิญญาณไปสิบกว่าชิ้น” เมิ่งฮ่าวคิด สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ขณะที่ตระหนักว่าสถานที่แห่งนี้ อาจจะอันตรายเป็นอย่างยิ่งสำหรับคนอื่นๆ ยกเว้นผู้ที่ฝึกฝนผนึกร่างวิเศษสวรรค์ชั้นเก้า สำหรับเขาแล้ว สถานที่แห่งนี้ก็คือสถานที่แห่งโชควาสนาอันน่าเหลือเชื่อ

เมิ่งฮ่าวส่งร่างจริงที่สองกลับไปยังตำแหน่งเดิมของมันในทันที จากนั้นก็มองไปยังชายชราที่ก่อตัวขึ้นมาจากสายฟ้า

“ผู้อาวุโส ข้าคิดว่าจะลองพยายามด้วยตัวเองเพียงคนเดียว” เขากล่าว จากนั้นก็ก้าวเท้าตรงเข้าไปในเสียงกระหึ่มกึกก้อง สายฟ้าฟาดลงมา และร่างเมิ่งฮ่าวก็สั่นสะท้าน ผนึกร่างวิเศษสวรรค์ชั้นเก้าเกิดปฏิกิริยาขึ้นอีกครั้ง และสายฟ้าก็ถูกดูดกลืนเข้าไป

เมิ่งฮ่าวรู้สึกเจ็บปวดขณะที่สายฟ้าเต้นไปมาผ่านเลือดเนื้อ จนทำให้เขาต้องสั่นไปทั้งร่าง อย่างไรก็ตามดวงตาเขาก็ยังสาดประกายด้วยความยืนกราน อดทนต่อความเจ็บปวด มุ่งหน้าต่อไปทีละก้าว จนกระทั่งเดินไปได้หนึ่งร้อยก้าว!

หนึ่งร้อยก้าวก็คือหนึ่งร้อยจ้าง!

ตอนนี้สายฟ้ากำลังฟาดลงมาเป็นแผ่นผืนมากขึ้นกว่าเดิม เมิ่งฮ่าวดูดซับมันเข้าไปโดยสิ้นเชิง ถ้ามองมาจากที่ห่างไกล ก็แทบจะมองไม่เห็นเขาอีก

ภายในแผ่นผืนของสายฟ้า พลังของผนึกร่างวิเศษสวรรค์ชั้นเก้าไหลผ่านไปทั่วร่าง กายเนื้อกระตุกบิดเบี้ยว ขณะที่สายฟ้าเต้นไปมา ซึมเข้าไปในร่างเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่เป็นเช่นนั้น เขาก็รับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายเขาเริ่มแข็งแกร่งและทรงพลังมากขึ้นกว่าเดิม

ก่อนหน้านี้ ร่างกายเขาอยู่ในขั้นสูงสุดตัดวิญญาณแล้ว สิ่งที่เขาต้องทำทั้งหมดก็คือผลักดันให้พุ่งขึ้นไปอีกเพียงก้าวเดียว มันก็จะไปอยู่ในขั้นค้นหาเต๋า

“ข้าต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ให้ได้!” เมิ่งฮ่าวคิด ดวงตาสาดประกายขณะที่เขาเดินมุ่งหน้าต่อไป

สูงขึ้นไปในท้องฟ้า ชายชราที่ก่อตัวขึ้นมาจากสายฟ้า มองมาด้วยสีหน้าที่เริ่มเคร่งเครียดขึ้นอย่างต่อเนื่อง แสงเจิดจ้าเริ่มแวบขึ้นในดวงตา เห็นได้ชัดว่ามันได้สังเกตเห็นว่าในบริเวณนี้เริ่มมีสายฟ้าลดน้อยลงไป

ถึงแม้ว่าจะเป็นการลดลงที่เล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็เป็นสิ่งที่มันไม่เคยพบเจอมาก่อนตลอดหลายปีจนนับไม่ถ้วนที่มันอาศัยอยู่ในที่แห่งนี้

“มันสามารถดูดซับสายฟ้าเข้าไปได้?” ชายชราครุ่นคิดด้วยความตกตะลึง “และนั่นก็ไม่ใช่สายฟ้าธรรมดาทั่วไป แต่เป็นสายฟ้าลงทัณฑ์! มันสามารถดูดซับเข้าไปได้ และนำไปทำให้ร่างกายมันแข็งแกร่งขึ้น!”

“มันฝึกฝนวิชาอะไรกัน ถึงสามารถทำเช่นนั้นได้? เป็นไปได้หรือไม่ว่า…นั่นก็คือเวทแห่งเต๋ากายเนื้อต่อต้านสวรรค์ในตำนาน!?” ในตอนนี้ เมิ่งฮ่าวได้เดินจนไปถึงตำแหน่งสามร้อยจ้างแล้ว

สายฟ้าฟาดลงมาบนร่างเขาอยู่ตลอดเวลา และเขาก็ถูกปกคลุมไปด้วยเสียงระเบิดของสายฟ้า ราวกับว่ามีหอกสีเงินมากมายนับไม่ถ้วนกำลังแทงเข้ามาในร่างเขาอย่างไม่มีวันสิ้นสุด

แม้แต่จะใช้คำว่า “หมื่นศรทะลวงใจ” มาเปรียบเทียบ ก็คงไม่เกินความจริงไปมากนัก

ความเจ็บปวดนั้นรุนแรงอย่างถึงที่สุดจนทำให้สายตาเมิ่งฮ่าวเริ่มพร่ามัว ถึงแม้ว่าเขากำลังถูกห้อมล้อมด้วยแสงอันเจิดจ้าของสายฟ้า แต่สิ่งที่เขาสามารถมองเห็นทั้งหมดก็คือความดำมืด เขากัดไปที่ปลายลิ้นเล็กน้อยอย่างรวดเร็ว ทำให้สติเริ่มแจ่มชัดขึ้นบ้าง หลังจากที่พ่นโลหิตออกมา เขาก็เดินหน้าต่อไป

ตูม!

ห้าร้อยจ้าง!

เมิ่งฮ่าวเงยหน้าขึ้นและกู่ร้องออกมา แขนขวาในตอนนี้พร้อมที่จะทะลวงจากขั้นตัดวิญญาณไปสู่ขั้นค้นหาเต๋าแล้ว สำหรับร่างกายส่วนที่เหลือ ตอนนี้กำลังถูกผลักดันให้เข้าไปสู่ขีดจำกัดของขั้นตัดวิญญาณ

สายฟ้าในบริเวณนั้น ก่อนหน้านี้ได้กระจายออกไปหนึ่งพันจ้าง แต่เมื่อเมิ่งฮ่าวดูดซับพวกมันเข้าไปเป็นจำนวนมาก มันก็ขยายออกไปได้แค่แปดร้อยจ้างเท่านั้น

การลดลงนี้เกิดเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่แขนขวาของเขาบรรลุขั้นค้นหาเต๋า แปดร้อยจ้างหดตัวลงไปอย่างรวดเร็ว จนเหลือเพียงแค่เจ็ดร้อยจ้างเท่านั้น

ด้วยความตื่นเต้น เมิ่งฮ่าวกัดฟันแน่นและผลักดันให้ตนเองมุ่งหน้าต่อไป

ในที่สุดเขาก็ไปถึงเขตหกร้อยจ้าง

เจ็ดร้อยจ้าง!

เสียงกระหึ่มกึกก้องได้ยินมา ขณะที่แขนซ้ายของเมิ่งฮ่าวพุ่งทะลวงผ่านเข้าไปในขั้นค้นหาเต๋า!

แปดร้อยจ้าง!

ขาทั้งสองข้างกระจายกลิ่นอายแห่งกฎธรรมชาติออกมา ราวกับว่าตอนนี้พวกมันกำลังเชื่อมต่อเข้ากับสวรรค์และปฐพีด้วยวิธีการแปลกๆ บางอย่าง ขาทั้งสองข้างอยู่ในขั้นค้นหาเต๋าแล้วในตอนนี้

เก้าร้อยจ้าง!

เมิ่งฮ่าวกำลังหอบหายใจ ขณะที่สายฟ้ารอบๆ ร่างเขาทันใดนั้นก็หดตัวลงไปเหลือเพียงแค่สามร้อยจ้างเท่านั้น

ในตอนนี้เองที่สายฟ้าสีดำได้ฟาดลงมาบนร่างเขา ด้วยพลังทำลายล้างอย่างน่าเหลือเชื่อ เขามองขึ้นไป ดวงตาเป็นสีแดงเจิดจ้า และปล่อยให้สายฟ้าสีดำกระแทกเข้ามา

ทันทีที่สายฟ้าสีดำหลอมรวมเข้าไปในร่าง เสียงแตกร้าวก็ได้ยินขึ้น รอยฉีกขาดกระจายออกไปทั่วผิวหนังในทันที เขาแทบไม่อาจจะต่อต้านกับสายฟ้านี้ได้ จนทำให้แทบจะฉีกขาดออกเป็นชิ้นๆ

ต่อมาอาณาจักรความเป็นนิรันดร์ก็มีปฏิกิริยาขึ้นมา และบาดแผลก็ถูกรักษาไปอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงพุ่งขึ้นมา คล้ายกับว่าเขาไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้มาก่อน ไม่อาจจะอดทนได้จนต้องส่งเสียงแผดร้องด้วยความเจ็บปวดออกมา

ขณะที่เป็นเช่นนั้น ร่างกายก็เริ่มสั่นไปทั้งตัว ไม่ใช่เสียงแผดร้องที่เขากำลังจะถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆ แต่เป็นเสียงกระหึ่มอย่างน่าตกใจของพลังอันน่าเหลือเชื่อจากร่างกายขั้นค้นหาเต๋าอันแข็งแกร่ง

แขนขาและลำตัวของเขาทั้งหมดพุ่งทะลวงผ่านจากขั้นตัดวิญญาณเข้าไปในขั้นค้นหาเต๋า มีเพียงศีรษะเท่านั้นที่ยังคงอ่อนแออยู่ และยากที่จะทำให้แข็งแกร่งขึ้นมาได้ เมิ่งฮ่าวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ และจากนั้นก็เดินหน้าต่อไป เก้าร้อยสิบจ้าง, เก้าร้อยสามสิบจ้าง…เก้าร้อยเจ็ดสิบจ้าง!

เมิ่งฮ่าวรู้สึกราวกับว่าศีรษะกำลังถูกบดขยี้โดยสวรรค์ สายฟ้ามากมายนับไม่ถ้วนเต้นไปมาอยู่ทั่วร่าง และผนึกร่างวิเศษสวรรค์ชั้นเก้าก็หมุนวนอย่างรวดเร็ว…

เก้าร้อยแปดสิบจ้าง, เก้าร้อยเก้าสิบจ้าง…ในที่สุดก็…หนึ่งพันจ้าง!

กระถางสัมฤทธิ์อยู่ที่เบื้องหน้าเมิ่งฮ่าว เขายืนสั่นสะท้านอยู่ที่นั่น ภายในบริเวณนั้นถูกห้อมล้อมด้วยสายฟ้าเพียงแค่หนึ่งร้อยจ้างเท่านั้น เขาถูกห้อมล้อมโดยสายฟ้ามากมายนับไม่ถ้วน กระอักโลหิตออกมากองโต จากนั้นก็ค่อยๆ ยกมือขึ้น กัดฟันแน่น ตบฝ่ามือลงไปบนพื้นผิวของกระถางสัมฤทธิ์!

กระถางสัมฤทธิ์ขนาดใหญ่เริ่มส่งเสียงดังหึ่งๆ และสายฟ้าบริเวณหนึ่งร้อยจ้างนั้น ก็รวมตัวเข้าด้วยกันฟาดลงมาบนร่างเมิ่งฮ่าวในทันที

ตูม!

“นับจากนี้ไป เจ้าเป็นของข้า!” เมิ่งฮ่าวกล่าว ด้วยน้ำเสียงที่สั่นสะท้าน ดังออกมาจากภายในสายฟ้า