ตอนที่ 1277

ต่อสู้กับจักรพรรดิเต๋า

แทบจะในทันทีที่เด็กชายเริ่มเข้าไปใกล้ไว่ผอ เมิ่งฮ่าวที่อยู่สูงขึ้นไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว กำลังพยายามจุดตะเกียงวิญญาณดวงที่ยี่สิบเอ็ดขึ้นมา ทันใดนั้นดวงตาก็แวบประกายขึ้น และมองลงไปยังคฤหาสน์บรรพชนตระกูลเมิ่ง

“รนหาที่ตาย!” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้น เกิดเป็นเสียงดังก้องราวกับเสียงฟ้าร้องคำราม จากนั้นก็หายตัวไป ปรากฏกายขึ้นอีกครั้งอยู่ระหว่างเด็กชายและไว่ผอ แต่ก็ยังคงถูกห้อมล้อมด้วยทะเลแห่งเปลวไฟ

มันเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน จนเด็กชายไม่เคยคาดคิดมาก่อน ความรวดเร็วของเมิ่งฮ่าวช่างน่าตกใจโดยสิ้นเชิง เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้น ก็กำมือขวาเป็นหมัดและต่อยออกไปในทันที

หมัดทำลายล้างชีวิต!

ขณะที่หมัดนั้นกระแทกออกไป ดวงตาเด็กชายก็สาดประกายขึ้น และซ้อนมือทั้งสองเข้าด้วยกันเพื่อร่ายเวท จากนั้นก็ฟาดออกไปในอากาศ ทันใดนั้นทะเลสีดำก็ปรากฏขึ้นอยู่รอบๆ ตัวมัน ม้วนกวาดตรงไปยังหมัดของเมิ่งฮ่าว

ตูมมมมมมม!

เมื่อหมัดกระแทกเข้าไปในทะเลที่ก่อตัวขึ้นมา ก็แตกกระจายไปในทันที น้ำทะเลสาดกระจายออกไปทั่วทุกทิศทาง และเด็กชายก็พุ่งถอยไปทางด้านหลัง ด้วยสีหน้าตกตะลึง

ขณะที่มันล่าถอยออกไป ตะเกียงวิญญาณดวงที่ยี่สิบเอ็ดของเมิ่งฮ่าวก็ปรากฏขึ้น

“เป็นอย่างไร?” ดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบแสงอันเย็นชาออกมา ต่อยหมัดตรงไปยังเด็กชายอีกครั้ง

หมัดกลายเป็นปีศาจ!

เกิดเป็นเสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องขึ้น และพื้นดินก็สั่นไหวไปมา รอยแตกขนาดใหญ่เกิดขึ้นที่เบื้องหน้าเมิ่งฮ่าว และเสียงแตกร้าวก็ดังก้องออกไป สีหน้าเด็กชายสลดลง และความรู้สึกถึงวิกฤตอันร้ายแรงก็พุ่งขึ้นมาในจิตใจ

“บัดซบ ทัณฑ์โบราณของมันยังไม่จบลง แต่ทำไมถึงได้แข็งแกร่งเช่นนี้!?” เด็กชายไม่ลังเลแม้แต่น้อย ทำท่าคว้าจับ ทำให้กระดองเต่าขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในอากาศตรงหน้ามัน มองเห็นสัญลักษณ์เวทโบราณแปดชิ้นอยู่บนกระดองเต่า แต่เมื่อหมัดเมิ่งฮ่าวต่อยลงไป มันก็ระเบิดขึ้นกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไป

พร้อมกับการระเบิดนั้น ใบหน้าเด็กชายก็ซีดขาวลง และถอยไปทางด้านหลังอีกครั้ง แต่ดวงตากลับสาดประกายขึ้นด้วยแสงแปลกๆ

“ภูเขาแปดผนึก!” ในทันทีที่คำพูดหลุดออกมาจากปากมัน สัญลักษณ์เวทแปดชิ้นที่อยู่บนเศษชิ้นส่วนที่แตกกระจายไปของกระดองเต่าก็ส่องแสงระยิบระยับขึ้น ทำให้ภูเขาลูกหนึ่งปราฏขึ้นมาเหนือศีรษะเมิ่งฮ่าวในทันที จากนั้นก็เริ่มตกลงมา

ต่อมาก็เป็นภูเขาลูกที่สอง, สามและสี่ จนกระทั่งมองเห็นภูเขาลูกที่แปด ทั้งหมดนั้นบดขยี้ลงมายังร่างเมิ่งฮ่าว ขาเมิ่งฮ่าวสั่นสะท้าน และรอยแตกร้าวก็กระจายออกไปบนพื้นดินที่ด้านล่าง แต่ก็เริ่มหัวเราะหึๆ ออกมา ทำให้พลังการฝึกตนปะทุขึ้นไปบนศีรษะ

ตูมมมมมมม!

จากนั้นภูเขาทั้งแปดก็พังทลายกลายเป็นเสี่ยงๆ ทำให้ดวงตาเด็กชายเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกตะลึง ช่วงเวลาเดียวกันนั้นตะเกียงวิญญาณอีกสามดวงก็ปรากฏขึ้นมาด้วยเช่นกัน!

ยี่สิบสอง, ยี่สิบสาม, ยี่สิบสี่!

ตะเกียงวิญญาณยี่สิบสี่ดวงหมุนวนอยู่รอบๆ ตัวเมิ่งฮ่าว เปลวไฟกระพริบไปมา ทำให้ร่างเมิ่งฮ่าวกระจายเป็นพลังที่เก่าแก่โบราณอย่างลึกล้ำ จนดูเหมือนกับเป็นจักรพรรดิที่ก้าวออกมาจากสมัยโบราณ

ก่อนหน้านี้ในคฤหาสน์บรรพชนตระกูลเมิ่ง กลุ่มคนตระกูลเมิ่งได้รับบาดเจ็บล้มตายอย่างมากมาย แต่เมื่อเมิ่งฮ่าวปรากฎตัวขึ้น ต่อยหมัดออกไปสองครั้ง จุดตะเกียงวิญญาณขึ้นมาหลายดวง ทำให้เปลวไฟลุกโชนขึ้นส่องสว่างไปรอบๆ ตัว จนสนามรบแห่งนั้นต้องเงียบกริบไปโดยสิ้นเชิง ทั้งผู้ฝึกตนที่บุกรุกเข้ามา และผู้ฝึกตนตระกูลเมิ่งต่างก็เริ่มถอยไปทางด้านหลังทั้งหมด

เมื่อพวกมันมองไปยังเมิ่งฮ่าว ดวงตาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่สำหรับกลุ่มคนตระกูลเมิ่ง ภายในความหวาดกลัวนั้นก็ยังมี…ความหวังอยู่เล็กน้อยด้วยเช่นกัน!

“บัดซบ ช่างเป็นพลังที่น่ากลัวอะไรเช่นนี้! ข้าจะ…หยุดมันได้หรือไม่? มันเปิดชีพจรเซียนได้เท่าใดกันตอนที่ก้าวเข้าไปในอาณาจักรเซียน!?” ดวงตามันแวบประกายรังสีสังหารและทันใดนั้น ก็หยุดการล่าถอย แต่ก้าวเดินตรงไป ฟาดฝ่ามือทั้งสองออกไปที่ด้านหน้า เสียงหวีดหวิวอย่างน่าตกใจได้ยินมา และอากาศรอบๆ ตัวมันก็บิดเบี้ยวไปมา ขณะที่แมงป่องยักษ์ปรากฏตัวขึ้น มีสีดำสนิท และส่งเสียงกรีดร้องออกมาในทันที ขณะที่พุ่งกระโจนเข้าใส่เมิ่งฮ่าว

ขณะที่มันพุ่งลงมา ดวงตาเมิ่งฮ่าวก็สาดประกายขึ้น เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ทำให้พื้นฐานโบราณภายในร่างระเบิดออกไปในรูปแบบของหมัดอีกชนิด

ซึ่งก็คือ…หมัดสังหารเทพ!

ฟ้าดินแวบเป็นสีสันอันเจิดจ้าขึ้นมา และสายลมก็กรีดร้องระงม ผู้ฝึกตนทั้งหมดที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้น กระอักโลหิตออกมา และถอยโซเซไปทางด้านหลัง อาคารบ้านเรือนและสิ่งปลูกสร้างนับไม่ถ้วนกลายเป็นเถ้าธุลีไป แม้แต่ดวงตะวันที่อยู่ห่างไกลออกไปก็ยังต้องมืดสลัวลง เมื่อหมัดสังหารเทพถูกปลดปล่อยออกไป ก็ทำให้เกิดเป็นการสังหารอย่างไร้ขอบเขตขึ้น

เด็กชายส่งเสียงแผดร้องคำรามออกมา เวลาเดียวกันนั้นก็ขยับมือร่ายเวทไปพร้อมกัน สำหรับแมงป่อง ในทันทีที่มันสัมผัสโดนตัวเมิ่งฮ่าว เสียงระเบิดขนาดใหญ่ก็ดังก้องออกไป และอากาศก็บิดเบี้ยวอย่างรุนแรง จนไม่มีใครสามารถจะมองเห็นได้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม ผู้คนก็มองเห็นว่าแมงป่องแตกกระจายกลายเป็นเสี่ยงๆ เด็กชายล่าถอยไปอย่างเต็มกำลัง โลหิตไหลซึมออกมาจากมุมปาก สำหรับเมิ่งฮ่าว เขาลอยตัวอยู่กลางอากาศ พลังพุ่งขึ้นไป ถูกห้อมล้อมด้วยตะเกียงวิญญาณมากกว่ายี่สิบสี่ดวงที่เพิ่งจะถูกจุดขึ้นมา!

ตอนนี้เขามีตะเกียงวิญญาณยี่สิบเจ็ดดวงแล้ว!!

“ตี้จ้างต้าจุนแห่งขุนเขาที่สี่จุดตะเกียงวิญญาณได้ยี่สิบเก้าดวง คนผู้นี้…จุดได้ยี่สิบเจ็ดดวงแล้ว เท่าที่เห็น มันยังจุดได้มากกว่านี้!” เด็กชายคิด สีหน้าสลดลงขณะที่ถอยไปทางด้านหลัง

“บัดซบ เป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ควรจะสอดมือเข้าไปบังคับมันเลย เท่ากับข้าช่วยมันจุดตะเกียงวิญญาณเหล่านี้ขึ้นมา!”

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้นด้วยแสงอันเจิดจ้า และเลียริมฝีปากไปมา ในช่วงเวลาสั้นๆ ที่เขาปะทะกับเด็กชาย ก็สามารถจะบอกได้ว่าการจุดตะเกียงวิญญาณในขณะที่ทำการต่อสู้ เป็นสิ่งที่ง่ายดายกว่ามากนัก…

เมิ่งฮ่าวไม่มั่นใจว่าทำไม แต่ก็แน่ใจได้ว่าคนอื่นๆ ไม่เคยมีประสบการณ์เช่นเดียวกันนี้ เขายังรู้ด้วยเช่นกันว่าโอกาสเช่นนี้จะไม่มาซ้ำอีกครั้ง ด้วยเช่นนั้นเขาจึงไม่ยอมเสียเวลาที่จะพยายามค้นหาสาเหตุว่าทำไมถึงได้เกิดขึ้นเช่นนี้ แต่กลับพุ่งไล่ตามเด็กชายไปอย่างรวดเร็ว

“บัดซบ พวกเจ้าทั้งหมดออกมาสังหารหญิงชราผู้นั้นและคนทั้งหมดที่อยู่กับนาง!” เด็กชายร้องตะโกนไปยังผู้ติดตามของมัน

ความหวาดกลัวที่เด็กชายมีต่อเมิ่งฮ่าวกำลังเพิ่มมากขึ้น และกำลังรู้สึกท้อแท้ใจเป็นอย่างยิ่ง มันไม่อาจจะยอมรับตนเองได้ว่ากำลังช่วยเมิ่งฮ่าวอยู่ด้วยการต่อสู้กับเขา

ผู้ฝึกตนที่รุกรานมาจากสำนักต่างๆ ลังเล แต่บุรุษชุดดำจากขุนเขาทะเลที่เจ็ดบินตรงไปยังไว่ผอและคนอื่นๆ ในทันที

ไว่ผอและคนอื่นๆ มีจำนวนน้อยกว่าอย่างเทียบไม่ติด และไม่อาจจะต่อสู้กลับไปได้ ในตอนนี้รังสีสังหารก็แวบขึ้นมาในดวงตาเมิ่งฮ่าว และร้องตวาดขึ้น “บังอาจ!”

เสียงเมิ่งฮ่าวราวกับจะฉีกสวรรค์หั่นปฐพี ในเวลาเดียวกับที่เขาร้องตวาดออกไป ก็โบกสะบัดมือ ทำให้กลุ่มหมอกสีดำจำนวนมากพุ่งกระจายออกไป ม้วนตัวไปมาก่อตัวเป็นหัตถ์สีดำขนาดใหญ่ พุ่งตรงไปยังบุรุษชุดดำ

เดิมทีบุรุษชุดดำสั่นสะท้านด้วยเสียงของเมิ่งฮ่าวอยู่แล้ว บางคนเริ่มมีโลหิตไหลซึมออกมาจากดวงตา, หู, จมูกและปาก จากนั้นก็แข็งทื่อไป บางคนก็ระเบิดออกโดยตรง เหลือไว้แต่แรกก่อตั้งศักดิ์สิทธิ์ของพวกมัน และสำหรับคนอื่นๆ ก่อนที่พวกมันจะทันได้ฟื้นฟูกลับมา ฝ่ามือกลุ่มหมอกสีดำก็ตบฟาดลงมาบนร่างพวกมัน

ขณะที่ฝ่ามือนั้นพุ่งผ่านไป บุรุษชุดดำก็แผดร้องและเริ่มแห้งเหี่ยวลงไปอย่างรวดเร็ว

“คำสาปแช่ง! นั่นคือพลังคำสาปแช่ง!”

“นั่นคือพลังคำสาปแช่งแห่งขุนเขาที่เจ็ดของพวกเรา! แล้วมันไปรู้วิธีการปลดปล่อยพลังนั้นออกมาได้อย่างไร…? ไมมมมม่…”

เสียงแผดร้องโหยหวนดังก้องออกมา เมื่อบุรุษชุดดำที่พุ่งตรงไปยังไว่ผอทั้งหมดกลายเป็นของเหลวสีดำไป จากนั้นก็กลายเป็นสายฝนตกลงมาบนพื้นดิน คนทั้งหมดที่มองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ต่างก็หอบหายใจออกมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งบุคคลที่ได้ยินคำแผดร้องก่อนตายของคนเหล่านั้น ทำให้ผู้ฝึกตนตระกูลเมิ่งสั่นสะท้านไปโดยสิ้นเชิง

“ขุนเขาทะเลที่เจ็ด…”

“พวกมันมาจากขุนเขาทะเลที่เจ็ด! สวรรค์! ผู้ฝึกตนจากขุนเขาทะเลที่เจ็ดอยู่ที่นี่จริงๆ และพวกมันก็มีอยู่อย่างมากมาย เป็นไปได้หรือไม่ว่า…สงครามขุนเขาทะเลกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว!?!?”

ถึงแม้ว่าสมาชิกตระกูลเมิ่งจะรู้สึกตกตะลึง แต่ดูเหมือนว่ากลุ่มคนทรยศของตระกูล และผู้ฝึกตนที่รุกรานเข้ามาจะไม่รู้สึกแปลกใจแม้แต่น้อย ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความลับใดๆ อันที่จริง…พวกมันรู้ดีมาโดยตลอดว่ากองกำลังขุนเขาทะเลที่เจ็ดจะมายังขุนเขาทะเลที่แปดในไม่ช้านี้แล้ว

สงครามระหว่างสองขุนเขาทะเลอันยิ่งใหญ่กำลังเริ่มขึ้นแล้ว และวันนี้…ก็เป็นแค่การต่อสู้ครั้งแรกในสงครามนี้เท่านั้น

โดยไม่สนใจสิ่งใดๆ เมิ่งฮ่าวก้าวเดินตรงไปยังเด็กชาย ซึ่งมีสีหน้าที่หมองคล้ำขณะที่มองกลับมายังเมิ่งฮ่าว

“เจ้าคิดว่าเหล่าฟูหวาดกลัวเจ้าจริงๆ? เมื่อเจ้ารนหาที่ตายเอง ถึงแม้ว่าเจ้าจะอยู่ในท่ามกลางการจุดตะเกียงวิญญาณขึ้นมา เหล่าฟู…ก็สามารถจะสังหารเจ้าไปได้อยู่ดี!” พร้อมกับฟันที่ขบกันจนแน่น ทันใดนั้นมันก็เริ่มกระจายแสงสีเขียวออกมา เวลาเดียวกันนั้นต้นหญ้าสีเขียวก็งอกเงยขึ้นมาจากด้านล่างเท้าของมัน

จากนั้นก็กระจายไปปกคลุมพื้นที่ทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ในช่วงเวลาสั้นๆ แค่หนึ่งอึดใจ พื้นที่รอบๆ ตัวเด็กชาย…กลายเป็นทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่

จากนั้นต้นไม้ขนาดใหญ่ก็พุ่งสูงขึ้นไป และเวลาเดียวกันนั้น กลิ่นอายที่คล้ายกับเป็นต้นไม้อันทรงพลังก็เริ่มเต็มไปทั่วบริเวณนั้น

บนต้นไม้ใบหญ้าแต่ละต้นเหล่านั้น มองเห็นใบหน้าของคนผู้หนึ่ง…ใบหน้าของเด็กชายผู้นั้น!

“เจ้าต้องตาย!!” เด็กชายกล่าวขึ้น เวลาเดียวกันนั้น ใบหน้าที่อยู่บนต้นหญ้า, ต้นไม้, ดอกไม้และพืชผักต่างๆ เริ่มส่งเสียงกรีดร้องออกมา

ถ้านั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด ก็อาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอันใด แต่เวลาเดียวกันนั้น สายฝนก็เริ่มตกลงมาจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว เป็นสายฝนสีดำ และก่อตัวเป็นทะเลอันกว้างใหญ่อย่างรวดเร็ว อย่างน่าตกใจยิ่ง น้ำทุกหยดที่อยู่ในสายฝนและทะเลนั้น มีใบหน้าที่กำลังแผดร้องคำรามของเด็กชายนั้นด้วยเช่นกัน

“ตาย!!”

เรื่องราวยังไม่จบลงแต่เพียงเท่านี้ เด็กชายโบกสะบัดชายแขนเสื้อออกไป และทันใดนั้น มันก็เริ่มมีรูปร่างที่ใหญ่โตขึ้น เส้นผมสีดำของมันแผ่กระจายออกไปแทนที่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว สร้างเป็นสนามสีดำที่ดูคล้ายกับเป็นความมืดมิดยามราตรี!

จากนั้นดวงตามันเริ่มสาดประกายเจิดจ้าขึ้น ก่อตัวเป็นสิ่งที่แตกต่างไปจากความมืดมิดนั้น มันคือ…แสงสว่าง!

แน่นอนว่าทั้งหมดนั้นคือภาพลวงตา ใบหน้า, หยดน้ำสีดำ, แสงสว่างและความมืด รวมทั้งรูปร่างขนาดใหญ่ของเด็กชาย ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ของจริง ผู้ฝึกตนใดๆ ก็ตามสามารถจะมองเห็นว่ามันคือภาพลวงตา ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้จะมีแรงกดดันกระจายออกมาจากสิ่งเหล่านั้นทั้งหมด แต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก!

ในตอนนี้เองที่ทันใดนั้น เด็กชายยักษ์ก็พูดขึ้นมาสองคำ เป็นคำพูดที่ทำให้ทุกสรรพสิ่ง…เปลี่ยนไป

“ความจริง!”

ตูม!

ต้นไม้ใบหญ้ากลายเป็นความจริง, สายฝนสีดำกลายเป็นความจริง, ความมืดกลายเป็นความจริง, แสงสว่างกลายเป็นความจริง!

นี่คือแก่นแท้ที่ห้าของเด็กชาย ความจริง!